Nos Ignotom

CHAPTER 2

Pagkatapos namin kumain ay bumalik na kaagad kami ng campus. Alam ko na naiinip na ang aming mga kaibigan. Pagkapark ni Jin sa sasakyan ay lumabas na kaagad ako, hindi ko na sya hinintay pa at dumiritso na sa van namin. Maka una lang. Hahahha

Pagkabukas ko ng pinto ay bumungad kaagad sa akin ang nakasimangot na si Tim. Sabi na eh.

"What took you so long? Kailangan na nating bilisan bago pa dumating ang mga asungot na pulis"

I turn my gazed to Dale after he spook. I just roll my eyes and seat beside Tim. Bida bida ha?

Makapag reklamo parang ilang oras naman kaming na late! Para less than 10 mins. Lang eh. Pabida ang lolo nyo. Hmp!

Sumunod naman sa akin si Jin at tumabi kay Ron na nakaharap nanaman sa computer nya. Jinowa nya na ata yan. Hindi na ako magugulat kapag dumating ang araw na ibalita nya sa amin na mayroon syang na imbentong robot girlfriend!

Our van is not like other van's na by row ang sets. Magkaharap ang upoan namin na naka form ng rectangle at may mini table sa gitna. May screen naman na nakalagay sa harapan namin. Oh diba pati van social!

Ang van na ito ay personalized. Sinadya namin ang ganitong set-up para maka pag usap kami ng maayos sa tuwing may case outside the school kaming pupuntahan at para less hasle narin. Di naman nabutas ang bulsa namin nung pinagawa to kasi company nila Ron ang gumawa, so basically mga 25%lang siguro ang nabayad naming apat. Ang saklap talaga! hindi nalang nya nilibre. Kakoripotan at its finest! But anyway ,sobrang helpful para sa amin simula nung nabili namin ang van na ito. Andami kasing features. Pwede na nga kami ditong timira eh. Minsan nga nung nag sneak-out kami para sa isang case namin, hindi ko ramdam na nasa isang van kami. sa sobrang convinient eh parang nasa bahay kalang talaga!

Pag tingin ko sa harap ay nagpipindot na si Ron sa screen, maya-maya lang ay naramdaman ko na ang pag andar ng sasakyan. May auto pilot din ang van nato kaya hindi na namin kailangan pang mag turuan kung sino ang mag dadrive. Oh diba? Worth it ang pangungutong ko kay mommy. Hihi Kitchen nalang talaga ang kulang sa van na ito at pwede na kami dito tumira!

"So? What's this case all about?" I asked.

May lumabas naman agad na pictures sa screen and nagsimula ng mag explain si Jin sa amin.

"This is Jordan Macaraig. 35 years old. Natagpoang patay sa isang hotel room an hour ago. Cause of death is due to blood loss. May c***k ang likod ng kanyang ulo. Hinahanap pa ng mga pulis ang murder weapon."

Linipat naman ni Ron ang picture, it is a picture of a man in a black suit with a briefcase in his hand. Naka tuxedo ito at kung pagbabasihan ang kanya g mukha ay mga nasa edad kwarenta hanggang swengkwenta na ito. Mukha itong nalugi sa negosyo sa sobrang kunot ng kanyang nuo.

"These are the suspects. Mr. John Palomares. 40 years old. He is the direct supervisor of the victim. Nakita sa CCTV na pumasok sya sa hotel room 1 hour after pumasok ng biktima. Hindi rin naka check-in ang lalaki kaya mas lalong pinaghihinalaan ng mga pulis."

Linipat nya ang picture and this time isang babae naman ang aming nakita. Hanggang balikat lang ang buhok nito na kulay ash brown. Medyo singkit ang mata at maypagka morena.  Kung tititigan mo ng mabuti papasa na sya bilang isang modelo ng damit. Ang galing magdala eh.

"She is the younger sister of the victim. Jean Macaraig. Nasa iisang building lang sila ng biktima kasama ang kanyng nobyo noong nangyari ang krimen."

Hindi nalang ako nagtanong kung bakit naging suspect ang babae dahil malalaman ko din naman iyon mamaya. Sa ngayon ay kailangan naming mag focus sa profile ng mga suspect.

Nilipat muli ni Jin ang picture, it's a picture of a man wearing a doctor's uniform. Hmmm...

Sa itsura nito ay parang kakatapos lang nyang mag opera ng kanyang pasyente at mukhang hindi maganda ang kinalabasan nito.

"That is jean's boyfriend and the bestfriend of the victim."

Ay taray! Doctor pala ang boyfriend ni ateng!

"These three are the suspects for Macaraig's murder case."

Saktong pagkatapos magpaliwanag ni Jin ay huminto ang sinasakyan namin. Naunang bumaba si Jin sa amin kaya sumunod na kami sa kanya maliban kay Ron na mananatili sa sasakyan para maging look out kung sakaling may mangyari. Mabuti na yung handa baka malusutan pa kami ng killer. Fanito palagi ang set-up namin tuwing may kaso. Kaming apat ang nasa crime scene, habang si Ron naman ang back-up namin. mayroon kaming mga devices na suot-suot na magsisilbing mata at tenga ni Ron sa lugar.

Bago ako pumasok ay may binulong muna ako kay Ron na tinanguan lang ng huli.

Sumakay na kami sa elevator. pagkarating namin sa 6th floor ay hindi na kami nahirapan pang hanapin ang hotel room na pinangyarihan ng krimen dahil nakita agad namin si kuya chief na abala sa pagtatanong sa isang babae. Ito ata ang kapatid ng biktima basi narin sa litrato na nakita ko. Kung ordinaryong scene lang ito ay iisipin ko nang domadamoves na itong si kuya cheif fahil sa pagkakangiti nyeto. I guess kino-comfort nya yung babae. 

Nakooooo! yang pa comfort-comfort na yan!

Lumapit na kaagad kami sa kanila. Tinapik lang namin si kuya chief bilang pagbati na sinagot lang kami ng tango. Pagpasok ko palang ay amoy ko na agad ang lansa ng dugo sa buong lugar. Nag kanya kanya na kami nang pwesto upang may makuha ng clue. Hindi ko na napansin kung saan sumuot ang aking mga kaibigan ng may nakita akong pamilyar na bagay.

I noticed something under the table. Linapitan ko ito at kinunan ng litrato. Isa itong pin na may korona at sword na naka ekis sa gitna. Kakaiba ang pagkadesinyo ng isang ito.Tinitigan ko ito ng mabuti dahil pamilyar sa akin ang desenyong iyon. Saan ko nga ba ito nakita?

Hindi ko naman na muna binigyan ng pansin ang pin at nilagay ko na lamang ito sa plastic na hawak ko. Hindi ko ito pwedeng palampasin ang maliit na clue na ito dahil baka ito ang magdadala sa akin patungo sa salarin. Every little details is important in solving a case, it might lead you to the culprit kaya dapat maging observer ka.

Ilang sandali pa ay nilapitan ko na ang bangkay. Buti nalang hindi pa ito kinuha bago kami nakarating. Alam kong ginawan ng paraan ni kuya cheif ang bagay na ito upang makapag imbistiga kami ng maayos kaya wala din kaming nakikitang police dito. Perks of having a police officer friend!

Pagkalapit ko sa bangkay ng biktima ay napansin ko ang konting gasgas nito sa kamay. Maliit lang ito kaya kung hindi mo pagmamasdan ng maigi ay hindi mo talaga mapapansin. Sinuri ko ng mabuti ang posisyon ng katawan ng biktima pati ang nagkalat na dugo dahil baka may dying message ito. mapapadali kasi ang kaso kapagka may mga dying message ang biktima. mostly kasi ay tinuturo nila dun ang salarin.

Pagkatapos kong suriin ang bangkay ay hinanap ng aking mata si Mr. Palmonares. Ang number one suspect ng kasong ito. Nang Makita ko ang ginoo ay agad ko syang nilapitan. Pagkalapit ko pa lang ay pansin ko na agad ang kanyang panginginig.

"Mr. Palmonares, can you tell us what you saw?"

I ask him directly in his eyes, nagsimula na namang manginig ang kanyang kamay, his eyes are roaming around like his searching for something or someone? Takot ba ito? O na papraning lang?

"The-there's nothing to tell, I s-s-saw nothing. Nung nakarating a-a-ako dito ay wala nang buhay si macaraig"

"Are you sure? We checked the CCTV and we saw you entering the room one hour after Mr. Macaraig arrived"

"Yes but he is already dead when I arrived"

He suddenly shouted at my face. The f with this man? Nag tatanong lang, pina ulanan na ako ng laway! I saw how his eyes avoided my gazed.

Hinawakan nya ang kanyang tuhod na kanina pa nanginginig. Basa narin ang mukha at damit nya dahil sa sobrang pawis. Ang dami naman nyang tubig sa katawan? Hindi na mapakali ang kanyang mata na para bang may hinahanap.

Pansin ko rin ang pagkukutkot nya sa kanyang koko. At kanina pa nya habol ang kanyang hininga. His panicking.

"bakit ba ayaw nyong maniwala? Sinabi ko na lahat ng nalalaman ko kaya pwede ba? Paalisin nyo na ako! Hinihintay na ako ng aking anak" He stated with a trembling voice. Takot nga. Ano naman kaya ang kinakatakot ng isang to? Hmmmm....

"Baka naman ikaw ang pumatay sa kaibigan ko kaya gusto mo na agad umalis? Ginagamit mo pa ang anak mo para maka takas! Napaka walang awa mong tao! Ganyan ka ba ka walang hiya para magawa mo iyon sa kaibigan ko? Ang alam ko ay palagi mong pinag iinitan si Jordan sa trabaho. Sabihin mo nga? Bakit ginawa mo yun ha?"

Singit naman ng kaibigan ni Macaraig. Bakas sa kanyang nakangising mukha ang galit na para bang sigurado na siya na ito nga ang pumatay sa kaibigan. Namumula ang kanyang mukha at parang kunting salita lang ng kaharap ay masasapak nya na ito. Tapang naman ni kuya.

"Karl! Wag ka ngang makialam dyan. Baka madamay kapa, 'wag ka nang makisali please" 

kita ko kung paano kinurot at pinanlakihan ng mata ng babaeng katabi nya ang lalaking bigla nalang sumabat. Hindi ko na napigilan ang magsalita.

"Who are they?"

Sabay tingin ko sa parang magsyota na nasa aking harapan.

"eh ikaw? Sino ka bang bata ka? Kanina ko pa napapansin ang pangingi alam mo ah! Pwede ba umalis na kayo sa lugar na ito dahil hindi pwede ang mga bata dito. 'wag na kayong maki alam pa dahil wala rin naman kayong maitutulong. Makakagulo lang kayo sa imbestigasyon!"

I just give the man my sweetest smile.

Ah! I remembered sya nga pala ang best friend kuno ng biktima. Ito iyong doctor na nobyo ng kapatid ni Macaraig. I stared at the woman beside him. Ito ang kapatid ng biktima pero kung maka asta parang hindi namatayan. Too inlove with her boyfriend eh? Parang mas pinagtutuonan nya pa ng pansin ang kasintahan kaysa hulihin ang pumatay sa kanyang kuya.

"Let's finish this shall we?"

Hindi na ako nagulat nang biglang sumingit si Jin. I bet kanina pa sya naiinip.

"Okay! Relax will you?"

I said to him jokingly, kailan ba nya matututunan ang salitang patience? Sininyasan ko ang aking mga kaibigan na lumapit bago humarap sa aming kaibigang police.

"Kuya chief, let's rock the killer's mind now. Let's give the killer a show he or she deserves before exploiting how he or she did this not so perfect crime!"

A smirk escaped from my lips when I saw my suspect gulp.

Now now now... where should we start?