Only Yesterday (Book 1)

Chapter 3- A Chance To Meet Again

IT WAS Friday afternoon when Alexis has come again for their meeting place. Ang pinagkaiba lang ay hindi na niya kasama si Jenzen.

And just how the same thing what Yvonne did, 'cause Alliana was clueless about it. Kaya naman nang matanaw niya si Alexis ay sinadya niyang lampasan ito mula sa kinauupuan. Para lang mag-ingat na hindi sila makikitang dalawa ni Alliana. Knowing that her best friend was against on Alexis from the start.

She stepped for about fifty meters away from the university and stayed for a safe place while waiting on Alexis. Until she saw him running from somewhere while looking at her. "Take another few steps," utos niya rito mula sa kabilang linya.

"Seriously? Where are you really stand for?"

She simply laughed. At nang makita niyang malapit na si Alexis mula sa kinaroroonan niya ay siya na mismo ang lumapit dito.

"Hi," kaswal at tipid na aniya. Habang unti-unting ibinababa ni Alexis ang cellphone nito.

It took a few seconds before Alexis has begun to speak, "H-hello." He seems speechless after seeing the girl he was able to hurt few years ago.

At sandaling binasag ni Yvonne ang katahimikang namamagitan sa kanila. "You look nervous, si Yvonne pa rin 'to, 'no!" Masigla at hindi kakikitaan nang bahid ng kalungkutan ang boses niya.

At parang unti-unti niyong sinasampal si Alexis. But he would not noticed his affection to her, instead, he was able to step forward, dahilan para mas mapalapit sila sa isa't isa.

Out of his concern, Yvonne was really affected with that simple gesture. Tipong pakiramdam nito ay may kuryenteng dumadaloy sa katawan sa tuwing magkalapit sila, just what she felt few years ago.

"Bakit parang ikaw naman ang kinakabahan?" wika naman ni Alexis na bahagyang nagpataas ng kilay nito. Saka ito mabilis na napalingon sa ibang direksyon.

"It's just I'm not used to it anymore." Saka siya binalikan ng tingin ng dalaga habang nagsisimula na itong maglakad palayo sa kaniya. "It's been years, kumusta ka naman?"

Pero siya naman itong nakasunod agad upang masabayan ito mula sa paglalakad. "I'm okay, marami nang nagbago, pati yata feelings mo," wika niya na bahagyang nagpatigil dito mula sa paghakbang.

Doon nama'y nabigyan ng pagkakataon para magtagpong muli ang kanilang mga mata. "Ahm, I thought that you were migrated to Canada? What happened?"

"It's a long story, and if I would be able to bring back the past, I will change it." Takang lumingon sa kaniya si Yvonne.

"If it was a long story to tell, I am willing to listen," wika nito na nagpalingon sa kaniya rito.

At bago pa man siya makasagot ay natanaw na niya ang coffee shop. "Okay, I will tell you everything, just promise me that you will count on me for the whole day."

"Whole day? Are you serious?" Namilog ang mga mata ni Yvonne sa kagustuhan niya. And for some reason, he was desperate to make it up to her for the years that he could able to waste his time for regrets.

"One day seems so short to be with you, Yvonne. And I wanted to build again our relationship, as friends."

Hindi maiwasang makaramdam ng kilig ni Yvonne, at aaminin niyang nagpapakatanga siya sa nararamdaman niya ngayon. After all the pain that Alexis did to her, ay tila ganoon lang kabilis sa kaniya na makalimutan 'yon, dahil sa magandang pakikitungo nito sa kaniya. Pero isang pangalan ang sumagi sa kaniyang isipan para muli niyang balikan ang nakaraan. "How about Frances? Hindi pala nag-work ang relationship n'yo no'n? Or let me say, hindi ba kayo naging friends, ulit?"

Ilang segundong nanatiling tahimik si Alexis bago pa man ito tuluyang makasagot. At kasalukuyan na rin sila no'ng nakapila sa may counter upang um-order ng cake at coffee. "Is that really matter to you? Frances is only my puppy love, Yvonne. At kung alam mo lang kung gaano ako nagtiyaga sa ugali no'n."

"Why? Aren’t she nice at you?"

"O, actually, she's nice to me. But in my parents, she's really not."

"So, naging legal din pala kayo," may halong lungkot na wika niya sa kawalan. Pero agad din naman dumapo pabalik ang tingin niya rito nang sumagot ito.

"It shouldn't. Pero nagmadali kasi siya and that time ay nalaman ko rin mismo ang ugali niya, the way she reacts on what my parents speaking. Pero hindi ko kasi siya basta-basta no'n p'wedeng i-break dahil nga sa kasikatan niya no'n sa school at takot na ma-bully. That's why I ended up for regrets, because I made a wrong choice. Dahil sa halip na ikaw ang gustuhin ko ay nagdalawang isip pa ako sa nararamdaman ko."

"So ibig sabihin, ay nagustuhan mo rin pala ako.." hindi makapaniwalang konklusyon ni Yvonne sa kawalan. At pakiramdam niya'y sasabog ang puso niya sa nalaman.

Dahan-dahang napatango si Alexis habang bahagyang nakangiti. At hindi niya naiwasang mapalingon sa mga sumunod na katagang sinabi nito, "And now, I think it's too late to court you. Dahil alam kong lumipas na rin ang feelings mo para sa akin. But we can start naman again as friends, right?" She just stared at him for a second. At sa kasulok-sulukan ng mata nito ay nakita niya ang sincerity nito na bumawi sa panahong sinayang para maging sila.

"Oo naman." Hindi niya alam kung gaano siya kalambot para gano'n na lang kadali para sa kaniya na tanggapin ang explanations ni Alexis. Pero ang hindi niya alam, ay may mas mabigat pang katotohanan tungkol sa nakaraan ni Alexis. Bagay na lingid sa kaniya.

-

"Do you really want to go home, now?" Alexis asked after they had spent few hours in a day. And for him, he was worried about the reaction of his mother who have been taking care of his only son.

Pero mukhang hindi iyon narinig ng dalaga dahil abala ito sa pagtingin ng kanilang litrato. Matapos ma-i-save ni Yvonne ang nakuha nitong litrato sa kanilang dalawa roon sa may museum ay masaya nito iyong ipinakita sa kaniya.

"For added collection," nakangiti pang sabi nito.

“Mahilig ka pa rin talaga sa photography, hah?”

“Of course, dito ko natatakasan ang anxiety at depression, Alexis,” anito.

“I see, well, that’s good for you.. pero, gusto mo na ba talagang umuwi?” Parang nag-aalangan itong tumango hanggang sa kusa na itong naglakad patungo sa terminal. Napasunod naman din agad siya habang nakangiti.

Magkaiba ang sasakyan nilang bus pero nagawa pa rin niyang samahan si Yvonne pauwi kahit magko-commute lang sila. "I have many school works pending. And I guess, there's still a lot of time that we could see each other, again."

"Okay, sasamahan kita hanggang sa bahay n'yo." Isang sulyap pa ang ibinigay ni Yvonne sa kaniya bago pa man ito mapatango.

"But is it okay with you?"

Tipid siyang napatango upang iparamdam dito na bukal sa kaniyang kalooban na samahan ito. Kahit na gumugulo sa isipan niya ang anak na umaasa sa kaniyang pagdating.

Until Yvonne got accidentally saw his mother's name on the screen. Kasabay naman niyon ang malakas na pagtunog ng ringtone ng phone niya. At sa isang iglap ay hindi inaasahan ni Yvonne na babalewalain niya ang tawag. "Why did you not answered the call? Si tita 'yon, right?"

Tipid siyang napatango. "Ahm, actually, hindi niya kasi alam na.. magkasama tayo ngayon," pagpapalusot niya. Bagay na ayaw niya rin naman ilihim sa ina. Pero sa tingin niya ay hangga't sila pa lamang ni Yvonne ang nakakaalam tungkol sa kanilang pagkikita, ay hindi pa maaaring maging komplikado ang lahat-- lalo na't hindi pa nito alam kung ano ba talaga ang nangyari sa kaniya sa loob ng tatlong taon. Ewan ba niya ngunit, pakiramdam niya ay hindi pa siya handa na malaman iyon ni Yvonne, na isa na siyang biyudo at may anak na rin.

Nakita niya ang bahagyang pagkunot ng kilay ni Yvonne. Without his knowing that they did the same thing to their parents, dahil kagaya niya ay lingid din sa magulang ni Yvonne na nagkita silang muli pagkatapos ng ilang taon. "O, I see." Napangiwi pa ito. "It's okay, hindi rin alam ng parents ko na kasama kita ngayon."

"Pero, willing naman akong magpakita muli sa kanila ngayon, e," wika niya na tila nagpasilay ng ngiti ni Yvonne.

"Are you sure?" Walang alinlangan siyang napatango at kapagkuwa'y hinayaan niyang itanday ni Yvonne ang ulo nito sa balikat niya.

Sa hindi maipaliwanag na dahilan ay parang panaginip pa rin kay Yvonne ang makasamang muli si Alexis at alukin siya nito ng panibagong friendship. Aaminin niya na wala sa bokabularyo niya na isiping may chance na ngayon para sa kanilang dalawa. Little did she know was she could find herself not so hurt in front of Alexis, and it was good to know that after all these years ay talagang naka-move on na siya.

Alam niyang simula pa lang ulit ito nang kanilang mabubuong samahan. And of course, from the bottom of her heart, she's so happy. But there's a part of her that she begun to worry. Paano kung malaman 'to ng kaniyang best friend na si Alliana? Maapektuhan kaya nito ang kanilang friendship?

Napabangon siya mula sa pagkakasandal ng ulo niya sa balikat ni Alexis nang marinig ang sinabi nitong, "Yvonne, were here."

She deeply smiled because, Alexis was still knew about the place where did they first met. Sa Makati. Habang bago pa man bumalik noon sina Alexis at ang parents nito sa Pilipinas ay nagawa na nitong ipagbili ang kanilang bahay sa Makati. Kaya naman wala nang dahilan para roon tumira ang pamilya Mallari. At dahil lumaki siya na hindi sanay sa presensya ng maraming tao ay hindi niya maiwasang mailang habang bumababa sila ng bus.

Ramdam niya ang mahigpit na paghawak sa kamay niya ni Alexis habang sinusuyod nila ang daan patungo sa village. "Ah.. Alexis, 'yung kamay ko.." tila naiilang na sabi niya. Pero sa kasulok-sulukan ng puso niya ay hindi maipaliwanag ang kakaibang saya. It seems how she would still act like a teenager because of the romantic excitement that she feel.

At parang nais niyang bawiin ang sinabi niya nang tuluyan nang binitiwan ni Alexis ang kamay niya. "O, I'm sorry. Hindi ko akalaing hawak ko pa rin ang kamay mo." Marahan siyang napatango habang pinipilit na ikubli ang nararamdamang kilig.

"Ahm, would you like to enter the house?"

"Yeah. Like what I said, I just wanted to see tito and tita again." She quickly smiled and started to take a few steps toward their home. Hindi na rin naman nalalayo ang distansya nila mula sa kinatatayuan ng kanilang bahay.

Hanggang sa ilang hakbang na lang ay tuluyan na silang makakalapit sa gate ng kanilang bahay. Pero parang may pumipigil sa kaniya at tila iniisip na hindi pa ito ang tamang panahon para muling makita ng kaniyang magulang si Alexis. She doesn't know why but her uneasy feeling would lost, the moment that Alexis has grabbed her hand. At doo'y nagtagpong muli ang kanilang mga mata.

While Alexis were saying, "I see the fear from your eyes. And I know how it was hard for you to accept me again in your life. But, Yvonne, please don't be scared, 'cause I will not let to make you cry again because of me." Ramdam niya ang pagiging sincere ni Alexis nang sabihin ang mga katagang 'yon at aaminin niya sa sarili na dahil doon ay kaniyang naisip na hindi na siya dapat matakot pang sumugal ulit. Na hindi na siya mababalot muli ng sakit at kalungkutan. Na hindi na siya muling mag-iisa. At aaminin niya rin na mula pa noon ay walang nagbago sa nararamdaman niya para kay Alexis. Marahil ay nabalutan lang ng galit ang puso niya ngunit ang pagmamahal na nabuo mula pa noon ay hindi nakalimot na mahalin ang isang tulad ni Alexis.

Nanatiling mahigpit ang pagkakahawak ng kanilang mga kamay bago pa man sila papasukin ng katiwalang si Aleng Lucy. Kakatwang close pa rin si Alexis kay Aleng Lucy kung kaya hindi na ito nagtaka nang makita nito itong muli.

"O, so hindi mo naman sinabi sa aking may bisitang darating, Yvonne." Hindi nila namalayan ang presensya ni Mrs. Lucenario habang tahimik silang nakatayo sa may tapat ng center table.

At doon lang nagawang binitiwan ni Alexis ang kaniyang kamay nang makita nitong nakasentro ng tingin sa kanila ang kaniyang ina.