Only Yesterday (Book 1)

Chapter 2- A Day For Regrets

ALEXIS was far different from Yvonne, because he's a happy go lucky person and such a lot of friends even if he had a child. Therefore, he's an ambivert person and at a young age, he is way better to be matured enough of all things. Doo'y nakaya niyang pagsabayin ang pag-aaral at pagtatrabaho. And it was good to know that his parents have been always support him all the way-- mula sa pag-aalaga at pagbibigay ng suporta sa kaniyang anak na lalaki. Simula kasi nang mamatay si Flordeliza ay nagpasya siyang ibenta na lang ang bahay at bumalik sa puder ng magulang, para may katuwang siya sa pag-aalaga ng kaniyang anak.

"No wonder that you manage your time as a father and as a peer to us, you're really versatile, hah?" sabi iyon ni Jenzen nang magkita sila sa may University na pinapasukan ni Yvonne.

"'Di porket may anak ka na ay huli na para tuparin ang pangarap mo. Maybe, I've had regrets everyday, na sana ay hindi ako nagmadali noon.. edi sana, hindi ako mahihirapan na pumasok muli sa buhay ni Yvonne," napapaisip na aniya. Kaya naman napapatango lamang si Jenzen sa sinabi niya.

"So it means, itutuloy mo talaga ang paglapit sa kaniya? I heard that she's a dean's lister in college, at baka sa pagsubok mo ulit ay guluhin mo lang ulit ang buhay niya."

Mataman niyang tiningnan si Jenzen. "Bro, ibahin mo ako ngayon, hindi na ako shy type para lang itago ang tunay kong nararamdaman. And if this could be the last time na maaari kong subukan, I would do my best for her."

Hindi maiwasang matawa ni Jenzen sa sinabi niya. "Pero ang tanong, gusto ka pa rin kaya niya? Paano kung kasabay nang pagtakbo ng panahon ay nagbago na rin ang nararamdaman niya para sa'yo? And, paano kung paraan niya lang 'to para gantihan ka?" mapang-asar na wika nito. Dahilan para sandali siyang matigilan sa sinabi nito.

"It doesn't matter. P'wede naman kaming magsimula ulit bilang magkaibigan." He smiled. And of course, Jenzen was surprised unto his words. Tipong hindi nito akalain na kaya niyang pagtimbangin ang bawat sitwasyon.

And for a mere second, Jenzen has tend to change the topic. "E, teka, saan mo nga pala siya makikita niyan?"

"Nasa library pa raw siya, e. So, hintayin na lang natin siya sa may lobby. Nga pala, thank you sa pagsama sa akin, hah?"

"No worries, bro, besides, tapos naman na tayo sa madugong thesis, e." Tipid siyang ngumiti pagkarinig no'n. And for some reason, Jenzen was his best friend since high school, at malaki ang tiwalang ibinibigay niya rito. Isa pa ay sanay na rin siya sa pagiging prangka nito, and that's how he like him as a friend.

-

Two hours later but no Yvonne has been passed through the lobby. Ramdam na niya ang pagkabagot ni Jenzen samantalang siya ay chill pa rin. "Bakit hindi na lang kaya tayo bumalik sa ibang araw, bro? Mukhang hindi ka na sisiputin no'n, e."

"Ganiyan ka ba kabilis sumuko sa isang babae?" tanong niya na bahagyang nagpatahimik dito. Sapu-sapo na nga nito ang noo nang mapalingon sa kawalan. Kaya naman sa puntong 'yon ay sinubukan niyang

makiusap dito. "Okay, just give me another thirty minutes to wait, kapag hindi pa rin siya dumating, we will not going to come here again."

"Gano'n lang 'yon? Hindi mo ba naisip na baka sinadya niya lang na hindi ka siputin?" Alexis would not easily believe with all of Jensen's opinions. But by this time, ay tila mabilis siyang napaniwala nito.

So the next thing he did was, he used to stand beside him. "Okay, so, we have to go." At bahagya namang napakunot ang noo ni Jenzen.

"Seriously? I thought that you were patiently waiting?" Narinig pa niya ang mahinang pagtawa nito.

Pero agad din itong natigilan sa sinabi niya, "I guess, you're right." Kaya naman hindi pa man ito tuluyang nakasasagot ay nagsimula na siyang humakbang palayo. While thinking that he spend a couple of hours for nothing, and it seems how he used to felt regret in the middle of the day.

Out of his concern, ay sinadya talaga ni Yvonne ang hindi sumipot sa naging usapan nila ni Alexis. Dahil na rin sa biglaang pagsulsol dito ni Alliana. And of course, sinubukan lang din naman nila kung hanggang saan ang pasensya ni Alexis sa paghihintay. "You see? It was easy for him to surrender."

"But, what if I would disappoint him? Naaawa ako sa tao."

"Come on, Yvonne, don't blame yourself. Kung dati nga ay nagawa ka niyang paasahin, e. Isipin mo na lang na ganti mo ito sa p*******t niya noon sa'yo. Saka, sinubukan mo lang naman kung hanggang saan ang kaya niya, right?"

"Pero, mali pa rin ang maghiganti, Alliana," katwiran niya. Habang iniisip ang sandaling nagawa niya kung paano muling magparamdam dito by using her new account on social media.

"You know what? You're really disappoint me. Bakit parang wala lang sa'yo ang nangyari noon? Yvonne, he's one of the main reason on why you did not graduate with honor in high school. Aren't you remember that? That after all the pain he did, ay siya pa rin ang gusto mo?" Doon siya natulala sa kawalan at hindi na nagawang lingunin pa ang matalik na kaibigan. "Yvonne, I'm just worried about you. And I hope you'll understand my reasons, kung bakit ayoko siya para sa'yo."

Naiintindihan niya naman si Alliana-- pero hindi niya maintindihan kung bakit tila ayaw makisama ng kaniyang puso. Parang mas masasaktan siya kung hahayaan niya ang pagkakataon na masayang nang dahil lang sa hindi niya sinubukang gawin.

When the night comes, it was still a thinking for her before she go to sleep. She thought that the entire day was filled of regrets for her. At tila may nag-uudyok sa kaniya na 'wag munang sundin ang sasabihin ng iba-- even her best friend. So the next thing she did, she picked up her phone above the cabinet and started to type a message on the screen saying, "I'm sorry if I disappoint you. I hope that you forgive me. Please give me a chance to make it up to you."

And as a surprise to her, that Alexis would easily replied, saying, "I understand. Can I see you on the other day?"

Halos mapalundag siya sa sobrang saya. Tila bumalik ang kilig na naramdaman niya dati. At aaminin niya na walang nagbago sa nararamdaman niya para rito kahit sobra siyang nasaktan noon.

Wala na siyang pinalampas na segundo. So she hurry up typing while she even tried to stop laughing because of the noise that could break the silence. Kasalukuyan na kasi no'ng nagpapahinga mula sa katabi niyang k'warto ang kaniyang magulang. “Yes, at the same place and at the same time."

She dragged the phone toward her chest after sending the message and while her heart would not stop from beating. And she is hoping that her decision could brought her to real happiness.