My Husband is a Ruthless Darling

CHAPTER 23

Nakatanaw si Isla sa malayo, hindi gumagalaw, habang mahigpit ang pagkakahawak niya sa selpon—parang may gustong sabihin ang mga daliri niyang hindi niya mailabas sa bibig.

Hindi niya alam kung bakit ganito. Hindi niya rin alam kung bakit si Matthias pa rin ang hinahanap ng damdamin niya.

Bumalik sa alaala ang paraan ng pagtitig nito sa kanya—tahimik pero buo, parang siya lang ang tanging tao sa paligid. Naalala niya ang kamay nitong umaalalay noong panahong siya'y wasak at walang direksyon.

At ngayon? Sa isang bulong lang ni Clay, bumigay siya.

Napatingin siya sa selpon. Nandoon pa rin ang pangalan ni Matthias, hindi binura, hindi tinapon—tahimik na nakatago pero laging nariyan.

Hinayaan niya ang hinlalaki niyang gumalaw, pa-slide slide sa screen, nagdadalawang-isip. Isang pindot lang. Pero parang may nakaharang sa dibdib niya, isang uri ng hiya at pangungulila na hindi niya maipaliwanag.

Sa huli, pinikit niya ang mga mata at pinindot ang call button. Inilapit sa tainga ang telepono, pilit pinapakalma ang sarili.

Ilang ring lang.

“Isla?”

Napasinghap siya. Buo pa rin ang boses nito, pero may bahid ng pagod. O pag-aalala?

“Matthias...” dahan-dahang bulong niya, parang inuusal ang pangalan ng isang alaala. “Kumusta ka na? Napatawag ako kasi… sa nangyari nung isang araw. Hindi pa ako nakakapagpasalamat nang maayos. At gusto ko rin sanang humingi ng tawad dahil sa lahat ng nangyari at—”

“Tumawag ka ba dahil nag-aalala ka?”

Diretso ang tanong. Walang ligoy. Pero sa ilalim ng tinig niya, may bakas ng pananabik—yung klaseng tinig ng isang taong pinilit maging matatag habang naghihintay. Hindi niya sinabi, pero ramdam:

Na-miss kita.

At si Isla? Hindi rin niya sinabi. Pero sa pagtawag niyang iyon, sa kaba sa dibdib niya, sa pagdududa't pag-asa—ramdam din.

Tumango naman si isla kahit hindi ito nakikita ng binata.

“I’m okay, Isla. You don’t have to worry about me.” May pilit na tawa sa dulo ng tinig ni Matthias, pero hindi nito naitago ang bitin sa hininga. “Ako pa nga ang mas nag-aalala sa ‘yo. I was just about to call—naunahan mo lang ako.”

Napatigil si Isla, marahang napapikit. Sa likod ng tinig nito ay naroon pa rin ang luma at pamilyar na init—yung uri ng pag-aalalang hindi humihingi ng kapalit. Napakapit siya sa gilid ng lamesa at napangiti, kahit pa may kirot sa dibdib. Sa wakas, nakahinga siya nang maluwag.

“Mabuti naman,” aniya. “Napatawag lang talaga ako para kumustahin ka. Baka nakaistorbo na rin ako sa ‘yo.”

Bahagyang natawa si Matthias sa kabilang linya. “Kailanman, Isla... kailanman, hindi ka naging abala sa akin. At alam mo ’yan.” Sandaling natahimik ito. “Hope to see you again. Babalik na rin kasi ako sa Batanes. May aasikasuhin pa ako ro’n.”

Napatigil siya. “Gano’n ba? So... hindi ka na babalik dito?”

Saglit na katahimikan. Saka narinig niya ang malalim na buntonghininga ng binata.

“Hindi ko masasabi kung may babalikan pa ba ako rito.”

Parang may humugot sa puso ni Isla sa sinabing iyon. Napakagat siya sa labi at lumapit sa bintana, pinilit abalahin ang sarili sa kurtinang hindi naman talaga magulo. Bago pa man siya makasagot—

Biglang nawala sa kamay niya ang selpon.

Lumingon siya, gulat na gulat—at napatigil ang kanyang paghinga.

Si Clay.

Matigas ang tindig nito. Umiigting ang panga. Ang mga mata, puno ng apoy. Humihinga ito nang malalim, para bang pinipigil ang sarili na hindi sumabog.

“Stop calling my wife,” mariing wika ni Clay, sabay pindot sa end call. Ang galit ay naroon—hindi lang sa boses kundi pati sa bawat galaw ng kanyang katawan. Inihagis nito ang selpon sa kama, at sinalubong siya ng isang titig na tila sinusunog siya sa kinatatayuan niya.

Humarap ito sa kanya, buo ang boses ngunit puno ng poot.

“Is it him? Kaya ba ganyan ka? Huh?” Tumawa ito nang mapait. “Nakapagpaliwanag na ako. Paulit-ulit! Pero bakit? Tell me! May nangyari ba sa inyo sa Batanes? Kaya ka hindi matahimik?”

Nilapitan siya ni Clay, halos magdikit na ang kanilang mukha.

“Tell me!” sigaw nito, nanginginig ang tinig. “Ganyan ka ba kadaling makuha? Sagutin mo ako, Isla!”

Hindi siya nakagalaw.

Hindi siya makahinga.

Ngayon lang. Ngayon lang niya nakita ang ganitong mukha ni Clay—galit na galit, nanginginig sa emosyon, at tila isang hakbang na lang ay tuluyan na siyang masusugatan ng mga salitang binibitawan nito.

Hindi siya sumagot.

Ang katawan niya’y nanigas, habang ang puso niya’y binabayo ng takot at sakit. Ramdam niya ang mainit na luha na unti-unting lumalabas mula sa gilid ng kanyang mga mata.

Hindi niya ito tiningnan. Hindi niya siya kinaya. Dumaan siya sa tabi nito, pilit na pinipigil ang sariling humikbi.

Kung ibang babae pa siguro siya, baka sinampal na niya si Clay. Pero hindi niya kaya.

Hindi niya kayang manakit. Kahit siya na ang nasasaktan.

Masikip na ang dibdib niya, parang hinihigop ang hangin sa paligid.

“Mali ka ng iniisip mo, Clay…” mahina niyang sagot habang nakatalikod. “Hindi ako ganyang klaseng babae. Kinamusta ko lang siya. Dahil... dahil sa nangyari nung isang araw.”

At doon na bumigay ang kanyang tinig.

Isa-isang nahulog ang kanyang mga luha, walang ingay, pero bawat patak ay parang sigaw ng pusong hindi na alam kung saan lulugar.

Hindi tumigil sa pagluha si Isla, at bagamat nakatalikod siya kay Clay, ramdam na ramdam pa rin ni Clay ang bigat ng bawat patak. Napasinghot siya, at agad na nakakuha ng atensyon ni Clay. Dahan-dahan niyang narinig ang mga yabag ng mga paa ni Clay, ang tunog ng isang tao na hindi mapakali, papalapit sa kanya.

Pagdating sa kanyang harapan, lumuhod ito. Ang mga mata ni Clay, puno ng galit at takot, isang halo ng pagkamuhi at pagkabahala. Pero hindi niya magawang matitigan siya, hindi kayang harapin ang galit at ang sakit na nag-aalab sa kanyang dibdib.

"Are you crying?" Ang tanong ni Clay, boses nito ang may bahid ng panghihinayang at pangungulila. Dahan-dahan niyang isinukbit ang ilang hibla ng buhok ni Isla sa tainga nito, ang galak na may pagka-senswal, ngunit halata ang pagka-apekto sa bawat galaw. “Please… stop crying.”

Ang hiling na iyon ni Clay—isang pagsamo, isang pakiusap—sumikò sa puso ni Isla. Bakit? Bakit siya nag-aalala? Bakit siya umiiyak dahil sa kanya?

Hindi sumagot si Isla. Nanatili siyang nakatalikod, hindi kayang tanggapin ang tingin ni Clay, hindi kayang marinig ang mga salita nito. Hindi rin kayang masaktan pa, hindi kayang magsalita. Ang sakit, ang galit, at ang matinding pangungulila na nararamdaman ni Clay ay nagpapaalab sa kanya, parang apoy na dahan-dahang nilalamon ang bawat bahagi ng katawan at isipan niya.

Naglakad si Clay palapit, at sa isang mabilis na galaw, hinawakan nito ang kanyang baba at pinaharap siya sa kanya.

“I’m sorry,” wika ni Clay, boses nito puno ng pagkamuhi sa sarili. “Hindi ko hinihiling na patawarin mo ako dahil sa mga inasal ko. I don’t know what’s going on with me. I’m sorry…” Tumayo siya mula sa pagkakaluhod, pero ang tinig na iyon, ang mga mata na puno ng hindi maipaliwanag na emosyon—nahulog sa puso ni Isla.

Ngunit hindi pa rin siya nakagalaw, at ang presensya ni Clay sa kanyang harapan ay tila isang mabigat na pangako na hindi niya kayang sundan. Dahan-dahan, umiwas siya ng tingin at tumagilid na parang isang kawawang nilalang na sinadyang mapasok sa isang labirintong wala nang kaligtasan.

Matapos makalabas si Clay, doon na nakahinga nang maluwag si Isla. Para bang ang bawat hininga’y nahulog na mula sa isang bagyong pinilit niyang pigilin.

Napahawak siya sa kanyang dibdib, at ang sakit na nararamdaman niya—parang tinusok ang puso ng isang matalim na tinik. Hindi siya sanay makita si Clay na ganito—ang galit at pagmamahal na magkasunod, na masakit at puno ng pagsisisi.

Isla curled up in bed, her body tight with emotion. She closed her eyes, but sleep didn’t come right away. The room felt like a prison, but it was the only place she could hide from everything.

Hindi siya matutulog dahil gusto niyang makalimot, kundi dahil ayaw niyang maramdaman ang lahat ng iyon. Ayaw niyang marinig ang sarili niyang puso na patuloy na humihikbi, at ang mga luha na hindi na kayang pigilan.

Wala siyang matakbuhan. Walang makikinig sa kanya. Wala na si Matthias, at paano siya makakasunod pa kay Clay kung sa bawat galit nito ay may kasunod na pagmamahal—ngunit hindi naman siya sigurado kung iyon ang kailangan niya.

Pakiramdam niya’y nag-iisa siya sa mundo, tulad ng dati. Nangako siya sa sarili na hindi na muling magpapatalo sa takot. Pero hindi na siya sigurado kung saan siya pupunta mula rito.

Kasalanan ba niya kung ang puso niya ay umiiyak, kahit siya pa ang ikinakasal sa lalaking matagal niyang iniibig? Ngunit bakit ganoon? Bakit siya napapahulog sa isang sitwasyon kung saan siya na lang ang nagdurusa?

Ang huling alala niya ng saya ay noong siya at si Matthias ang magkasama—matagal na, malayo na. Isang huling tawa na walang iniisip kundi ang kanilang mga kwento, walang alinlangan, walang kaba.

Ngunit ngayon? Lahat ng ito, lahat ng nararamdaman niya—sakit, galit, pangungulila—naguguluhan siya. Hindi niya kayang magpatawad kay Clay, at mas lalong hindi niya kayang magpatawad sa sarili.

Dahan-dahan niyang ipinikit ang mga mata, humihikbi, at pinili na lang na hayaang lamunin siya ng antok, pati na ang sakit na nakabaon sa kanyang mga damdamin.