สิบปีก่อน…
ร่างของบุรุษสวมอาภรณ์ขาดวิ่นนอนแน่นิ่งดั่งกับคนป่วยใกล้ตายอยู่ที่ริมฝั่งแม่น้ำนอกเมือง หากมองผิวเผินคงคล้ายกับร่างที่ไร้วิญญาณไปเสียแล้ว
มู่จิวซินนอนหายใจพะงาบๆ คล้ายปลาขาดน้ำอยู่ริมฝั่ง ดวงตาสีนิลจ้องมองแสงจันทร์ที่ส่องสกาวอยู่บนผืนฟ้ายามราตรีกาล ความรู้สึกว่างเปล่าพลันผุดขึ้นในใจของชายหนุ่มอย่างอับจนหนทาง
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นช่างเปลี่ยนแปลงไปรวดเร็วนัก ไป๋ลี่เซียนสตรีใจอำมหิตผู้นั้นป่านนี้ไม่รู้ว่านางจะเป็นเช่นไรบ้าง? คงอาจจะถูกเซียงเซียงซ้อนแผนเอาคืนกับนางเป็นแน่ หากว่าโฉมสะคราญเลืองชื่อถูกค้นพบเป็นศพ มีหรือผู้ที่เกี่ยวข้องจะไม่ถูกพ่วงตามไปด้วย บทสรุปของตัวข้าสุดท้ายแล้วก็คงไม่แคล้วตายเป็นผีเฝ้าสถานที่แห่งนี้กระมัง เพราะตอนนี้ตัวข้าตอนนี้คงใกล้จะถึงจุดจบแล้วเต็มที…
‘ชีวิตคนเรา…สิ่งที่แน่นอนที่สุดก็คือความไม่แน่นอนสินะ…’ ริมฝีปากแห้งเกรอะกรังแสยะยิ้มนิดๆ อย่างเย้ยหยันในโ
