เมียในเงา

๒.๒

จากคืนนั้นที่ฝันสยิวผ่านเลยมากว่าสัปดาห์ แต่พอถึงเวลาหลับตาลงเสียงหวานๆ ก็ดังซ่านในห้วงนึก นัยน์ตาคมกล้าเบิกกว้าง แล้วตะโกนออกมาท่ามกลางดึกสงัด...

“โว้ย!! เป็นบ้าอะไรวะ!?” จิตใต้สำนึกก่อกวนจนเขามิเป็นอันทำอะไร กลางวันพอยั้งใจไม่ให้คิด แต่พอตกดึกมันเงียบมันเหงาเขาก็เริ่มฟุ้งซ่าน คนอกหักรักคุดคิดถึงแต่ภาพร่วมรักละเมียดละไม นานไปคล้ายจะบ้าขึ้นทุกวัน ก่อนนี้ไม่เคยเป็น ไม่ได้อดอยากปากแห้งเรื่องพรรค์นี้ แต่เอาเข้าจริงพอล้มตัวลงนอนกับสาวคนไหนก็มีอันต้องผละไกลทุกคราว กะอีแค่ผิดกลิ่น! ทำเอาเขาอัดอั้นมานาน จะลงกับใครก็ไม่ได้อย่างใจสักครั้ง!

ณนนท์กำลังอยากเมา เขาอยากเมามายอีกครั้ง เมาเพื่อ... เพื่อว่าจะได้เจอเธอในฝัน ผู้หญิงหวานไปทั้งตัว คนที่จะทำให้เขาสุขสุดหัวใจ คิดได้ร่างสูงก็ก้าวลงจากเตียงเปิดไฟเปิดประตูเดินลงไปยังชั้นล่าง บิดามารดา บ่าวไพร่หลับใหลเพราะดึกสงัด แต่เขากลับเดินท่อมๆ ลงมาคว้าบรั่นดีขวดโตขึ้นไปบนห้อง แต่ยังไม่ทันก้าวหายเข้าไปเสียงทักก็ดังมาจากด้านหลัง

“คุณนนท์ทำอะไรคะ จะดื่มเหล้าทำไมกลางดึก กลุ้มอะไรนักหนา?”

ร่างสูงนิ่งขึงยืนค้างอยู่ปากประตู เอาอีกแล้ว หล่อนมาขัดจังหวะเขาอีกแล้ว คิดๆ ไปมันก็คล้ายๆ คืนนั้น ร่างสูงหันขวับจนคนที่เดินมาหยุดเบื้องหลังตกใจ สบตาคมกริบที่มองกวาดไปทั่วร่างแล้วถอยห่างไปสามก้าว นึกหวั่นในสายตาของเขาขึ้นมาดื้อๆ

“คืนนี้ไม่ต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าให้พี่นะ” มินตราหน้าร้อนขณะที่เขาหมุนตัวเข้าห้อง ประตูถูกปิดลง นิ้วโป้งเรียวๆ ทำท่าจะกดล็อก แต่บางอย่างทำให้เขาชะงักค้าง มองทะลุประตูออกไปจิตนาการเห็นเป็นร่างบอบบางของมินตรายืนหน้าจ๋อยอยู่ที่เดิม วูบหนึ่งหัวใจเต้นถี่ แล้วมือหนาก็ค่อยๆ ผละออกจากลูกบิด ไม่ได้กดล็อกอย่างที่ตั้งใจแต่แรก อะไรบางอย่างบอกเขาให้ปล่อยมันไว้ อย่าไปยุ่งกับมัน...

บรั่นดีสีอำพันถูกกระดกทั้งขวด ร้อนวาบผ่านลำไส้ไปถึงไหนๆ มันพร่องลงกว่าครึ่ง แต่นัยน์ตาแดงก่ำยังมองนิ่งไปที่ประตู มองคล้ายคาดหวังบางสิ่งบางอย่าง มองเช่นนั้นจนหมดขวด ไฟสว่างจ้ากลางห้องถูกดับลง เหลือเพียงแสงจากโคมไฟ แต่เขายังมองไปที่เดิม รอคอย คาดหวัง รอ... จนเผลอหลับไป

รุ่งเช้าทุกคนต่างพร้อมหน้าที่โต๊ะอาหาร วันนี้ณนนท์ยังต้องทำงานอีกหนึ่งวัน แต่ยังไม่มีวี่แววว่าร่างสูงจะเดินลงมาทานอาหารเช้าเหมือนทุกเช้า

“ทำไมตานนท์ยังไม่ลงมาอีก หนูมิ้น เห็นพี่บ้างหรือเปล่าลูก” คุณนัดดาเอ่ยถามสาวน้อยที่ตนและสามีอุปการะเลี้ยงดูไว้เหมือนลูกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ความที่ไม่มีบุตรสาวยิ่งทำให้เกิดความรักใคร่มากมายหลายเท่าตัว

“ยังไม่เห็นเลยค่ะ” รู้สึกหนักใจ รู้ทั้งรู้ว่าเมื่อคืนเขาคว้าบรั่นดีขวดใหญ่เข้าห้อง ไม่รู้ว่าเจ็บช้ำอะไรนักหนาจึงได้ไม่ลืมเลือนผู้หญิงใจร้ายคนนั้นไปเสียที

“เอ... จะไม่สบายหรือเปล่า เดี๋ยวแม่ขึ้นไปดูก่อนนะ” หญิงสาวลุกตามอย่างตกใจ ไม่อยากให้ท่านพบเห็นสภาพเมามายของลูกชายสุดที่รัก

“เอ่อ ให้มิ้นไปตามคุณนนท์ก็ได้ค่ะ” คุณนัดดามองมินตราแล้วส่ายหน้ายิ้มๆ

“ไม่เป็นไรจ้ะ หนูทานข้าวกับคุณพ่อไปก่อน แม่จะไปตามพี่เค้าลงมาเอง” ว่าแล้วคุณนัดดาก็เป็นคนขึ้นไปตามบุตรชายหัวแก้วหัวแหวนด้วยตนเอง คุณโอบเอื้อมองตามภรรยาแล้วหันมายิ้มให้มินตรา

“เราสองคนกินกันก่อน ไม่ต้องไปรอพี่เขาหรอก” ว่าพลางตักอาหารใส่จานตนเอง ไม่ทันได้สังเกตสีหน้าที่แสดงถึงความห่วงใยของอีกฝ่ายเลยสักนิด

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

เสียงประตูถูกเคาะแต่คนข้างในยังนอนหลับอุตุ คุณนัดดาหมุนลูกบิดก็ปรากฏว่ามันเปิดได้ง่ายดาย ท่านเดินเข้าไปแล้วก็ต้องย่นคิ้ว กลิ่นเหล้าคละคลุ้งไปทั่วห้อง ยิ่งเมื่อกวาดตาไปเห็นขวดบรั่นดีปีไหนสักปีกลิ้งโค่โล่อยู่ข้างเตียง ความโกรธก็พุ่งปรี๊ด ก้าวฉับๆ ตรงไปแล้วเขย่าบุตรชายอย่างไม่กลัวว่าอีกฝ่ายจะเจ็บหรือตกใจ

“ตานนท์!! ตื่นได้แล้ว นี่มันอะไรกัน กินเหล้าเมามายทำไม ยังไม่ลืมอีกหรือไงหา?”

คุณนัดดาก็เป็นอีกคนที่ยังเข้าใจว่าณนนท์ไม่ลืมญาณี ก็จริงเขายังไม่ลืมแต่ก็ไม่ได้คิดถึงจนต้องมานั่งกินเหล้าเมามายแต่อย่างใด แต่ต้นเหตุแท้จริงคือความฝันคืนนั้นต่างหากที่ทำพิษเขา!

“ตานนท์ตื่นเดี๋ยวนี้!” เสียงแว้ดๆ ข้างหูทำให้คนที่หลับสนิทขยับตัวมอง นัยน์ตาที่ยังพร่าเบลอมองเห็นเป็นภาพรางๆ จนเข้าใจไปว่าคือภาพของสาวน้อยในฝัน

“อ้อ มาแล้วหรอ ช้าจังเลย เธอให้ฉันรอนานน... มาก” ไม่พูดเปล่าแต่ยังไขว่คว้าแขนของมารดาแล้วทำท่าจะรั้งเข้าใกล้ คนเป็นแม่ฉุนกึก เลยตบเผียะลงไปบนอกกว้างของบุตรชายจนอีกฝ่ายสะดุ้งเฮือก

“นี่แม่นะ แม่เอง!” นัยน์ตาคมปรือมอง ก่อนชะงักงันเมื่อพบว่าคนตรงหน้าหาใช่นางฟ้านางสวรรค์ หากแต่เป็นมารดาของเขาเอง

“อ้าว... แล้วทำไมเป็นคุณแม่ล่ะครับ” น้ำเสียงอ้อแอ้ทำให้คนเป็นแม่หมั่นไส้

“ก็แล้วจะให้เป็นใครล่ะจ๊ะ?” คราวนี้คนเมาผงกศีรษะมอง ดวงตาคมกว้างกวาดหาใครบางคน ก่อนจะทิ้งศีรษะลงบนหมอนใบโต บอกตัวเองว่ารู้สึกผิดหวังพิลึก เมื่อคืนเขาไม่ฝัน อุตสาห์กระดกเหล้าเป็นน้ำ ขวดยังกลิ้งอยู่นั่น แต่ทำไมเขาไม่ฝัน!?

คุณนัดดาเห็นอาการของบุตรชายแล้วส่ายหน้า “นนท์ นี่มันสายแล้วนะ วันทำงานของลูกนะ”

เท่านั้นเอง! ร่างสูงก็ลุกพรวดทำเอามารดาตกอกตกใจ ก่อนจะโหวกเหวกโวยวายออกมาราวกับโลกจะแตกระเบิดจะลงสร่างเมาราวกับกดสวิตซ์

“ตายโหง! ผมขอโทษครับแม่ ผมลืมสนิท ขอโทษครับ ขอผมอาบน้ำสองนาทีครับ!” คุณนัดดามองคนตัวโตๆ ที่วิ่งเซวุ่นวายหายเข้าไปในห้องน้ำ ก่อนจะกลับมาที่ตู้เสื้อผ้าอีกครั้งแล้วก็วิ่งกลับไปพร้อมผ้าขนหนู ผู้เป็นมารดาถอนหายใจเฮือกเมื่อประตูห้องน้ำถูกปิดลงพร้อมด้วยเสียงซู่ซ่าของน้ำไหล

“แม่ลงไปรอข้างล่างนะลูก”

“คร้าบบ...” เสียงตอบรับจากข้างในทำให้มารดาต้องหัวเราะเบาๆ แต่ก่อนจะเดินลงไปด้านล่างตามที่บอกท่านไม่ลืมเก็บขวดบรั่นดีติดมือลงไปด้วย พลางคิดว่าถ้าสามีรู้เขาจะทำหน้าอย่างไรเมื่อบรั่นดีขวดโปรดหมดเกลี้ยงไปแล้ว…

ครั้นเมื่อจ้องมองขวดเหล้ารอยยิ้มก็จางลง นึกเป็นห่วงความรู้สึกของบุตรชาย เลิกราคนรักมานานนับเดือนแต่เขายังไม่ลืม รักแรก รักเดียว ซึ่งเต็มไปด้วยความหวัง ภาพวาดเรือนหอยังกระจ่างในห้วงคะนึงของท่าน ยังไม่ลืมวันที่บุตรชายเอาแบบแปลนที่ออกแบบเองกับมือมาอวด แต่แล้วความหวังของเขาก็พังทลาย เมื่อจู่ๆ คนรักมากจนถึงขั้นวางแผนแต่งงานก็มาบอกเลิก บุตรหัวใจสลายแค่ไหนท่านรู้ดี