ตามรักคืนใจ

เวลา 22:20 น. กริ๊งง กริ๊งง "ค่ะพี่" "ฮื้ออๆๆๆ" "พี่เป็นอะไรคะ" "พรีมฟังพี่ให้ดีนะ ฮึก ฮื้อๆๆๆ" คนจากปลายสายร้องไห้ไม่หยุด จนคนรับแทบฟังไม่รู้เรื่อง "มีอะไรค่ะ พี่เป็นอะไร อย่าเงียบสิค่ะ ตอนนี้พี่อยู่ไหน" "พ่อกับแม่เสียแล้ว ฮื้อๆๆๆ ตอนนี้พี่อยู่โรงพยาบาลXXX" "ไม่จริงใช่ไหมค่ะ" "รีบมานะ พี่รออยู่" มิลิน หรือมนลดา ร้องไห้มาตามสาย พรีม มัลลิกา หญิงสาวหน้าสวยหวาน ผมยาวเลยบ่า ยืนนิ่งร่างเล็กสั่นไหวด้วยเสียงสะอื้นไห้ เธอรับน้องใหม่ของคณะพึ่งเสร็จนั่งอยู่บนรถเตรียมตัวกลับบ้าน สติของเธอหลุดลอย ร้องไห้ออกมาใจแทบขาด เท้าเล็กรีบเหยียบคันเร่งรถออกจากรั้วมหาลัยทันที มือเล็กขับรถพร้อมปาดน้ำตาบนแก้มไปพราง หัวใจของเธอเหมือนมีมีดเสียบเอาไว้ รถยนต์มินิคันเล็กขับมาตามถนนมุ่งหน้าสู่โรงพยาบาลของรัฐแห่งหนึ่ง วันนี้พ่อกับแม่ของเธอเดินทางกลับมาจากต่างจังหวัด หลังจากไปดูที่ดิน พ่อกับแม่วางแผนหลังเธอเรียนจบท่านทั้งสองจะกลับไปอยู่บ้านนอก ไม่นึกว่าจะมาเกิดเรื่องร้ายแบบนี้ก่อน มัลลิกา เหยียบเบรครถกระทันหัน เมื่อเธอขับรถไปต่อไม่ไหว ด้วยสภาพจิตใจ ของเธอตอนนี้ แขนขาไร้ซึ้งเรียวแรงจะขับรถต่อ เธอฟุกหน้าลงบนพวงมาลัยรถ ร้องไห้หนักที่สุดในชีวิต EP: อินทรา ผมขับรถออกมาจากร้านอาหารแห่งหนึ่ง วันนี้เป็นวันที่วุ่นวายยุ่งยากไปเสียทุกอย่าง ไอ้เพื่อนตัวดีทั้งสามคนมันปล่อยให้ผมรับมือกับลูกค้าเรื่องมาก อยู่คนเดียว แถมลูกค้าคนนี้เป็นผู้หญิงสวย แต่ไม่ใช่เสปคผม เธอแต่งตัวด้วยชุดเดรสสีดำผ่าร่องอกลึกจนแทบปิดไม่มิด ผมไม่เข้าใจว่าเธอมาเจรจางานหรือมาอ่อยผู้ชายกันแน่ ผมลืมแนะนำตัวเอง ผมชื่ออินทรา ชื่อเล่น เบส อายุ 26 ปี ผมเป็นคนหล่อ มีสาวๆ มากมายเข้าแถวต่อคิวยาวถึงปีหน้า เพื่อมาขอเดทกับผม ไม่ได้อวยตัวเองนะ มันคือเรื่องจริง เนื่องด้วยฐานะหน้าที่การงาน ผมเปิดบริษัท รับเหมาก่อสร้างกับเพื่อนอีกสามคน รวมถึงหุ้นส่วนเปิดผับและคาสิโนแถวชายแดนกับเพื่อนอีกด้วย เป็นไงครับ แค่นี้คงมากพอให้สาวๆ ทั้งหลายจ้องจะจับผมทำผัวกันทั้งนั้น แล้วตอนนี้ผมต้องถอนลมหายใจอยู่บนรถสปอร์ตคันหรูของตัวเองอีกครั้ง เมื่อเห็นรถยนต์สีขาวคันหนึ่งจอดสนิทกลางถนนสองเลนที่มีกำแพงกั้นสองข้างทาง "มึงจะจอดรถเชี่ยอะไรตรงนี้วะเนี่ย" ผมสบถออกมาอย่างอารมณ์เสีย พร้อมบีบแตรใส่รถยนต์คันเล็กสีขาวอยู่หลายครั้ง รถยนต์คันนั้นก็ยังไม่ขยับ "คนบนรถตายห่าไปแล้วหรือไงว่ะ คนยิ่งรีบๆ" ผมตัดสินใจก้าวขาลงจากรถ เดินตรงไปยังรถคันด้านหน้า ดีนะตอนนี้มันดึกแล้วไม่ค่อยมีรถเท่าไหร่ ไม่งั้นแม่เจ้าคงโดนรถคันอื่นตะโกนด่าแม่กันระนาวแน่ ก๊อก ก๊อก มือใหญ่เคาะกระจกรถ ไม่นานกระจกด้านคนขับก็เลื่อนลง คำด่าที่ผมเตรียมมา ต้องถูกกลืนหายลงไปในลำคอทันที ทันทีที่กระจกรถเลื่อนลงใบหน้าขาวสวยบนแก้มของเธอเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา หัวใจในอกด้านซ้ายของผมกระตุกวูบไปชั่วขณะ เธอรีบเอาหลังมือเล็กขึ้นเช็ดน้ำตาบนแก้มทันที "ขอโทษนะครับ รบกวนขยับรถหน่อย" "ค่ะ" เธอเปิดประตูรถลงมายืนเต็มความสูงของเธอ หญิงสาวแต่งตัวด้วยชุดนักศึกษาเสื้อตัวเล็กพร้อมกระโปรงรัดรูปแสนสั้นโชว์เรียวขาขาวสวยของเธอ ผมกลืนน้ำลายลงคอหลายครั้ง ขนาดเธอร้องไห้ยังสวย แล้วนี่ลงมาทำไมห๊ะ บอกให้เลื่อนรถ ไม่ได้บอกให้ลงรถ คนตัวเล็กร้องไห้ไม่หยุด จนผมทำอะไรไม่ถูก "ขยับรถของคุณหน่อยเถอะครับ รถผมไปไม่ได้" ผมชี้นิ้วไปยังรถของตัวเอง ดูเหมือนเธอจะไม่ได้สนใจ เอาแต่ร้องไห้อย่างเดียว ผมไม่รอช้าตัดสินใจเดินขึ้นรถของเธอแล้วขับไปจอดข้างทางให้เธอแทน "นี่คุณจะยืนร้องไห้อีกนานไหม ตรงนี้มันกลางถนน ถ้าจะร้องก็กลับขึ้นรถไปร้องบนรถของคุณไป" เธอเดินกลับไปที่รถอย่างว่าง่าย แต่เธอยังไม่ทันได้ก้าวขาขึ้นรถ ปากของผมก็ไวเท่าความคิด "คุณมีอะไรให้ช่วยไหม" แล้วผมต้องตกใจ เมื่อเธอ .....เดินเข้ามากอดผม "เห้ยยย" ผมร้องออกมาอย่างตกใจ อะไรวะ! อยู่ดีๆก็มากอด เดี่ยวจับปล้ำซะเลย ผมไม่รู้จะทำยังไง ได้แต่ยืนให้เธอกอดอยู่แบบนี้ เหมือนเล่น MV รักเลยก็ว่าได้ ไม่นานเธอก็ผละออกจากตัวผม "ขอโทษค่ะ ขอบคุณมากนะคะ" เธอพูดแค่นี้แล้วเดินขึ้นรถขับออกไป เท่านี้ ผมนี้ยืนงงเป็นไอ้บื้อทำอะไรไม่ถูกเลย ไปเร็วมาเร็วชิปหาย แล้วนี้เสื้อผมต้องทำไง เปียกไปหมด โครตเซ็ง น้ำหอมของเธอยังติดอยู่ที่ปลายจมูกของผม ใบหน้าหวานก็เช่นกัน ผมจะได้เจอเธออีกไหมนะ ครืน ครืน "ว่า" (มึงจะมาไหมเนี่ย พวกกูรอมึงอยู่นะ) "กูกำลังไป" (รีบมา) "อืม"