Way Back to his Heart

Chapter Fifteen

Blast of that heart

Gino

Napatingin na lang kami nina Andrei kay Angel na kumakaway na naman sa akin matapos naming maghiwalay sa gate kanina dahil sa library ang klase naming ngayong araw.

"May balak ka bang sagutin si Angel? Hindi parang napaka-childish niya masyado para sa 'yo?" untag naman sa akin ni Andrei.

"Wala," tumalikod naman ako at napatiuna lang sa paglalakad. Sa ilang buwan na kasa-kasama ko si Angel ay napansin ko ang kabutihan ang loob nito. Kaya para sa akin ay walang dahilan upang pagsungitan ko siya. Gusto siya ng ate, at lagi siyang naaliw sa kanya. Napakamasiyahing tao niya at naiinggit ako.

Naiinggit ako dahil parang okay lang ang lahat sa kanya at kahit ano'ng pagsubok ang dumating ay kakayanin niya. Angel managed to pass her math subject gayong pabagsak na talaga siya noon. Doon siguro kami naging malapit, tuwing tinuturuan ko siya.

Pero hindi pa rin ako mapakali tuwing iniisip ko'ng darating iyong araw na tatanungin na niya ako. Wala ako'ng sagot. Pero malinaw sa akin na... tinuring ko'ng kaibigan si Angel. And I realized lately that losing a friend is hard.

***

Kanina ko pa napapansin na sa akin lamang nakatitig si San habang kausap ko kanina ang mga agent ng NIA. The culprit is found, it is indeed one of my employees.

Dahil sa nangyaring ito ay may ilang clients kaming nag-back out. May ilan ding nag-resign. I should understand it because they were frightened.

"Why don't you take a break too," nagawa na ni San na magsalita matapos ng ilang sandaling makaalis ang mga taga-NIA.

"I don't need a break," tumanggi naman ako. "I'll handle this company." He suggests.

"It's not that I don't trust you, I've got nothing to do when I stop working," Napatayo naman ako mula sa swivel chair ko at nagtungo sa harapan ng bintana.

"Kahit sandali lang, besides Kerr is doing fine with the company. You deserve to rest, Kuya." Nanlaki ang mga mata ko sa tinawag ni San sa akin. Bibihira ko siyang marinig na tawagin ako'ng Kuya at isa pa, kinikilabutan ako kapag tinatawag niya ako niyan.

"Plith?" pagkalingon ko ay naka heart sign na an mga daliri niya ay nagbeautiful eyes pa sa akin!

San's triumph card is always his cuteness. Lagi siyang nagpapacute kapag tinatanggihan ko siya. Alam niyang ayaw ko'ng makita ang kacutan niya.

"Fine! Stop!" parang tumaas ang blood pressure ko sa nakita ko kaya pumikit ako.

"I was planning but I do not want to agree. I'm suffocating," niluwangan ko ang neck tie ko at napahinga nang malalim. Everyone deserves a break ika nga nila. Pero saan naman ako pupulutin kapag mag-be-break ako sa trabaho?

"Why don't you go and visit our home? Balak naming ni Ate na sumunod kapag tumuloy ka. It will be Mom's Death Anniversary in a few weeks halos sabay din sa birthday niya."

Nanatili ako'ng tahimik sa sinabi ni San. Hearing the word 'Mom' even hurts to me. It's like my world is collapsing.

"Huwag ka ngang tumahimik d'yan. Hindi habang-buhay magiging depress ka tuwing naalala mo si Mama," before I lost it all, it was a relief that San held my shoulders and he came closer to me.

"You can be sad, but you have to be happy for yourself. Iyana ng gusto ni Mama. Be a man, Gino."

I wonder if I can.

Can I go back to the place where I tried to run away before? Sampung taon na ang nakaraan. I wonder if that place still looks the same as before.

***

I ran out of beers at home. I decided to go to the mart since maaga ako'ng umalis ng office. Kumuha ako ng big cart at naglagay ako ng apat na tig-a-anim na canned beers doon. I made up my mind to head straight to the cashier when I smelled something delicious.

Kaya pala maraming tao rito sa mart dahil may mga stalls ng mga pagkain na nag-o-offer ng free taste. The marinated beef lured me here. Napalunok ako habang pinagmamasdan ang babaing niluluto sa pan ang beef.

It's been a while since my last proper meal. Normally I'd drink beer and coffee than eating meals.

Nagpunta ako sa meat section dahil naeganyo ako sa mga karne na nakikita ko. Sa hindi inaasahang pagkakataon ay may nakita ako'ng pamilyar na likod ng babae na may tulak-tulak na dalawang cart.

Hindi ko alam pero parang nagkaroon ng sarili isip ang mga paa ko at nagtungo palapit sa kanya. Bago pa man kusang bumuka ang bibig ko ay tumalikod ako.

"Gino!" but I guessed it was too late. For a few seconds the way Angel called me reminded me of the past... again. Same tone, same happy tone... it always felt like she was the happiest one to see me.

"Oh, Angel!" I tried to smile a bit.

"Taray ng supplies mo, may inuman?" napatingin naman ito sa laman ng cart ko.

"Stock ko lang," tipid ko'ng sagot.

Nang makita ko'ng nahirapan siyang itulak ang isa at kamuntikan na itong lumihis sa kanya ay hinawakan ko it. Bakit ba kasi dalawang cart ang tinutulak niya? At kung ganito karami ang bibilhin niya, bakit wala man lang siyang kasama?

But knowing Angel, she'd try to do anything without saying she can't unless her body can't do it anymore. She's the type of person who overdid things since she believes she always lack on something.

But she was wrong...

I was the one who's lacking.

She was fine and more than enough... bagay na hindi ko nasabi sa kanya noong kami pa.

"Let me help you," I held the other big cart as I go to me beef section.

"Ako rin pala, bibili."

Kahit wala naman na ako'ng bibilhin ay kunwari bumili na lang ako ng kung anu-ano sa bawat section na pinuntahan ni Angel. When I held the other big cart she felt so relieved and I could see that. Kaysa naman mamatay ako sa konsensya, tutulong na lang ako.

Also, I don't want her to think that I am just walking here and overstaying because I am helping her, she'd be guilty, so I just buy anything

And I am surprised because I still got a lot of things that I know about her.

Habang nakatitig ako sa kanya na abala sa pagtitingin ng label sa mga imported noodles na hawak-hawak niya ay napaisip ako sa nakaraan.

Sa nakaraan kung kailan, sa kanya rin umikot ang mundo ko.

Sa mga panahong siya ang kumukumpleto ng araw ko.

Sa mga panahong parehas pa kami ng pangarap.

Hindi ko inisip noon na, magkakaroon kami ng dulo. But I shouldn't be the one to tell this because I am the reason why we had an ending.

"Natikman mo na ba itong Samyang, Gino?"

Napatakip ako sa bibig ko nang marinig ko ang tanong ni Angel. I remember one of the worst feelings I had because of San. Pinilit niya ako'ng kumain noon or else magti-t****k ako. I am always caught with his plaful tricks.

"H-Hindi," nag-iwas ako ng tingin.

"Sa pagkakatanda ko hindi mo kaya ang maanghang-hehe," nang magkatitigan kami ni Angel ay nanlaki ang mga mata ko. I'm sure we are remembering the same memory, when Angel cooked bicol express for me.

I withstand the spiciness because I am concernced of how will she feel if I tell her I can't handle spicy food. In the end nag-suka at sumakit ang tyan ko... thinking way back then, she was dead worried.

"Tara, I'll walk you home," I smiled as I turned my back to her.

My foolish days were wholesome... It's good to reminisce sometimes...

***

"Welcome to coffee-" babatihin siguro sana ako ni Ange nang makapasok ako sa loob ng shop per bigla siyang na-hilo kaya naman naalarma ako. Mabuti na lang ay naging alerto ako at nahawakan ko siya.

I know this look. I've seen it multiple times before.

"Are you okay?" I asked. Muntik na naman siyang matumba sana dahil sa gulat nitong makita ako pero nahawakan ko ulit siya.

"Asthma?"

"Ah..." binitawan ko siya.

"Umupo ka muna doon," may kasunod pa sana ang sasabihin ko pero bigla ko'ng naalala na, wala naman ako sa posisyong ituloy ang sasabihin ko.

Malala ang asthma ni Angel noon pa man. I became worried whenever it hits her. Mistula kasing nababago ang masiyahing mukha nito na umaabot sap unto na hindi ako sanay. And I know Angel aways wanted to be happy.

I lent time to read books about her illness. I wanted to help her. Dumating naman ako sa point na nakakaya ko siyang tulungan at maibsan ang asthma niya. I memorized all of her brands so I could buy one whenever it attacls. It's irony, gano'ng tao pala ako noon. Napakalayo sa ugali ko ngayon.

Umalis ako bigla.

Kinakain na naman ako ng utak ko.

Marunong pala ako'ng ma-alaga ng importante sa akin noon. Bakit ngayon hindi?

Tuluyan ako'ng napatigil sa harapan ng pharmacy. Kung kami pa ni Angel ngayon ay siguro tumakbo na ako papasok.

Bibili ng gamot at pagkain ni Angel. Dahil iinom siya ng gamot kailangan niyang kumain.

Ilang sandali pa ay naglalakad na pala ako papasok.

"Yes, Sir?" tanong ng babae.

"Tatlong piraso ng zykast at pitong piraso ng salbutamol ventolin."

The younger version of me saying these words echoed in my mind.

Why am I replaying those? I feel nostalgic.

Pagkalabas ko ng pharmacy ay tuliro ako'ng naglakad.

I hate to say this, and I guess I am battling with myself with this reality that deep down in my heart, I missed Angel... and I missed my old self that she once saved.

***