EP.13 [เรียกชื่อฉัน]
1008 Words
เฮือก!
ฉันเบิกตากว้างเมื่อคำถามเกรี้ยวกราดของเขาจบลง
“นะ... นายรู้”
“ฮึ!” นำทัพปล่อยมือออกจากเส้นผมของฉันแล้วยกตัวขึ้นเว้นช่วงให้ฉันได้หายใจ “ก็ดี... ฉันจะทำให้พวกมันคลั่งตายพร้อมกันไปเลย!!”
“อย่าา! เฮือกก!” ฉันเบิกตาโพลงเมื่อรู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างกำลังรุกล้ำเข้ามาในร่างกาย มันเย็นเฉียบและบาดลึกคล้ายคมมีดกรีดลงบนส่วนอ่อนไหวจนปวดร้าวไปหมด “ทะ...ทำ...อะไร อะ...ออกไปนะ!”
รอยยิ้มชั่วร้ายผุดขึ้นบนใบหน้าร้ายกาจของนำทัพ เขาเคลื่อนไหวฝ่ามือเชื่องช้าคล้ายต้องการปั่นประสาทกัน ปลายนิ้วเย็นเฉียบจมลึกอยู่ในกายร้อนผ่าวของฉัน มันทั้งป่าเถื่อนและหยาบคาย ความร้อนวูบวาบคร่าสติอันเลือนรางจนต้องกัดริมฝีปากแน่น
“ยะ อย่า… ขยับ… ไม่! เอา... มัน ออกไป!” ฉันได้ยินเสียงหวีดร้องของตัวเอง เสียงแค่นหัวเราะของเขา เสียงฝ่ามือกระทบกับส่วนนั้นเป็นจังหวะค่อย ๆ เร่งขึ้น ภายในร่างกายกำลังปั่นป่วน หน้าท้องหดเกร็งแน่น ฉันกำลังรู้สึกถึงในสิ่งที่น่ารังเกียจ สิ่งที่คนสารเลวยัดเหยียดให้ “อื้ออ”
“อวดดี... คิดว่าจะกัดปากกั้นเสียงครางได้นานสักเท่าไหร่กัน ฮึ!”
นำทัพใช้มือข้างที่ว่างบีบปลายคางฉันแน่น เขาบังคับให้ฉันเปิดริมฝีปาก ในขณะที่ยังทำร้ายส่วนล่างของฉันไม่หยุด ฉันสะบัดหน้าหนีไม่ยอมแพ้ต่อความรู้สึกอันน่ารังเกียจของตัวเอง... ฉันไม่ยอม... ไม่ยอมให้เขาสมหวัง!
“ละ...เลว เกลียด นะ...นาย อ๊ะ!” เขาทำให้ฉันสะท้านด้วยการครอบครองใจกลางทรวงอกของฉัน ปลายลิ้นร้อนลากไล้ไปทั่วบริเวณ เสียงดูดดึงจากริมฝีปากเขาดังแข่งกับเสียงฝ่ามือเบื้องล่าง หัวสมองฉันอื้ออึงเมื่อโดนคนสารเลวรุกล้ำไปทุกส่วนของร่างกาย “ยะ อย่าา พะ...พอแล้ว อ๊ะ!”
นิ้วเรียวขยับรัวเร็วเน้นย้ำหนัก ๆ จนเผลอตัวแอ่นสะโพกรับสัมผัสจาบจ้วงอย่างลืมอาย สติขาดหายไปชั่วขณะ ภาพในหัวสมองมีเพียงสีขาวและสีดำสลับวนกันไปมา
“เรียกชื่อฉัน…” เสียงกระซิบสั่งขณะขบเม้มใบหู นิ้วเรียวบดขยี้เพื่อคลายริมฝีปากเม้มแน่นของฉัน เขาก้มลงมาชิดพลางขบเม้มเนื้ออ่อนบนริมฝีปากฉันแผ่วเบา “เรียกสิ..”
“มะ... ไม่ โอ๊ย!” ฟันคมกัดเนื้ออ่อนบนริมฝีปากฉันแรง ๆ พร้อมกดนิ้วเรียวลงลึกสุดเพื่อต้องการสั่งสอน ฉันหวีดร้องลั่นจิกปลายเท้าลงบนที่นอนจนปวดร้าว
“เรียกชื่อฉัน...” เขากระซิบเสียงเรียบอีกครั้ง เร่งขยับเขยื้อนนิ้วร้ายภายในร่างกายฉันถี่รัวมากยิ่งขึ้น “พันเก้า...”
ขะ... เขาครางชื่อฉันด้วยน้ำเสียงแบบนั้นได้ยังไง!
“อ๊ะ! นะ...นำทัพ ฉะ...ฉัน…อื้อ!”
ริมฝีปากกรุ่นร้อนกดจูบหนัก ๆ หนึ่งทีแล้วผละออกไปเมื่อบังคับฉันได้สำเร็จ สองมือยังคงทำหน้าที่ปั่นป่วนร่างกายของฉัน นิ้วร้ายขยับเข้าออกรุนแรงจนน่ากลัว มืออีกข้างบีบขย้ำใจกลางทรวงอกด้วยความแรงไม่ต่างกัน
“เธอทำไม?”
“มะ...ไม่รู้” ฉันสะบัดหน้าไล่ความวาบหวามที่มันกำลังปั่นป่วนไปทั่วร่าง ความรู้สึกร้อนผ่าวจวนเจียนจะระเบิดออกมานี่มันคืออะไร... ฉันไม่รู้จริง ๆ
“เรียกอีกสิ เรียกชื่อฉันซ้ำ ๆ” เขาสั่งพลางขยับนิ้วเรียวเข้าลึกกว่าเดิมจนฉันผวากอดร่างเขาแน่น...
เขาทำอะไรกับฉัน... ความรู้สึกน่ารังเกียจแบบนี้...
“พะ...พอแล้ว อื้ออ มะ...ไม่ไหว ฉัน…”
“เรียก!”
“อ๊ะ! นะ... นำทัพ พะ...พอ อื้อ!” ร่างกายฉันเกร็งแน่นเมื่อปลายนิ้วโป้งของเขาจงใจบดขยี้ลงบนส่วนอ่อนไหวพร้อม ๆ กับเร่งขยับเข้าออก เขากดจูบล้ำลึกสอดแทรกปลายลิ้นร้อนเข้ามาในโพรงปากของฉัน ดูดซับเสียงอื้ออึงหวีดร้องเมื่อรู้สึกถึงมวลน้ำในร่างกายกำลังถูกปลดปล่อย ปลายเล็บจิกลงบนแผ่นหลังกว้างระบายความซาบซ่านที่กระตุกเกร็งจนสั่นสะท้านไปทั้งตัว
“อื้อ!” เนิ่นนานจนร่างกายสั่นไหวรุนแรงค่อย ๆ หยุดนิ่ง นิ้วเรียวของนำทัพถอดถอนออกไปแล้ว มีเพียงริมฝีปากของเขาที่ยังเชื่อมประสานอยู่ ปลายลิ้นตวัดไล้ช่วงชิงลมหายใจ ฉันพยายามทักท้วงด้วยเรี่ยวแรงน้อยนิด จนเขายอมละริมฝีปากออกไป
“ฮึ!” นำทัพแค่นหัวเราะขณะฉันหอบหายใจเข้าออกรุนแรง เขายกนิ้วเรียวที่เคยสำรวจร่างกายฉันขึ้นมามอง ปลายนิ้วเปียกชื้นเรียกความร้อนบนใบหน้าจนฉันกัดริมฝีปากแน่น มันทั้งอาย ทั้งโกรธ ทั้งเกลียด ทุกอย่างเลย!
“เยอะเลยนะ...” และเขาก็ทำในสิ่งที่ฉันต้องอับอายด้วยการ... แตะปลายนิ้วเปียกชื้นนั่นลงบนกลางลิ้นสีแดงของเขา ปลายลิ้นลากไล้ไปทั่วเรียวนิ้วพลางส่งสายตาเย้ยหยันมาทางฉันจนร่างกายร้อนวูบวาบขึ้นมาอีกรอบ “หวานเหมือนเดิมเลย…”
“ไอ้...!”
“ด่าฉันอีกทีจะโดนดีแบบจัดหนักเลย!” เขาว่าพลางแลบลิ้นเลียปลายนิ้วไม่หยุด “คราวนี้จะไม่ใช่แค่นิ้วแล้วนะ”
“....”
“แต่จะเป็น 'ลิ้น' ของฉันแทน” เขาเลียริมฝีปากด้วยท่าทางโรคจิตสุด ๆ
อะ... ไอ้บ้านี่! สารเลวครบสูตรจริง ๆ!
“จะเลียให้ขาดใจตายไปละ... อุ๊บ”
“พะ... พอ! หยุดพูดจาต่ำ ๆ สักที!” เพราะทนฟังคำพูดทุเรศ ๆ ไม่ไหวจนต้องเอื้อมมือขึ้นปิดริมฝีปากของเขาอย่างลืมตัว ก่อนจะรีบชักมือกลับเมื่อเห็นสายตาวูบไหวแปลก ๆ จากดวงตาร้ายกาจนั่น
หมับ!
“ปละ... ปล่อยเลยนะ!”
นำทัพคว้ามือฉันไว้แน่นแล้วโน้มตัวลงมาจนใบหน้าแทบชิดกัน ฉันหลับตาแน่นเบี่ยงหน้าหนี
ทะ... ทำไมจู่ ๆ หัวใจเต้นแรงล่ะ! แค่หมอนี่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้เองนะ! ก่อนหน้านี้ไม่เห็นจะเป็นเลย... ร่างกายฉันมันกำลังปั่นป่วนอยู่ใช่ไหม
“ฮึ.. เสียงหัวใจเธอแม่งน่ารำคาญว่ะ”
ขะ... เขาได้ยิน!
- Writer
