หลง แต่ ไม่ลืม Lost but not forgotten

A episode ที่ 2 พลอยมน

หลงที่ ที่แปลว่า ไม่ลืม2??

Lost but not forgotten

Episode ที่ 2

พลอยมน

นามปากกา GINOICHI

"คุณก็รู้ว่า 'ลำปาง' เคยมีอะไร"

อัญญาเสียงอ่อน

ศิปกรถอนหายใจเฮือกใหญ่ เมื่อเห็นภรรยากลับมานั่งซึมเศร้ากับอดีต

เรื่องในคราวนั้น ไม่ใช่แค่เกือบพาลูกชายจากไป

แต่มันยังกรีดหัวใจ คนเป็นพ่อแม่ด้วยเช่นเดียวกัน

ร่างสูงเดินลัดเลาะ เข้าออกจนสุดไร่ขนาดใหญ่ กลิ่นชื้น ของไอน้ำ คละเคล้ากับกลิ่นดิน กลิ่นต้นไม้โชยเข้าจมูก ความรู้สึกลึกๆ มันสั่งให้โหยหา ให้สูดดมกลิ่นนี้ จนหนุ่มเมืองกรุง ที่มุ่งแต่เสพกิเลสยังแปลกใจ

'กูเคยชอบหรอวะ'

'หรือกูลืมไป'

สรุจคิดในใจ ก่อนจะเดินทอดน่องออกไปไร่ข้างๆ

ถ้าคิดว่าไปทำงาน พวกมึงคิดผิด

ขยันอยู่ แต่ไม่ใช่เวลานี้

ถ่อมาถึงลำปางทั้งที ไม่ได้ 'ล่อ' ของดีจังหวัดนี้ เรียกกูว่าควาย ชื่อใหญ่ไม่ต้องเรียก!

"คุณสรุจ!"

พลอยมน เเสร้งทำเสียงตื่น แม้จะรู้อยู่ว่าชายหนุ่มที่เคยแอบกินกันสมัยมหาลัย ย้ายสารร่างมารับช่วงธุรกิจฟาร์มข้างๆ

เธอยิ้มจนลักยิ้มข้างแก้มบุ๋ม

พร้อมกับงัดเสน่ห์ที่มีมาขุดหลุมดักเขาจนหมด ขณะที่คนโดนดัก นอกจากจะไม่คล้อยตามยังยกมือปิดปากหาวโชว์ไป1กรุบ

'ใหญ่ ก็ยัง เป็นใหญ่'

เลือดเย็นสุดๆ

"คุณสรุจ มาหาพลอย แต่ไม่สนใจพลอยแล้วมาทำไมคะ!"

พลอยมนกระเง้ากระงอด แสดงอาการปั้นปึ่งหวังให้คนตรงหน้าง้อเธอสักครั้ง

สรุจกอดอกมองด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง หัวคิ้วขมวดมุ่นเป็นปมใหญ่ มุมปากหยักยกโค้งแสดงรอยยิ้มที่คนมองเย็นไปถึงไขสันหลัง

รอยยิ้มที่คนอื่น มองว่าเขาเป็นมิตร...

ทั้งที่เจ้าตัวคิดอีกอย่าง

ส่วนคิดว่าอะไร อย่าอยากรู้ เชื่อกูเถอะ

พลอยมน ที่เห็นเขาส่งยิ้มมาให้ จากที่เริ่มสลด คนร่างเล็กกลับมาใจชื้นขึ้นอีกครั้งเธอหมุนกายเดินไปหาพรางคิดในใจ

'คราวนี้จะตั้งใจทำให้ดี'

"สรุจกำลังอารมณ์ดี ขึ้นไปบนห้องพลอยไหมคะ ...เดี๋ยวพลอย ช่วยทำให้ผ่อนคลาย"

พลอยมนกระซิบเสียงหวาน กดมือนุ่มนิ่ม นวดรอบลำคอให้เขาอย่างชำนาญ

แรงกดพร้อมกับสำผัสที่เราคอทำร่างสูงโปร่งสะดุ้งน้อยๆ เขาเกลียดการสกินชิพ และเกลียดการถูกสำผัส โดยเฉพาะ จากผู้หญิงแบบ พลอยมน

ผู้หญิงที่หาได้ทั่วไป ตามท้องตลาด ไม่หน้าค้นหา

ไม่มีราคา ไม่หน้าจดจำ

แก้ขัดได้อยู่ แต่ถ้าจะคิดเอาเป็นคู่ ให้ฟรียังเคือง

"หึ เซียนขนาดนี้ ถ้าไม่รู้จักกันดี ผมเกือบคิดว่าเป็นหมอนวดนะ"

สรุจเอ่ยเรียบๆ แต่ทำเอาคนนวดเสียอาการอยู่เหมือนกัน หากแต่เธอก็รู้จักเขามานานแทบจะใช้คำว่าเห็นสันดานได้เลย เพราะงั้นแค่นี้เธอไม่เจ็บ

แต่ถึงเจ็บ ก็จะทน

"คุณสรุจ นี่ยังเหมือนเดิมเลยนะคะ ร้ายกับพลอยยังไง ก็ร้ายแบบนั้น พลอยชักเริ่มจะน้อยใจแล้วสิคะ"

พลอยมนหน้าม่อยลง จนคนที่รับการนวดอยู่ชักสีหน้าหงุดหงิด ร่างสูงยันกายลุก พร้อมกับสะบัดมือที่ถูกตัวเขาออก

"คำว่าน้อยใจ ใช้สำหรับคนที่รักกัน"

"เอากันเฉยๆ ใช้คำนี้ได้ด้วยหรอ"

เสียงเย็นเยียบเอ่ยออกมาด้วยใบหน้านิ่งสนิท

พลอยมนชะงัก เหลือบตาขึ้นมองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า

ถ้อยคำแสลงหู ซ้ำยังบาดใจเมื่อครู่ ดังวิ้งค์สะเทือนเข้าไปในโสตประสาท หญิงสาวพยายามขับไล่น้ำตาที่เอ่อล้นคลอหน่วยอยู่ ให้เหือดแห้ง พร้อมกับปั้นหน้ายิ้มให้เขาเหมือนที่เคย เพียงแค่ครั้งนี้ มันคงยากไป

น้ำตาที่ตั้งท่าว่าจะกลั้นใว้ มันดันไหลซึมออกมา ไม่รักษาหน้าเจ้าของ

สรุจที่เห็นท่าทีของอีกฝ่าย น้องจากไม่มีความเห็นใจ เขายังรู้สึกโมโห

เหมือนที่พ่อสอนไม่มีผิด

เล่นหมาได้แต่อย่าเผลอเลี้ยง

ให้อาหารมันหน่อย มันก็คิดว่าเราเป็นเจ้าของ

เดินตามต้อยๆ กระดิกหาง ส่งสายตาขอความรัก

ทุเรศ!

สรุจ ยกมือเสยผมแก้อาการหงุดหงิด ใบหน้าที่ฉาบหน้ากากรอยยิ้ม มานาน ค่อยๆเปลี่ยนสีเป็นเข้มขึง

'บางทีก็ไม่อยากยิ้ม โดยเฉพาะตอนนี้โครตไม่อยาก'

พลอยมนหน้าซีด เมื่อจับอาการที่ชายหนุ่มแสดงออกได้ชัดเจน

'พลาดอีกแล้ว'

ฝ่ามือเรียวบางแตะลงลำแขนแกร่งเบา มือคู่น้อยร้อนวูบ จนคนที่โดนจับต้องหลุบตามอง

"อากาศก็ไม่ร้อน"

"อาจเป็นเพราะไฟร่านในตัวเธอ ร่างกายมันเลยเสียสมดุล"

เสียงขรึมที่ราบเรียบตัดกับคำพูด ที่หากใครได้เห็นใบหน้าคงยากจะเชื่อ ว่าคนมาดแบบนี้จะพูดออกมา

ผิดกับคนฟัง

พลอยมน ฟังจนชิน และมัน ยังทนได้อีกนาน

คนร่างเล็กปรับสีหน้า ก่อนจะแตะปลายนิ้ว ลงที่หลังมือหนาเบาๆ ให้เขารู้ว่าเธอโอเค และเป็นสัญลักษณ์ ว่าเธอ จะไม่วอแว

สรุจยิ้มมุมปาก

ที่เขายังคั่วกับเธออยู่เพราะแบบนี้ พลอยมน เก็บอาการเก่ง และที่สำคัญ เธอไม่เคยกล้ากับเขา

"วันนี้ไม่มีอารมณ์แล้ว"

"เพราะเธอ"

สรุจเอ่ยเรียบๆ พรางชักมือหนี เธอที่แตะตรึงอยู่

พลอยมน สลดลงชั่วครู่ จึงปรับสีหน้าขึ้นยิ้มหวาน

"พรุ่งนี้ ให้พลอยไปหาที่ Rose Colret ไหมคะ"

เธอถามเสียงใส ดวงตากลมมองจ้องเสี้ยวหน้าชายหนุ่มด้วยความคาดหวัง

คำว่า Rose Colret ที่ออกมาจากริมฝีปากอวบอิ่มตรงหน้า สร้างความไม่พอใจให้เขา จนคนที่เคยสงบนิ่งไม่อยากจะสนธนาต่อ

สักประโยค

เขาเกลียดที่สุด คือคนประเภทที่ไม่รู้

'สถานะตัวเอง'

เช่น พลอยมน ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ ว่าลับหลังเขา เธอเที่ยวเกะกะระรานคู่ขาของเขาไปไม่น้อย ทั้งๆที่ต่อหน้าเขา เธอมักวางท่าเป็นคนอ่อนแอแทบจะไม่วอแวเขาเลย

เพราะงั้นเขาเลยเกลียด อยู่ไกล้ทีไรก็รู้สึกขนลุกอยู่ตลอด รู้สึกชิงชัง แม้แต่รอยยิ้มของเจ้ากล่อน

แต่กลับกัน เขาก็ไม่อยากผลักเธอไปไหน ราวกับการได้เห็นเธอทุกข์ทรมาน เป็นความต้องการจากส่วนลึก จากสันดานดิบ

"ใช่ว่าเธอจะไม่รู้ ว่าผมหวงความส่วนตัว"

ประโยคราบเรียบ กับรอยยิ้มเย็นของเขา ทำความคาดหวังที่ตั้งใว้สูงของเธอตกวูบ

"ถ้าอยาก..จะโทรหา "

"แล้วก็ ม่านรูด หน้าฟาร์ม ไม่ใช่ Rose Colret"

สรุจ หมุนกายเดินหนีทันทีที่กล่าวจบประโยค หากเพียงเขามองกลับมาสักนิด เขาจะพบกับพลอยมน ที่ทรุดกายลงแทบไร้เรี่ยวแรง

เคยได้ยิน ว่าของบางอย่าง ยิ่งอยู่นานยิ่งมีค่า

เธอเพิ่งได้รู้ ว่ามันใช้กับความสำพันธุ์ของเธอกับสรุจไม่ได้

สำหรับเธอ ยิ่งนาน ยิ่งหมดค่า

ไร้ราคา ยิ่งกว่าฝุ่นผงใต้เท้าของเขา

คนร่างเล็กลุกปาดน้ำตา กลั้นก้อนสะอื้นลงคอ คว้ามือถือเครื่องน้อยออกมาไล่แชทที่ละชื่อ คนเจอเป้าหมาย

'ธีระ'

[มาหาหน่อยได้ไหม]

[เหงา]

พลอยมนยิ้มมุมปาก

ใบหน้าคมเข้มตามแบบฉบับชายไทย ของชายวัย 36 เขา ธีระ ธีรกุล เหลือบมองจอนิ่งๆ

เมื่อเห็นเป็นคู่ขาเพื่อนที่เคยเลื่อนมาควงเขาอยู่ที่หลายครั้งก็ส่ายหัวอย่างระอา

[มันทิ้ง?]

เขาตอบกลับสั้นๆ ด้วยคำว่า ' มัน ' ที่รู้กันอยู่สองคน

พลอยมนหน้าตูม

เมื่อเหล่าผู้ชายที่เธอเคยคิดว่าจะควบคุมได้จับมือกันเท

สรุจ ไม่ให้ค่า

ส่วน ธีระ ก็แค่เล่นๆ

ปีนี้เธอ 35 เธอเองก็รอ..ไม่ได้แล้ว

หัวคิ้วเรียวขมวดมุ่น ครุ่นคิดหาทางออก ที่ดูจะตันไปเสียทุกทาง

พอดีกันกับร่างเพรียวบางที่เดินเข้ามา

ท่าทางของหญิงสาวตรงหน้าดูสง่างาม มั่นใจ ผมสีดำสนิท ยาวสลวย ถูกมัดรวบไว้ เผยให้เห็นใบหน้ารูปไข่ ผิวขาวเนียนละเอียด ดวงตาสีน้ำตาลอ่อน เปล่งประกายแม่จะมีความเศร้าปะปนอยู่ในนั้น ริมฝีปากบางสีชมพูอ่อนเหยียดเป็นเส้นตรง แต่กลับหน้ามอง แม้แต่เธอที่จัดว่าเป็นคนสวย ยังอดที่จะอิจฉา ' หลานสาว'

อย่าง จันทร์ชมพู ไม่ได้