หลง แต่ ไม่ลืม Lost but not forgotten

A episode ที่ 3 หวิวในใจ คล้ายกับใครบางคน

หลงที่ ที่แปลว่า ไม่ลืม3??

Lost but not forgotten

Episode ที่ 3

หวิวในใจ เธอคล้ายกับใครบางคน

นามปากกา GINOICHI

"ไปไหนมา"

พลอยมนคลี่ริมฝีปากถามแบบขอไปที

เรียวขางามชงัก หยุดกึก คนที่มาใหม่ตอบเสียงนุ่ม โดยไม่หันกลับไปมองคนถาม

"เราไม่น่าอยู่ในความสัมพันธ์ที่จะถามไถ่สารทุกข์สุขดิบกันนะคะ"

พลอยมนหน้าตึง ระดับความโกรธพุ่งปรี๊ดจนสุดปรอท

ผู้ชายก็แล้ว 'หลาน 'ก็แล้ว ไม่มีใครได้ดั่งใจ

โดยเฉพาะ อีหลานนอกคอกนี่

"ฉันเกลียดเธอ" พลอยมนเอ่ยเสียงรอดใต้ไรฟัน ด้วยคำพูดเดิมๆ ที่ใช้ทุกวันยามเจอกับอีกฝ่าย

ถ้าไม่ใช่เพราะมรดกตกทอด มีหรือ เธอจะต้องมาทนอยู่ที่นี่ ซ้ำยังต้องอยู่กับอีเด็กที่ทำตัวเหมือนผีดิบนี่อีก โว้ย แค่คิดก็จะเครซี่

ริมฝีปากที่เหยียดตรงเมื่อครู่เผยอขึ้นเล็กน้อย

ตอนแรก เธอตั้งใจจะถอยขึ้นห้องไปดีๆ

แต่เมื่อเจอแบบนี้ กล้วยจะไม่ทน!

'จันทร์ชมพู' หมุนกายกลับไปนั่งกลางโซฟา ตำแหน่งตรงข้ามกับที่พลอยมนที่นั่งมองตนอยู่ด้วยสายตาเขม็ง

ปลายนิ้วเรียวเกี่ยวเอากาน้ำชาขึ้นมารินลงถ้วยเซลามิคขนาดพอดีมือ

น้ำสีส้มอมเหลืองไหลเอื่อยตามจังหวะการลิน ควันสีขาวลอยฉุย หอบเอากลิ่นที่อบอวลประทะจมูก

'กลิ่นกุหลาบ ที่เธอชอบ'

กลิ่นที่ทำให้สบายใจ

จันทร์ชมพู คลี่ยิ้ม มองจ้องคนตรงหน้าคืน ในชนิดที่ว่า เธอเข้มแค่ไหน ฉันเข้มคูณไปสองเท่า

กล้วยคนจริง ตัวจริงไม่ใช่ผีบ้านผีเรือนที่ไหน

ถ้าคิดจะมาด่าฟรี กล้วยคนนี้ไม่ใช่ทางเลือก!

"ทราบค่ะว่าเกลียด?"

"อยากบอกเหมือนกันค่ะ ว่าทางนี้เกลียดกว่า"

"ถ้าทนไม่ไหว ไปได้นะคะ จะมาแย่งอะไร กับแค่ฟาร์มเล็กๆ"

กล้วยหอม หรือจันทร์ชมพู เอ่ยด้วยใบหน้าจริงจัง

ใช่ว่าพลอยมนจะไม่รู้ว่าเธอชอบกุหลาบ

ทรัพย์สินของคุณทวด พลอยมนได้ไปไม่น้อย แต่เจ้าตัวก็ยังดื้อดึงจะมาแย่งเอาฟาร์มที่เธอรักไปให้ได้

มันทำให้เธอได้รูู้

อาสาวคนนี้ คล้ายคนโรคจิต ที่จ้องจะแย่ง เอาแต่ของที่เธอชอบ

"นังกล้วย!"

พลอยมนเเผดเสียงลั่น คว้าเอาจานรองแก้วปาเข้ากลางหัวคนตรงหน้า

ปึก!

เสียงของแข็งประทะเข้ากลางกระหม่อม แรงไม่น้อย หากแต่ไม่มีรอยบาดเจ็บ ผิวขาวนวลขึ้นเขียวช้ำเท่าหัวแม่มือ ใบหน้าสวยไร้อารมณ์ ไม่แสดงความเจ็บหรือขุ่นเคืองใดๆ

กลับกัน คนที่ขว้างปาสิ่งของเมื่อครู่ กับหน้าซีดจนขาวเผือด ริมฝีปากอวบอิ่ม ที่เคลือบไปด้วยลิปสติกสีเเดงสดเผยอขึ้นเหมือนปลาขาดออกซิเจน

จันทร์ชมพู โตเกินเด็ก ยิ่งแววตาที่ใช้มองเธอ มันแข็งขึง จนบางครั้ง ยังรู้สึกประหม่า

มือขาวนวลราวก้อนเต้าหู้แตะช่วงปลายนิ้วลงตรงจุดประทะเบาๆ พร้อมกับปรายตามองตัวต้นเหตุ พรางใช้สายตาEducate จนคนถูกมองเริ่มทุกร้อน

จันทร์ชมพู เหลือบมองแถบแสดงความร้อนจากกาน้ำชาขนาดใหญ่ อย่างรอคอย

เมื่อแถบสีแดง ถูกเปลี่ยนเป็นสีเหลือง ชาชั้นดีที่ชงใว้ ถูกสาดออกไปหาร่างที่นั่งสงบใจอยู่เต็มๆ

"อ๊ายยย"

พลอยมนร้องเสียงหลง ผิวขาวนวลแดงเถือก แสบร้อนจนเจ้าตัวแทบทนไม่ไหว

"คราวนี้แกทำเกินไปแล้วนะ!"

พลอยมนเสียงสั่น มือเล็กลูบคลำตามร่างกายไม่หยุด ปากบางตะโกนก้องร้องหาคนช่วย

เพียงชั่วครู่ แม่บ้านหลายคน ดาหน้ากันวิ่งเข้ามาประคองซ้ายขวาเอาคนที่คาดว่าจะเจ็บหนักออกไป

จันทร์ชมพู ยิ้มเย็น นอกจากไม่ทุกข์ร้อน เธอยังรู้สึกสะใจ....

ทั้งๆที่อุประนิสัยส่วนตัว เธอไม่ใช่คนที่มีแนวโน้มจะทำเรื่องเมื่อครู่นี้ได้ด้วยซ้ำ

เหตุการณ์เมื่อครู่ ทำให้เธอรู้

อารมณ์แบบนี้ มีแค่กับพลอยมน

ในบางครั้งจิตใต้สำนึกที่ถูกฝังใว้ลึกสุด มันร้องเตือนเร่งเร้า ว่าเธอไม่ใช่เธอ

แต่ในหัวก็ย้อนแย้งกลับคืน

ถ้าไม่ใช่เรา....แล้วใคร

กลางดึก ในคืนนั้น

'ฝุ่นควันปลิวว่อน ขมุกขมัว ตามมาด้วยเสียงอึกทึกครึกโครม เร่งเร้าให้เด็กหนุ่มวิ่งตามไปยังตำแหน่งที่เขามองไม่ละสายตาตั้งแต่ยังติดอยู่ในรถ ที่ปลายสุดคอสะพาน ปรากฏเป็นมือขาวนุ่มนิ่มพยายามไขว่คว้า หาที่เกาะยึดอย่างไร้ความหวัง

เด็กหนุ่มที่วิ่งมาถึง สอดลำแขนลงไปจับช่วงข้อศอกคนตรงหน้าเอาใว้แน่น พร้อมกับออกแรงดึงรั้งจนสุดกำลัง'

"เฮือก!"

สรุจ สะดุ้งตื่นเต็มตา ฝ่ามือหนายก กดครึงตรงหัวคิ้วขับไล่อาการปวดเหมือนทุกที

ลมหายใจที่ขาดห้วง ราวกับเป็นตัวเขาเองที่ประสบกับเหตุการณ์นั้น ความรู้สึกที่แสนเจ็บร้าวยังคงคาอยู่ในอก จนต้องคว้าเอาเครื่องให้อ็อกซิเจนตรงหัวเตียงเข้ามาช่วย

นานแล้วที่เป็นแบบนี้ นานแล้ว ที่ตื่นจากฝันร้ายทีไร ลมหายใจมันแทบไม่ปกติ รู้สึกเหนื่อย ราวกับเราเอง เป็นเขาเองที่อยู่ตรงนั้น

นิ้วเรียวยาวยกครึงเปลือกตาย้ำๆ จนแน่ใจว่าอาการปวดทุเลา เขาลืมตา ดำดิ่งอยู่ในความมืดอีกนานหลายนาที กว่าเช้าของวันใหม่จะมาเยือน

สรุจ รู้สึกตัวขึ้นมาอีกที ในยามค่อนสาย ชายหนุ่มลุกทำกิจวัตรเช่นเดิมในทุกๆวัน ต่างเพียงวันนี้ เสื้อเชิ้ตลำลองโทนทึบที่เคยใส่ทุกวันถูกเปลี่ยนเป็นเสื้อเชิ้ตสีดำที่ดูเป็นทางการหน่อย

เขามีนัด และมันค่อนข้างสำคัญ ความรู้สึกแปลกๆในเช้านี้ บอกเค้าแบบนั้น

ร่างสูงโปร่งเดินลัดเลาะ ข้ามแนวรั้วเข้ามาในฟาร์ม Grow flower สถานที่ ที่เขาเอง พึ่งจะเข้าไปเหยียบเมื่อวาน ใครจะรู้ ว่าวันนี้ ต้องเข้ามาอีก แม้จะยังขุ่นเคืองอีกฝ่ายอยู่ไม่น้อยแต่เรื่องงานที่ต้องทำ มันสำคัญกว่าอยู่แล้ว

"สวัสดีครับ คุณใช่ คุณสรุจ ไหมครับ"

ชายที่ดูสูงวัยกว่ารีบเข้าไปทักทายด้วยใบหน้าเป็นมิตร

สรุจยิ้มมุมปาก เดินตรงไปหาอีกฝ่ายพร้อมกับเริ่มเปิดประโยคสนธนาทันทึ

"ผมมาติดต่อเรื่อง Juliet Rose (ดอกกุหลาบจูเลียต) ได้ยินมาว่า ต้องมาที่นี่"

เสียงขรึมนุ่มลึก เอ่ยออกมาด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง

ปิติชัยชงัก มีท่าทีลังเลเล็กน้อย ก่อนจะเหลือบสายตามองหา ใครอีกคน ที่มีอำนาจในการตัดสินใจมากกว่าเขา

สรุจ ที่เห็นถ้าทีแบ่งรับแบ่งสู้ของอีกฝ่าย หัวคิ้วหนาจึงเริ่มขมวดมุ่น ไม่ใช่ไม่ชอบรอ เขาแค่ไม่ชอบความไม่ชัดเจนที่ต้องรอ

"ผมเข้าใจว่าคุณเป็นเจ้าของ หรือผมต้องถามใคร?"

เสียงขรึมที่เข้มขึ้นเอ่ยถามย้ำ

ปิติชัย ยิ้มแหย เสียงทุ้มอธิบายตามตรง ถึงความกระอักกระอ่วนใจที่มี

"คือ....Juliet Rose (ดอกกุหลาบจูเลียต) เป็นพันธุ์ที่ลูกสาวผม อนุบาลอยู่ แล้วตอนนี้ .."

คาคมหลุบมองนาฬิกาเล็กน้อย

"ช่วง เที่ยงถึงบ่ายสอง เธอจะไม่รับแขก ผมเลยค่อนข้างรำบากใจ "

ท่าทางอึกอัก ที่ชายวัยกลางคนเอ่ย พร้อมกับเหตุผลราวกับเด็กอมมือที่เขาได้ฟัง เป็นตัวกระตุ้นกล้ามเนื้อริมฝีปากให้ยกขึ้น ชนิดที่ว่าไม่ต้องดึง ใหญ่ตึงเอง!

"อยู่ไหน?"

เสียงขรึมกดต่ำ

"ครับ?" ปิติชัย เลิกคิ้ว

"ลูกสาวคุณ เธออยู่ไหน"

คราวนี้ เขาไม่รอฟังคำตอบ แต่ใช้สายตาเชิงกดดัน ให้ชายที่ดูสูงวัยมาเขาประมาณสองรอบเดินนำไป

ปิติชัยเกาหัวแกรกๆ แม้จะสงสัย ก็ยังนำคน ที่เขามองว่าแปลกไปจนสุดทาง

ภายในโดมกุหลาบ

สายลมโชยพัดในโดมกุหลาบกว้างใหญ่

แสงแดดอ่อนๆ สาดส่อง ลงมาบนกลีบกุหลาบ

สีหวานที่ส่งกลิ่นหอมฟุ้งกระจายไปทั่ว

ท่ามกลางเหล่ากุหลาบที่งดงาม หญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่ เธอมีรูปร่างเพรียวบาง ผิวพรรณขาวผ่อง ผมยาวสลวยสีดำขลับ มัดรวบไว้เป็นเกลียว ดวงตาสีดำน้ำตาลอ่อนเรียบเฉยมีเพียงริมฝีปากบางเฉียบที่ระบายยิ้มอ่อนๆ เป็นสัญลักษณ์ว่าเจ้าตัว ไม่ได้อารมณ์เสีย

เธอสวมชุดเดรสสีขาวบางเบาชายกระโปรงปลิวไสวไปตามแรงลม ในมือของเธอถือตะกร้าหวาย เต็มไปด้วยดอกกุหลาบ พร้อมกับแฟ้มสีหวานพอดีมือ

ปลายจมูกเชิดรั้นกด สูดดมกลิ่นหอมของดอกไม้ ที่เจ้าตัวหยิบขึ้นมาดมบ้าง ถ่ายรูปกับมันบ้าง

ปลายคิ้วเรียว เดี๋ยวมุ่นเดี๋ยวคลาย เธอดูจริงจังกับงานที่ทำอยู่จนคนที่ตั้งใจจะมาโมโหใส่ก่อนหน้าแอบชะงักเสียอาการ