[1] ~𝘼𝙎𝙐𝘿𝙀~

Bölüm 1: Kazanan Tek Kız Sabah güneş doğmamıştı ama Asude’nin içinde kıpırdayan bir umut vardı. Telefonu elindeydi. ÖSYM’nin sonuç sayfasına defalarca girip çıkmış, şifreyi titreyen parmaklarıyla yanlış yazmıştı yine. Nihayet ekranda beliren cümle: “Tebrikler, bir üniversite programına yerleştirildiniz.” Evde bir anda sessizlik oldu. Ardından annesinin titrek sesi duyuldu: — Kazandın mı kızım? Asude başını yavaşça salladı. Gözlerinden yaşlar süzüldü. Küçük kardeşi ona sarıldı. Annesi mutfağın kapısına yaslanıp ağladı. Babası ise avludaki sandalyeden kalkmadan sadece “Aferin,” dedi. Ama Asude, onun gözlerinde derin bir yorgunluk fark etti. O yorgunluk, sanki yıllardır içten içe saklanan bir şeyin yüküydü. ⸻ Bir Hafta Sonra – Ankara Valizlerini sürükleyerek çıktığı merdivenlerden üçüncü kata ulaştı. Kapının önünde durduğunda içi hem heyecanlı hem ürkekti. Birkaç gün önce tuttuğu bu küçük ev, şimdi onun yeni hayatının başlangıç noktasıydı. Kapıyı açtı. Hafif tozlu bir hava karşıladı onu. İçerisi sade ama aydınlıktı. Salonun penceresinden hafif bir rüzgâr esiyordu. “Asude, burası artık senin sığınağın,” diye fısıldadı kendine. Kutuları açarken kapı çaldı. Karşısında ince yapılı, dalgalı saçlı, yüzü samimi bir kız duruyordu. — Merhaba, ben Umay. Karşı dairede oturuyorum. Yeni taşındığını görünce uğramak istedim. — Merhaba, ben de Asude. Gel, içeri geç. Umay içeri girdi. Kısa bir tur attıktan sonra salon camına yöneldi. — Evin ışığı güzel. Huzurlu bir yer burası. Asude çay koyarken soruverdi: — Tek mi yaşıyorsun? Umay bir an duraksadı. Sonra gülümseyerek cevapladı: — Evet. Tekim. Sonra ekledi: — Annemi kaybettik, babam Kars’ta bir köyde yaşıyor. Yıllardır görüşmeyiz. Bazen uğrayan bir abim var ama çok kalmaz. Genelde kendi dünyasında… Asude mahcup oldu bir an, fazla soru sorduğunu düşündü. — Üzgünüm, sorulmaması gereken bir şey miydi? — Yok canım, olur mu öyle şey. Zaten yalnızlığa alışmışım. Dedi ve çayına uzandı. Birbirlerine gülümsediler. Yeni bir dostluğun ilk adımı atılmıştı ama Asude henüz bilmediği bir hikâyenin içine girdiğini fark etmiyordu.