เมียเถื่อน

เมียเถื่อน I never knew loving someone could hurt this much. ฉันไม่เคยรู้เลยว่าการรักใครสักคนจะเจ็บปวดได้มากขนาดนี้ หลังจากการแต่งงานทุกคนคิดว่ายังไงเหรอครับโดยปกติทั่วไปแล้วคนเราก็ต้องวางแผนไปฮันนีมูนใช่ไหมวางแผนการใช้ชีวิตครอบครัวด้วยกันในภายภาคหน้า วางแผนเรื่องลูก จะเลี้ยงแบบไหนจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายมันควรมีความสุขมากกว่านี้แต่นั่นไม่ใช่ชีวิตหลังแต่งงานของเดย์ในคราบหนึ่งเลยด้วยซ้ำ หลังจากงานแต่งแล้วส่งตัวเข้าหอเจ้าบ่าวก็หุนหันพลันแล่นรีบออกไปจากห้องหอไปตั้งแต่ยังไม่ทันได้ร่วมเตียงหายตัวไปหนึ่งอาทิตย์เต็มๆ โดยที่ไม่มีใครรู้ว่าเขาที่ไปไหน บริษัทก็ไม่ได้เข้าไปทำงาน "คุณหนึ่งคะ ทานข้าวซะหน่อยนะคะเดี๋ยวพวกคุณท่านมาเห็นว่าคุณผอมแห้งจะหาว่าป้าดูแลคุณไม่ดีนะคะ" "เอ่อ....ครับ" "ห่างบ้าน....ห่างอกพ่อแม่ป้าเข้าใจค่ะว่ามันไม่คุ้นเคย" "ขอบคุณนะครับป้าศรีที่เข้าใจผม"เดย์ครี่ยิ้มตอบ ถึงเดย์จะมีใบหน้าเหมือนกับพี่ชายอย่างหนึ่งที่ถอดแบบกันมาแทบจะทุกตารางนิ้วแต่มีสิ่งหนึ่งที่ไม่เหมือนกันก็คือนิสัยใจคอ การนั่งกินข้าวแบบเงียบๆ ในห้องอาหารใหญ่หรูหรามันเหงาสุดๆ เพราะมันกับมีเดย์เพียงแค่คนเดียวที่นั่งอยู่ในนี้ส่วนคนที่ได้ชื่อว่าสามีตามทะเบียนสมรสหายตัวไปยังไม่กลับมาติดต่อไม่ได้จะแจ้งความก็ไม่กล้ากลัวจะเป็นข่าวใหญ่โตเสียอีก แต่การนั่งๆ นอนๆ มันทำให้เดย์เบื่อหน่าย อยากจะกลับไปทำงานที่ทีมวิจัยเกษตรเสียแล้วแต่ตอนนี้เดย์ไม่รู้ว่าต้องเริ่มจากตรงไหน ต้องขออนุญาตใครไหมหรือยังไงก่อน "คุณหนึ่งคะ คุณนนท์กลับมาแล้วค่ะ" "เหรอครับ"สาวใช้รีบวิ่งกระหื่ดกระหอบมาบอกเดย์ว่าเจ้าของบ้านใหญ่หลังนี้กลับมาแล้วหลังจากหายตัวไปเป็นอาทิตย์ ชายหนุ่มรูปงามลงรถมาพร้อมกับประคองหญิงสาวหน้าตาสะสวยดูใสซื่อลงมาจากรถด้วย "ป้าศรีครับ เดี๋ยวให้เด็กช่วยขนของ ของหนึ่งออกไปอยู่ห้องทางปีกซ้ายทีนะครับ อ้อ...แล้วก็ให้เด็กขนกระเป๋าของเพียงฟ้าไปไว้ในห้องผมด้วยนะครับ" "ให้คุณคนนี้ไปอยู่ห้องใหญ่กับคุณนนท์ในฐานะอะไรคะ ป้าไม่เข้าใจ" "เมียผมอีกคนเป็นคนที่ผมรักจริงๆ ไม่ใช่จับแต่ง เพียงฟ้าจะมาอยู่ที่นี่ในฐานะเมียของผมช่วยดูแลเธอให้ดีๆ ด้วยนะครับ" "แต่ว่าคุณนนท์คะ ถ้าคุณท่านกับคุณผู้หญิงรู้เข้าล่ะก็" "ผมจะจัดการเอง ไม่ต้องห่วงครับป้า" เดย์ถึงกับหน้าชาพูดอะไรไม่ออกได้แต่ยืนนิ่งๆ อยู่ๆ ก็รู้สึกเสียใจขึ้นมาเสียอย่างนั้นไม่รู้เพราะเขาไม่ให้เกียรติเพราะเขาไม่ไว้หน้ากันเลยแต่จะรู้สึกอะไรมากได้เดย์ก็แค่ตัวปลอมที่สวมรอย ......เป็นเมียแต่งที่โดนเนรเทศออกจากห้องหอเดย์ว่ามันตลกสิ้นดีเลยแล้วถ้าเป็นพี่หนึ่งจะทำยังไงนะ เดย์ได้แต่นึกไม่รู้ว่าจะรักษาสิทธิ์ให้พี่ชายฝาแฝดได้แค่ไหนจะถึงตอนที่พ่อกับแม่หาตัวพี่หนึ่งเจอไหม "คุณหนึ่งคะ อันนี้เอาไปไหมคะ" เสียงเรียกจากสาวใช้ทำให้หนึ่งหลุดออกจากภวังค์ "ไม่ต้องหรอกครับ เอาไว้ที่ห้องนี้เถอะครับ" เดย์ยิ้มให้กับพวกสาวใช้ที่มาช่วยเก็บของแต่ยังเก็บไม่ทันเสร็จดีนักก็โดนตวาดโวยวายว่าชักช้าสีหน้าดุๆ มองจ้องจนเดย์ต้องรีบก้มหน้ายัดๆ ทุกอย่างใส่กล่องและกระเป๋าแล้วให้เด็กยกไป "เร็วๆ ชักช้าอยู่ได้เมียฉันจะนอนแล้ว!!! " "ครับ เสร็จแล้วครับ" เดย์ที่กำลังเดินออกจากห้องเพื่อหลีกทางให้คนสองคนเข้าไปด้านใน หญิงสาวหน้าใสที่ซบอกชายหนุ่มเจ้าของบ้ายอยู่เขามองจ้องมาที่เดย์ในคราบหนึ่งด้วยสายตาจิกกัดพร้อมยิ้มเยาะช่างแตกต่างจากตอนแรกที่เดย์เห็นลิบลับ "มองอะไร รีบออกไปสิ" "เอ่อ...ครับ" ในจังหวะที่เดย์กำลังเดินผ่านทั้งสองคน คนที่ซบอกคุณนนท์อยู่ก็แกล้งแหย่ขาออกมาตอนเดย์กำลังเดินผ่านไปเพราะความรีบไม่ทันได้ระวัง เดย์สะดุดล้มลงไปกองที่พื้นทันที "ซุ่มซ่าม...จะไปไหนก็รีบไป!!! " ไม่มีการช่วยเหลือใดมีเพียงคำต่อว่าเท่านั้นแล้วเขาก็ประคองคนรักของเขาเข้าห้องนอนไป ปล่อยทิ้งไว้ให้เดย์นั่งอยู่กับพื้น "ตายแล้ว คุณหนึ่งทำไมมานั่งแบบนี้คะลุกขึ้นเถอะค่ะ" "อ๋อ...ดะ...เอ่อ พอดีหนึ่งรีบเลยสะดุดล้มนิดหน่อยครับ " "ไหนให้ป้าดูหน่อยเจ็บไหมคะ เข่าแดงหมดเลย" เพราะเดย์ใส่กางเกงขาสั้นสามส่วนพอล้มลงไปมันก็ไม่มีอะไรรองรับเข่าเนียนถลอกนิดหน่อย เดย์รู้แล้วว่าโดนแกล้งแน่นอน ผู้หญิงหน้าสวยใสคนนั้นไม่ชอบเดย์ในคราบพี่หนึ่งอย่างเห็นได้ชัดมักแสดงสีหน้าชิงชังตอนที่คนอื่นไม่เห็นหรือไม่ทันมองโดยเฉพาะลับหลังคุณนนท์ เดย์ลื้อเอาข้าวของออกมาแล้วเก็บเข้าที่ใหม่ โดยมีป้าศรีกับสาวใช้สองสามคนช่วยเก็บจนเวลาผ่านเข้าช่วงเย็นค่ำ "คุณหนึ่งคะ ลงไปทานข้าวเถอะค่ะป้าตั้งโต๊ะไว้ให้แล้ว" "แล้วคุณนนท์กับคุณเพียงฟ้าล่ะครับ? " "อย่าไปห่วงเลยค่ะรายนั้นคงออกไปทานข้าวนอกบ้าน" ได้ยินแบบนั้นเดย์ก็พยักหน้ารับรู้แล้วเดินตามหลังป้าศรีออกมาจากห้องเป็นจังหวะเดียวกับที่เพียงฟ้าเดินออกมาจากห้องเหมือนกันแถมเดินมาขวางทางเดย์เอาไว้ไม่พอยังจ้องหน้าอย่างไม่เป็นอีกซะมิตรด้วย "แกสินะ หนึ่งเมียตบเมียแต่งของคุณนนท์เขาน่ะ" "ครับ" "ก็ดูธรรมดาจืดชืดดีจังนะ สมแล้วที่เขา...ไม่ เอาและกำลังจะเขี่ยทิ้ง!!! " "ถ้าคุณจะพูดแค่นี้ งั้นผมขอตัวนะครับ...หิวข้าว" "หยิ่งยโสจริงๆ เลยนะ หนึ่ง หึ....ระวังตัวไว้ให้ดีนะ" "คุณจะทำอะไรก็เชิญเถอะครับ แต่อย่ามายุ่งกับผมเลย ผมไม่ว่างมันไร้สาระ" "หึ....ไม่ยุ่งกับแกก็คงไม่ได้มั้งเพราะแกมันก้างขวางความสุขของฉัน" เดย์ได้แต่ถอนหายใจคนตรงหน้านี้ดูเด็กกว่าเขาไม่กี่ปี เหมือนจะเรียบร้อยแต่ไม่เลยคนคนนี้ดูร้ายกาจมาก "จะไปไหน" "ไปทานข้าวครับ ตอนนี้มันได้เวลาอาหารเย็นของบ้านหลังนี้แล้วครับ" "ทำอาหารให้ฉันกับคุณนนท์หน่อยสิ" "ผมเป็นเมียไม่ใช่แม่ครัว ถ้าคุณอยากทานอะไรก็สั่งแม่ครัวครับ" "แกว่าอะไรนะ...!!! "เพียงฟ้าขยับเข้ามาใกล้เดย์พร้อมกับกระชากต้นแขนไปจับแน่น กระซิบข้างหูให้ได้ยินแค่ตัวเองกับคู่สนทนา "ถ้าแกไม่ทำ ฉันจะฟ้องคุณนนท์แกอย่าลืมว่าเขาเลือกใคร ทำซะถ้าไม่อยากเจ็บตัว" "ครับ" "ดีพูดง่ายๆ แบบนี้ก็ดี ฉันชอบกินผัดฉ่าปลาหมึก กุ้งผัดพริกเกลือ ต้มข่าไก่ จัดการมาให้หน่อย" "รอสักครึ่งชั่วโมงนะครับ " "คุณหนึ่ง" "ช่างเถอะครับป้า" เดย์เดินออกมาจากตรงนั้น ทำอาหารไม่ใช่เรื่องยากปกติก็ทำกินเองอยู่แล้ว และที่เดย์ยอมทำตามก็เพราะไม่อยากมีเรื่องแค่นี้เขาก็ไม่ชอบหน้าเดย์ในคราบพี่หนึ่งจะแย่อยู่แล้วขืนมีเรื่องก็จะเป็นการหาเรื่องเจ็บตัวไม่พอพ่อกับแม่แล้วก็พี่หนึ่งจะเดือดร้อนไปอีกยอมๆ ก็จบเรื่อง "ของจะพอเหรอคะคุณหนึ่ง" "ทำตามวัตถุดิบที่พอมีอยู่แหละครับ" เดย์จัดการทำอาหารตามวัตถุดิบที่มีเหลือติดอยู่ในครัวซึ่งมันก็ทำอาหารอย่างที่ฝ่ายนั่นขอมาจนครบตามเมนูได้พอดี "ผัดฉ่าปลาหมึก กุ้งผัดพริกเกลือ ต้มข่าไก่สามอย่างที่เขาต้องกลางรสชาติเผ็ดระดับกลางๆ ก็น่าจะพอนะครับ" "คุณหนึ่ง ทำอาหารเก่งกว่าป้าอีกนะคะ" "ไม่หรอกครับ ก็อาหารที่พอจะทำได้ก็มีไม่กี่เมนูหรอกครับ ส่วนรสชาติก็ต้องมาลุ้นกันอีกทีว่าทานได้ไหม" เดย์ยิ้มนิดๆ ก่อนจะให้สาวใช้ช่วยยกไปที่โต๊ะอาหารตามจริงอาหารบนโต๊ะก็มีอยู่แล้วสองอย่างปกติถ้าทานคนเดียวเดย์จะให้แม่ครัวทำแค่ของง่ายๆ ให้ก็พอ "คุณนนท์ ฟ้าหิวแล้วค่ะ" "ทานข้าวกันครับ" "คุณนนท์นี่มันคืออะไรครับ" "ผัดฉ่าปลาหมึก กุ้งผัดพริกเกลือ แล้วก็ต้มข่าไก่อาหารที่คุณอยากทานไงครับ ผมทำตามวัตถุดิบที่พอมีในครัว" "คุณหนึ่งว่าอะไรนะครับ...? " "ก็คุณ..." "เพียงฟ้าแพ้ของทะเล!!! " "ห้ะ.....อะไรนะครับ" "คุณหนึ่ง....คุณ คุณจะแกล้งฟ้าเหรอคะ ฟ้าบอกแล้วนี่คะว่าฟ้าไม่ทานอาหารทะเล" 'ไม่จริงนะ..'คำปฏิเสธนั้นถูกกลืนลงคอไปเดย์ได้แต่ขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจก็เด็กคนนี้เป็นคนสั่งให้เขาทำอาหารให้แล้วมาบอกว่าเดย์แกล้งเนี่ยนะ มันจะมากเกินไปแล้วนี่มันจงใจหาเรื่องกันชัดๆ แต่เดย์ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อเด็กคนนั้นก็ทำท่าสะอื้นร้องไห้เหมือนโดนแกล้งอย่างหนักจนคนที่กอดอยู่หันมามองตาขวางใส่เดย์ไม่พอยังกล่าววาจาดุร้ายใส่อีก เพล้ง!!! "โอ้ยย!! " จานอาหารที่พึ่งถูกทำขึ้นมาใหม่ๆ มันยังร้อนอยู่ ถูกมือใหญ่ปัดจนตกแตกกระจายไม่พอมันยังกระเด็นมาโดนเดย์ด้วย "ใครใช้ให้ทำของแบบนี้มาไว้บนโต๊ะอาหาร......ความคิดคงแค่อยากแกล้งคนอื่นใช่ไหม!!! " "ไม่ใช่นะครับ...ผมไม่ได้..." "ไม่ต้องเถียง!!! " "แต่ผมไม่ได้" ซ่าา!!! ยังไม่ทันได้พูดคำแก้ต่างให้ตัวเองเดย์ก็โดนเขาสาดน้ำใส่เต็มใบหน้าทั้งๆ ที่ไม่ได้ทำอะไรผิด การกระทำรุนแรงและดุร้าย ถ้าเป็นพี่หนึ่งไม่ใช่เดย์พี่หนึ่งจะทำยังไง เดย์แอบสงสารพี่ชายอยู่ไม่น้อยถ้าต้องมาทนอยู่ที่นี่ "คุณนนท์พอเถอะค่ะ...ฟ้าเข้าใจว่าคุณหนึ่งคงโกรธที่ฟ้าเข้ามาแบบนี้ " "เหลวไหลน่ะ ฟ้ามาก่อนเขาซะอีก" "แต่ว่าคุณหนึ่งเขาแต่งกับคุณนนท์นะครับ" "ใครสนกัน..." เดย์มองเพียงฟ้าที่โผลเข้าไปซุกอกชายหนุ่มร้องไห้สะอื้นทำท่าคล้ายว่าจะเป็นลมแต่ไม่ใช่สักนิดเด็กนั่นแอบยิ้มเยาะเดย์ ทำให้รู้แน่ชัดแล้วว่าโดนเด็กคนนั้นแกล้งและเด็กคนนั้นก็ต้องการที่จะเขี่ยเดย์ออกจากบ้านหลังนี้ แต่เดย์จะยอมได้ยังไงเพราะถ้าแบบนั้นพ่อแม่พี่หนึ่งก็จะลำบาก "คุณหนึ่ง แขนพองหมดแล้ว" "เอ่อ ครับ" นนท์ไม่ได้สนใจใครอีกไม่มองคนที่พึ่งถูกเขากระทำรุนแรงแม้แต่หางตาเขาประคองแฟนสาวแล้วพาขึ้นห้องไป "ดูสิคะ แดงหมดเลย" "ไม่เป็นไรครับป้าศรี เดี๋ยวทายาก็คงหายไปเองแหละครับ" เดย์เลือกกินข้าวในห้องครัวพร้อมๆ กับคนใช้และคนสวนตอนแรกทุกคนก็เกร็งๆ ไม่เคยเจอแบบนี้ เมียเจ้าของบ้านเมียเจ้านายสถานะเป็นถึงนายหญิงของบ้านแต่กลับมานั่งกินข้าวในครัวกับคนใช้คนสวน "โธ่ คุณหนึ่งของป้าไม่ทันไรก็โดนรังแกซะแล้ว" "ฉันสงสารคุณหนึ่งนะป้า แต่งงานมากับไม่เคยได้ความสำคัญเลย ถึงจะไม่ชอบกันแต่ก็น่าจะไว้หน้ากันบ้างนะป้า" "ใช่ๆ ดูสิต้องย้ายห้องนอนทั้งๆ ที่เป็นเมียตบเมียแต่ง โดนด่าโดนว่า น่าสงสาร" "ป้าศรีต้องทำอะไรสักอย่างแล้วนะป้า" "คุณเพียงฟ้าอะไรนั่นอ่ะ ร้ายนะป้าคล้อยหลังคุณนนท์ก็เป็นคนละคนเลย ทั้งด่าทั้งขว้างข้าวของถามยัยจูดูก็ได้" "ใช่ป้า ปาข้าวของใส่หนู" "ร้ายกาจ ฉันจะปล่อยไว้ไม่ได้แล้วคุณนนท์นะคุณนนท์ไปหลงเสน่ห์นางมารร้ายแบบนั้นได้ยังไงนะ" . . . . . . . หลังจากหาของกินเติมพลังลงท้องเดย์ก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงที่เล็กลงมาจากห้องนั้นนิดหน่อย เดย์ไม่ได้หวงห้องเพราะนั่นมันไม่ใช่ที่ของเดย์ตั้งแต่แรกอยู่แล้วแต่ที่ไม่ค่อยพอใจก็เพราะเขาต่อว่าเดย์ทั้งๆ ที่ไม่ได้ทำอะไรผิดแถมยังไม่ยอมรับฟังเหตุผลอะไรเลย "อยากกลับบ้านจัง" กอดหมอนใบใหญ่เอาไว้แน่นแล้วซุกหน้าลงไป ...ตามจริงคนที่จะแต่งงานกับคุณนนท์ก็คือพี่ชายฝาแฝดของเดย์ที่ชื่อว่าหนึ่งแต่พี่ชายของเดย์กับหนีงานแต่งทั้งๆ ที่ตกลงกันไว้หมดแล้ว เงินสินสอดพ่อกับแม่ก็เอาไปใช้หนี้สินหมดถ้าไม่ส่งคนมาแต่งงานตระกูลวาณิชสกุลคงไม่ยอมและก็คงต้องเป็นข่าว สถานะภาพบริษัทของพ่อและแม่ของเดย์ก็ใช่ว่าจะดีอะไรมาก ที่ตระกูลวาณิชสกุลจะแต่งงานแล้วเลือกคนตระกูลของเดย์ก็เพราะบริษัทพ่อกับแม่ยังมีหน้ามีตาทางสังคมอยู่บ้างและยังเป็นขั่วอำนาจให้ฝั่งตระกูลวาณิชสกุลในวงการธุรกิจได้ "เฮ้อ....อดทนๆ ถ้าพ่อกับแม่หาพี่หนึ่งเจอเราก็จะได้กลับไปอยู่กับคุณย่าแล้ว" เดย์อยากกลับไปอยู่กับคุณย่าที่น่านที่อยู่มาตั้งแต่จำความได้ คุณย่าเป็นคนเลี้ยงเดย์ส่วนพี่หนึ่งพ่อกับแม่จะเป็นคนเลี้ยงเอง จนมีคนจำนวนมากเข้าใจว่าบ้านนี้มีลูกชายแค่คนเดียวคือพี่หนึ่งน้อยคนนักที่จะรู้ว่ามีเดย์อยู่บนโลกนี้อีกคน 'ก็คงแบบที่เขาว่า ลูกรักกับลูกชัง'