อย่าเรียกข้าว่า...พี่ชาย!

บทที่ 3 (1/2) : เชื่อในตัวข้า (1) ( มี nc นิด ๆ นะเจ้าคะ)

เมื่อได้รับอนุญาต อวิ่นเฟยหยวนก็บดจุมพิตลงบนริมฝีปากอิ่มทันที เมื่อครู่เขาทันได้เห็นสายตาที่คล้ายกับจะเริ่มหวาดหวั่นของสตรีใต้ร่าง เขากลัวอวิ่นซงถิงจะเปลี่ยนใจ จึงรีบเลื่อนมือทั้งสองข้างจับลงบนสะโพกของนาง จากนั้นก็เริ่มขยับส่วนนั้นไปตามสัญชาตญาณ แม้เขาจะไม่เคยทำ แต่ก็เคยอ่านตำราวสันต์มาหลายเล่ม

อวิ่นเฟยหยวนถูไถส่วนนั้นขึ้นลงอย่างช้า ๆ แต่หนักหน่วง ยามนี้เขากับอวิ่นซงถิงต่างสัมผัสได้ถึงร่างกายของกันและกันผ่านเนื้อผ้า

“อึก! อ๊า...” ความเสียวซ่านทำให้อวิ่นเฟยหยวนเผลอหลุดเสียงครางกระเส่าเบา ๆ ออกมา เขาขังสตรีที่ตนรักเอาไว้ใต้ร่าง ออกแรงกระชับมือที่จับนาง เขาบดขยี้ ออกแรงกด พร้อมกับดึงสะโพกของร่างบางให้เข้าหา

อวิ่นเฟยหยวนเลื่อนมือขึ้นมาลูบไล้ไปตามส่วนเว้าบนแผ่นหลังของร่างบาง อวิ่นซงถิงแอ่นตัวขึ้นดุจดั่งคันธนู จึงทำให้หน้าอกนุ่ม ๆ ของนางแนบชิดเข้ากับแผงอกของเขามากขึ้น

ซึ่งในทุกครั้งที่เคลื่อนไหว อวิ่นเฟยหยวนก็ยังต้องพยายามควบคุมไม่ให้เสียงขยับร่างกาย และเสียงครางของเขากับอวิ่นซงถิงหลุดไปเข้าหูสองคนบนเตียง หูทั้งสองข้างของเขาจึงต้องคอยฟังความเคลื่อนไหวของหนึ่งบุรุษหนึ่งสตรีคู่นั้นไปด้วย ในขณะที่ช่วงล่างของเขายามนี้ก็เริ่มเพิ่มความเร็ว และความแรง

อวิ่นเฟยหยวนเบนสายตาลงไปมองสิ่งที่กำลังบดเบียดกับแผงอกของเขาอย่างนุ่มนวล ตรงนั้นมีบางอย่างที่อยู่ในจินตนาการของเขายามค่ำคืนจับจองพื้นที่อยู่ แม้วันนี้จะยังไม่อาจมองเห็นได้ด้วยตา

ทว่า...อวิ่นเฟยหยวนตัดสินใจเลื่อนมือขึ้นมากอบกุม และเคล้นคลึงเบา ๆ ที่ทรวงอกของสตรีใต้ร่าง แม้จะยังมีเสื้อผ้าขวางกั้น แต่ความนุ่มนิ่มของมัน...

“อ๊ะ! พี่ชาย...อื้อ!”

เสียงครางหวานหลุดรอดออกมาจากริมฝีปากของสตรีใต้ร่าง โชคดีที่หนึ่งบุรุษหนึ่งสตรีที่อยู่เหนือศีรษะของพวกเขา ก็กำลังโรมรันกับกิจส่วนตัวกันอย่างหนักหน่วง

อวิ่นเฟยหยวนจึงอาศัยจังหวะนั้นเลื่อนมือกลับไปจับสะโพก แล้วกดส่วนนั้นถูไถลงไปที่ระหว่างขาของสตรีใต้ร่างอย่างร้อนแรง ถี่รัว และดุดัน เพียงไม่นานร่างกายของอวิ่นซงถิงก็กระตุกขึ้นมาอย่างแรง จากนั้นก็อ่อนยวบลงคล้ายกับว่า นางจะถึงจุดสุขสมแล้ว

ส่วนตัวเขา...อวิ่นเฟยหยวนก้มลงไปมองส่วนแสดงความเป็นบุรุษที่กำลังตั้งชันขึ้นใต้ร่มผ้า มันแข็งจนทำให้เขารู้สึกเจ็บแปลบ ดูเหมือนว่า แค่ถูไถภายนอกมันจะไม่เพียงพอเสียแล้ว

อวิ่นเฟยหยวนเงยหน้าขึ้นมองอวิ่นซงถิงแวบหนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจยอมเสียเปรียบนาง...

อวิ่นซงถิงนอนหอบ นางรู้สึกเหนื่อยราวกับเพิ่งไปวิ่งรอบจวนมาสักสามรอบ

เมื่อครู่นางได้สัมผัสกับความรู้สึกแปลกใหม่ อวิ่นซงถิงรู้สึกคล้ายกับมีความร้อนกำลังจะปะทุ จากนั้นนางก็รู้สึกปวดหนึบ ๆ ที่ส่วนลับ พออวิ่นเฟยหยวนขยับเอวถี่รัวขึ้น ความร้อนที่ใกล้จะปะทุก็ทะลักออกมา

นางสัมผัสได้ถึงกระแสของความอิ่มสุขไหลผ่านไปทั่วทั้งร่าง และรับรู้ได้ว่า น้ำอะไรบางอย่างไหลทะลักออกมาจากส่วนลับ จนกางเกงตัวในของนางเปียกชุ่ม อวิ่นซงถิงรู้สึกกระดากอายยิ่งนัก โชคดีที่ยามนี้อวิ่นเฟยหยวนหยุดเคลื่อนไหวแล้ว นางจึงลอบผ่อนลมหายใจออกมา

อวิ่นซงถิงยังไม่ทันจะได้สูดลมหายใจกลับเข้าปอดอย่างเต็มอิ่ม บุรุษบนร่างก็ทาบทับริมฝีปากกลับลงมา จุมพิตครั้งนี้เร่าร้อนมาก

ร่างกายของอวิ่นซงถิงที่เพิ่งถึงจุดสุขสมจึงไร้เรี่ยวแรงที่จะต้านทาน ระหว่างที่ถูกบุรุษบนร่างมอมเมาด้วยจุมพิตดูดกลืนวิญญาณ นางรับรู้ได้ว่า อวิ่นเฟยหยวนคว้ามือข้างหนึ่งของนางเลื่อนลงไปกดบนของบางอย่างที่มันแข็ง ๆ หนา ๆ ใหญ่ ๆ แล้วยังชักนำมือข้างนั้นขยับขึ้นลงไปตามความยาวของเจ้าสิ่งนั้น!

ด้วยความที่ร่างกายยังคงอ่อนแรง สติไม่แจ่มชัด เพราะถูกมอมเมาด้วยจุมพิตจากบุรุษบนร่าง อวิ่นซงถิงจึงยังนึกไม่ออกว่า เจ้าสิ่งที่มือของนางกำลังสัมผัสอยู่มันคือ สิ่งใด? แต่ในระหว่างที่มือสัมผัส...นางก็รับรู้ได้ว่า ลมหายใจของอวิ่นเฟยหยวนถี่กระชั้นขึ้น แรงที่อีกฝ่ายจุมพิตก็หนักหน่วงขึ้นเรื่อย ๆ

แล้วก็ราวกับว่า...บุรุษบนร่างไม่พอใจกับสัมผัสเพียงแค่ภายนอก อีกฝ่ายจับมือของนางซุกเข้าไปในร่มผ้า!

ฉับพลัน ราวกับสายฟ้าฟาดลงบนศีรษะของอวิ่นซงถิง นางรู้แล้วว่า เจ้าสิ่งใหญ่โตที่มือของนางถูกบังคับให้สัมผัสขึ้นลงอยู่คือ อะไร!

นางรู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วทั้งใบหน้า แต่ก็ไม่อาจดึงมือข้างนั้นกลับขึ้นมาได้ เพราะบุรุษบนร่างตรึงมือของนางเอาไว้อย่างแนบแน่น แล้วยิ่งอวิ่นซงถิงพยายามจะดึงมือกลับ พยายามขัดขืนก็เหมือนกับยิ่งเข้าทางของฝ่ายตรงข้าม

จนผ่านไปสักพัก บุรุษบนร่างก็ยอมปล่อยมือของอวิ่นซงถิง จากนั้นอีกฝ่ายก็ซุกศีรษะลงบนซอกคอของนาง

อวิ่นซงถิงที่แข็งค้างไปนานแล้ว ยามนี้ภายในใจของนางคิดแค่เพียงอยากจะตัดมือข้างนั้นทิ้งไปเสีย

ผ่านไปครู่หนึ่ง บุรุษบนร่างก็ขยับเข้ามากระซิบบอกรัก กล่าวคำขอโทษ และไล่จุมพิตทั่วใบหน้า จากนั้นอวิ่นเฟยหยวนก็ก้มลงไปเช็ดของเหลวที่มือของนางออกด้วยอาภรณ์ของเจ้าตัว

วันนี้อวิ่นซงถิงถูกทำให้ตกใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า นางรู้สึกหมดแรงแล้วจริง ๆ

.......................................................................

ผู้เขียนขอขอบคุณทุกยอดวิว ยอดกดหัวใจ ยอดกดติดตาม และทุกข้อความของผู้อ่านทุกท่านมาก ๆ นะคะ ทุกยอดคือกำลังใจที่ดีมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆของผู้เขียนเลยค่ะ