39. Bölüm: Küllerinden Doğan Öfke
Mardin’in sabahı daha aydınlanmamıştı ama konağın içi çoktan uyandı. Avludan içeri dolan serinlik, yüksek taş duvarlarda uğultu gibi geziniyor, Ateş’in odasına da siniyordu. Bir zamanlar bu ev, babasının nefesiyle dolardı; sert, buyurgan, ama duvarlara güç veren bir nefesti o. Şimdi o nefes yoktu. Yerine, geride kalan hataların kokusu, pişmanlık ve gururun keskin tadı kalmıştı.
Ateş, yatağın kenarına oturmuş, iki dirseğini dizlerine dayamış, ellerini alnına bastırıyordu. Gecenin yarısında uykusundan fırlamış, yine aynı sahneyi görmüştü: Babasının cansız bedeni Mavi’nin o şaşkın, dehşet dolu bakışları… Sanki “ben yapmadım” der gibi titreyen gözleri. Ama o an Ateş’in gözü hiçbir şeyi görmemişti. Suna’nın zehirli sözleri, içindeki öfkeyle birleşmiş, aklını
