Bölüm 8: Kağıt Alevler ve Çelik Bağlar
Yağmurun sesi, kapıyı kapattığımızda ankesörlü bir telefonun tüpüne dönüştürdü evi. Dışarıdaki fırtına artık uzak, kulak misafiri edemediğimiz bir dedikoduya dönüşmüştü. İçeride ise, ıslak giysilerimizden yükselen buhar ve öpüşümüzün ardında kalan elektrikle dolu, ağır bir sessizlik vardı. Saçlarımdan süzülen su damlaları, parkenin üzerinde karanlık izler bırakıyordu.
Suna, sırtını hâlâ kapalı olan kapıya dayamış, nefes nefese bana bakıyordu. Gözlerinde, az önceki dokunuşumuzdaki yumuşaklık değil, keskin, neredeyse acımasız bir berraklık vardı. Yağmurun altındaki o an, bir kaçış, bir sığınak gibi gelmişti. Ama şimdi, kuru, soğuk ışığın altında, gerçeklik yeniden üzerimize çökmüştü.
"Bu bir hata," dedi, sesi hiç titremeyen, düz bir çizgi gibiydi. Am
