บทที่ 3
1906 Words
“ว้าว! ว้าว! ว้าว!”
มะเหมี่ยวถึงกับต้องร้องว้าวออกมา เมื่อได้เห็นเคาน์เตอร์เครื่องสำอางแบรนด์ดังตรงหน้า ที่ยกทุกอย่างรวมมาให้ ถ้าตอนนั้นไม่ยืนยันรับสิทธิ์ คงได้เสียใจจนอยากบีบคอตัวเองตายแน่
“สุดยอดไปเลยระบบ มีแต่ของดีของแพงทั้งนั้น อู้ฮูดีมากแม่” ในขณะที่ดีใจ มะเหมี่ยวก็ฉุกคิดขึ้นมาได้อย่างหนึ่ง
“แต่ว่า ถ้าคนอื่นมาเห็นมันจะไม่เป็นไรหรือ”
“ย่อมเป็น เพราะยุคนี้เป็นยุคล้าหลังดังโลกพันปี ไม่มีสิ่งที่ล้ำหน้าด้วยเทคโนโลยี ผู้ถูกเลือกไม่สามารถนำออกมาให้บุคคลอื่นเห็น ถึงรูปลักษณ์แพคเกจจิ้งของผลิตภัณฑ์ได้ มิเช่นนั้นของทุกชิ้นจะถูกริบคืน”
“อุ๊ต๊ะ! แล้วจะต้องทำยังไงถึงไม่ให้คนอื่นเห็นอ่า ระบบจ๋า ช่วยแนะนำมะเหมี่ยวที สงสารเค้าเถอะ เค้าไม่รู้จะเก็บซ่อนไว้ที่ไหน”
“อะแฮ่ม! ผู้ถูกเลือกกรุณาหยุดโวยวายขอความเห็นใจ เพราะด้วยสภาพของคุณตอนนี้มันไม่น่าสงสารเลย แต่น่าเกลียดมาก”
“...” พูดซะไปต่อไม่เป็นเลย เห็นแก่ที่หาสุดยอดเครื่องสำอางมาให้ จะไม่โกรธแล้วกัน
“ระบบของชี้แจงการใช้งานและสิทธิ์พิเศษที่ผู้ถูกเลือกได้รับว่า มีอะไรบ้าง ทันทีเมื่อคุณเข้ามาอยู่ในร่างมนุษย์ต้นแบบเสี่ยวม่าน คุณจะมีพื้นที่สำหรับเก็บของสี่ช่อง จากขนาดที่คุณมี คาดว่าจะสามารถเก็บสิ่งของทุกอย่างรวมถึงเคาน์เตอร์พวกนี้ได้ทั้งหมด แต่ไม่สามารถเก็บรางวัลที่ได้รับเข้าไปเพิ่มได้เพราะมันเกินพิกัด หรือว่าล้นนั่นแหละ”
“อนึ่งหากคุณต้องการเพิ่มพื้นที่ให้ใหญ่ขึ้น คุณต้องทำภารกิจให้สำเร็จ พื้นที่ดังกล่าวจะขยายขนาดเองอัตโนมัติ”
“ภารกิจอะไร” มีงานให้ทำเพื่อแลกเปลี่ยนด้วย เขาจะให้เราทำอะไรหว่า
“ต้องทำให้อาหมิงหรือสามีของคุณทำการบ้าน ครั้งแรก ขยายพื้นที่ ครั้งที่สองเป็นต้นไป มีรางวัลให้คือเงินของยุคนี้จำนวนห้าตำลึง ยิ่งเขาทำบ่อย คุณจะสามารถรับเงินเพิ่มตามรอบ และจะมีโบนัส หากว่าผู้ถูกเลือกกับสามีทำการบ้านเกินสี่ครั้งในหนึ่งวัน”
“แคก ๆ เดี๋ยวนะ ภารกิจนี้ทำไมมันแปลกจัง นึกว่าจะให้ออกไปกู้โลกช่วยเหลือผู้คนเสียอีก”
โอ้ระบบแบบนี้ก็มีด้วยแฮะ ภารกิจพิชิตเจาะถังน้ำระหว่างไข่สองใบ เกิดมาเพิ่งเคยได้ยิน
“ก่อนจะกู้โลกหรือช่วยใคร ผู้ถูกเลือกต้องช่วยกู้ตัวเองก่อน หากคุณยังทำให้สามีหันมาสนใจไม่ได้ แล้วจะไปช่วยคนอื่นได้หรือ อีกทั้งนี้เป็นเพียงภารกิจประจำของคุณเท่านั้น ระหว่างที่มีการพัฒนา ระบบจะมอบภารกิจอื่นให้อย่างแน่นอน”
“ (ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่มีงาน รับรองคุณจะไม่ว่างจนต้องร้องขอชีวิต)”
“เอ่อ ไม่ต้องรีบก็ได้ เขาเหนื๊อยเหนื่อย”
โห ฟังดูน่ากลัวจัง แค่ถามไม่ได้อยากได้งานเพิ่มเน้อ
“แล้วพอจะบอกข้อมูลของร่างนี้ได้มั้ย มะเหมี่ยวไม่อยากอยู่โดยที่ไม่รู้อะไรเลย”
ก่อนจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ควรหาข้อมูล เพื่อต้องใช้และเรียนรู้เกี่ยวกับมัน แม้ไม่รู้ว่าเหตุใดตนจึงหลุดมาอยู่ที่นี่ก็ตาม แต่ไม่ใช่เวลาจะมานั่งหาคำตอบ อย่างไรตัวเธอในตอนนี้คือเสี่ยวม่าน บางทีพอจบภารกิจทุกอย่างอาจจะได้กลับบ้าน แล้วเจ้าของร่างคงจะกลับมาไม่ก็ตายลงเหมือนเดิม
“ข้อมูลของร่างต้นแบบ มีนามว่านางม่าน หรือเสี่ยวม่าน เป็นลูกสาวนายพรานที่ยากจนมาก ก่อนนางจะเข้าไปทำงานในตัวอำเภอ เพราะพ่อเป็นหนี้ดันป่วยตาย บ้านถูกยึด และนางมีหน้าตาอย่างที่ทราบ เกิดตกหลุมรักสามีคนปัจจุบันและบังเอิญได้แต่งงานกับเขา ทว่าเพราะหน้าตาที่เป็นเอกลักษณ์ ทำให้สามีไม่อาจทำกิจกรรมยามค่ำคืนได้ ทั้งเขาก็เป็นขวัญใจของสาว ๆ ในหมู่บ้าน เสี่ยวม่านจึงหวาดระแวงว่าสามีจะหย่า จึงพยายามยั่วยวนเขาทุกอย่างที่ทำได้ แต่ไม่ประสบผลสำเร็จ ไม่เพียงแต่ล้มเหลว กลับทำให้เขาวิ่งไปอาเจียน ความจริงร่างนี้ไม่ได้ย่ำแย่ขนาดนั้น แต่เป็นคนสกปรกและไม่ดูแลตัวเอง กอปรกับพอสามีไม่ทำการบ้านจึงเกิดความเครียดสูงจนเกินกว่าค่ามาตรฐานกำหนด หาทางออกด้วยการทำงาน และต้องทำนาเป็นบ้าเป็นหลังเพื่อระงับความต้องการ ทำไปทำมาจึงป่วยและขาดใจตายในที่สุด”
“เยี่ยม! ตายเพราะคันนี่เอง ถึงว่าตาอาหมิงอะไรนั่นมองมาแปลก ๆ ปนเบื่อหน่าย นี่คงสะกิดเขาจนรำคาญ เฮ้อชีวิต!”
“ส่วนข้อมูลอื่นก็ไม่มีอะไรมาก การทำตัวให้กลมกลืนไม่ใช่เรื่องยาก แค่ผู้ถูกเลือกต้องทิ้งตัวตนเดิมตอนที่เป็นมะเหมี่ยว และยอมรับว่าขณะนี้คุณคือเสี่ยวม่าน คำเตือน ยุคสมัยนี้เต็มไปด้วยความเชื่อ กรุณาอย่าเอ่ยถึงโลกที่คุณจากมาเพราะผู้คนจะคิดว่าคุณเป็นปีศาจ และอาจส่งผลให้คุณถึงแก่ชีวิตด้วยการเผาทั้งเป็นได้”
“เหมือนที่เขาบอกไว้เลย ได้ต่อไป มะเหมี่ยวจะไม่ใช่มะเหมี่ยวอีก แต่จะเป็นเสี่ยวม่าน จริงสิระบบ ไหนก็มีชุดเสริมความงามแล้ว จะไม่แถมกระจกบานเต็มตัวให้ส่องหน่อยหรือ”
“แน่ใจ ว่าอยากจะเห็นหน้ากับหุ่นของตัวเองในตอนนี้”
“ไม่อยากแต่จำเป็น ไม่มีกระจก แล้วจะเห็นความเปลี่ยนแปลงได้ยังไง”
“ตกลง ส่งเข้าช่องเก็บของเรียบร้อยแล้ว”
“ไหนบอกว่ามันเต็มความจุ เพิ่มเข้าไปไม่ได้”
“ให้เป็นกรณีพิเศษ จะเอาไม่เอา”
“เอาสิ แค่นี้ทำโมโหไปได้”
ฟุดฟิด! ฟุดฟิด! ตัวเหม็นจังแฮะ โหคราบขี้ไคลดำเป็นปื้น ผมก็แข็งหัวมันเหนี่ยวเหมือนจะปั้นได้ นี่ไม่ได้อาบน้ำมากี่วันแล้ว สุดยอดเลยผู้หญิงคนนี้
“ว่าแต่อยากอาบน้ำจัง แนะนำหน่อยสิว่าเขาอาบกันยังไง”
“เดินไปห้าร้อยเมตร จะมีลำคลองเล็ก ๆ คุณสามารถลงอาบได้ที่นั่น คำเตือนกรุณาอาบบริเวณที่มีน้ำไหลเท่านั้น หากน้ำนิ่งอย่าได้ลงเล่นเป็นอันขาดถ้าไม่อยากบริจาคเลือดให้ปลิง”
“แล้วจะใช้อะไรถูตัว สระผม ล้างหน้า แปรงฟัน ขัดผิวขัดขี้ไคล”
“ขออนุญาตใช้คำหยาบ หัดแหกตาดูในช่องของรางวัลที่ได้รับไปเสียบ้าง มันมีครบหมดนั่นแหละ มียังผ้าเช็ดหน้าเช็ดตัวเช็ด*อย ไม่ใช่สักแต่จะถามท่าเดียว ไว้ตาบอดมองไม่เห็นก่อนค่อยถามทุกเรื่อง”
“อุ๊ย! เข้าใจแล้วค่ะ ขออภัยที่รบกวน” ป๊าด! ระบบด่าเป็นด้วยเว้ยเฮ้ย ทำเอาสำนึกแทบไม่ทัน
“ไม่เป็นไร ระบบสบายใจขึ้นละ”
“...”
มะเหมี่ยวหรือตอนนี้คือเสี่ยวม่าน เดินมาตามทางที่ระบบได้บอกเอาไว้ พอถูกด่าหญิงสาวก็ไม่กล้าจะถามเซ้าซี้อีก แต่ระบบเหมือนจะใจดี โยนแผนที่ในหมู่บ้านให้มาอันหนึ่ง
“ของชิ้นนี้ไม่ต้องซุกซ่อน เพราะมันเป็นของที่หาได้จากยุคสมัยที่คุณอาศัยอยู่ แค่ต้องเก็บรักษาเอาไว้ให้ดี เพราะผู้คนอาจสงสัยว่าทำไมคุณจึงมีสิ่งต้องห้ามสำหรับคนทั่วไปอยู่ในมือ และอาจถูกจับในข้อหาเป็นไส้ศึกหรือสายโจร”
ตกลงไม่ต้องห้ามคนอื่นเห็นได้ แต่ให้ใครรู้ไม่ได้เพราะอาจถูกเข้าใจผิด สรุปก็คือห้ามให้คนอื่นรู้ให้คนอื่นเห็นนั่นแหละ
แม้ในใจแทบจะพ่นไฟด่า แต่ดูจากเสียงที่ไม่ใช่ทั้งชายและหญิงของระบบแล้ว ไม่เสี่ยงจะดีกว่า สงสัยจะเป็นตัวแม่ ยังไม่อยากเตอะเขาแล้วโดนสวดยับจนซึมลึกไปถึงแก่นกระดูก เดี๋ยวจะชวดของรางวัลดี ๆ
“โอ้สวยจังเลย ลำคลองเล็กหรือ ไม่เล็กนะเนี่ย อุ๊ยมีหินกรวดทรายน่าเก็บไปทำสวนน้ำจำลองข้างบ้านจัง น้ำก็ใสไหลเอื่อยจนเห็นพื้นข้างล่างกับกุ้งฝอยและปลาด้วย”
ภาพของธรรมชาติที่งดงามของที่นี่อาจจะชินตาสำหรับพวกชาวบ้าน แต่กับคนที่มาจากโลกที่เต็มไปด้วยการผลาญทรัพยากรจนลดน้อยลง ป่าไม้ถูกสงวนไว้เพื่อให้คงอยู่ สีเขียวมีน้อยลง แต่มีสีอิฐ สีของตึกมาแทนที่
สัตว์ป่าที่ไม่อาจมีแต่ในป่าทว่าถูกย้ายไปอยู่ในสวนสัตว์ หรือเขตรักษาพันธุ์สัตว์ด้วยกลัวพวกมันจะสูญพันธุ์ ถึงอย่างนั้นก็ยังน้อยลงจนน่าใจหาย แม้ว่าจะมีการอนุรักษ์ก็ตาม
อากาศที่เต็มไปด้วยมลพิษ จากฝุ่นควัน มีภาวะหมอกปกคลุมในบางครั้ง หน้าร้อนมีแทบตลอดทั้งปี แม้ในช่วงฤดูหนาว แดดยังแรงจนผิวไหม้ตากอะไรไว้กลางแจ้งรับรองแห้งสนิท ไม่เว้นแม้มนุษย์อย่างเรา ๆ
และผู้คนที่เหน็ดเหนื่อยจากการทำงานวันละหลายชั่วโมง อยู่กับความสะดวกสบายเจริญเสียจนไม่ต้องหยิบจับอะไรจนน่าเบื่อ ที่หลายครั้งยังขวนขวายหาความเงียบสงบจากธรรมชาติ จึงเป็นอะไรที่เหมือนได้หลุดมาอยู่ในสวรรค์อันปรารถนา
แต่หากมันสามารถนำมาผสานกันได้คงจะดีมาก เพราะต้องยอมรับตรง ๆ ว่าคนเรามีความเกียจคร้านที่หวังจะพึ่งพาสิ่งต่าง ๆ หรือเครื่องมือเพื่อลดทอนความเหนื่อยล้า
“อ่า ได้อาบน้ำถูสบู่แล้ว สบายตัวจังน้ำก็เย็นชื่นใจ สระผมกันมาสระกันไหม อาบน้ำกัน มาอาบน้ำกันไหม วู้! ฮ่าฮ่า”
“ตี๊ด...! คำเตือนรีบอาบรีบเสร็จ อย่าร้องเพลงเพราะมันเพี้ยนจนระบบแสบแก้วหู”
“โห ระบบมีแก้วหูด้วยหรอ อีกอย่างตัวมีแต่ขี้ไคลแบบนี้ต้องอาบล้างขัดให้สะอาดสิ จะรีบได้ไงเล่า”
“ไม่รีบก็ได้ แต่ช่วยหยุดร้อง ไม่อย่างนั้นระบบจะต้องขออนุญาตใช้คำหยาบเพื่อรักษาเสถียรภาพตัวรับสัญญาณเสีย กลัวมันจะพังเพราะเสียงของผู้ถูกเลือก”
“เจ้าค่ะ ไม่ร้องแล้วก็ได้” ระบบนี่นะ ใจร้ายที่สุดเลย คนเขาอุตส่าห์อารมณ์ดีร้องเพลงให้ฟัง ฮึ่ยขัดใจอีกแล้ว
หลังจากนั้นแช่น้ำเพื่อขัดล้างคราบไคล และสระผมที่แสนจะเหนียวจนกลับมานุ่มสลวย ทั้งยังขึ้นมานั่งหมักผมด้วยทรีตเม้นต์เข้มข้นเพื่อฟื้นบำรุงเส้นผมที่แห้งเสีย มาสก์หน้า สครับพอกผิวทั้งตัว รอจนได้เวลาจึงล้างออก
แว็กซ์ขนส่วนเกินตามแขนขา ที่จริงก็เหมือนจะไม่มีแต่อยากทำจะได้รู้สึกว่ามันเกลี้ยง แล้วทาครีมทามอยส์เจอร์ไรเซอร์บำรุงตามขั้นตอนที่ระบบได้บอกให้ทำ กว่าจะเสร็จก็นานจนลืม แต่ว่าผลลัพธ์ที่ได้คือตอนนี้เวลามองตัวเองในกระจกแล้วพอดูได้บ้าง แต่คงต้องดูแลกันอีกยาว เพราะสภาพร่างกายที่ผอมแห้งจนเห็นกระดูก มันทำให้คนพิศวาสไม่ลงอยู่ดี
- Writer
