The Revenge of the Billionaire’s Son(Tagalog)

    “A-anak, tumakas kana! You need to survive.” Nag-hihingalong saad ng nanay ni Juan Miguel Jackson.         “P-pero, Mom.” Tugon naman ni Jaun Miguel habang panay ang pagbuhos ng luha nito.         “K-kunin mo ‘to.” Nauutal nitong aniya sa anak kahit hirap sa paghinga dahil sa tama ng bala          Ibinigay nito ang isang susing kwentas at isang maliit na kahon.         “What is this Mom?” Habang panay pa rin ang paghagulhol nito.         “I-ingatan mo ‘yan anak, dahil ‘yan ang magpapatunay na isa kang Jackson.” Aniya sa anak na walang tigil ang pagbuhos ng luha.         “No, Mommy.” Anito sa ina kasabay ang isang mahigpit na yakap. “I will not, leave you!” While his tears were flowing because of what had happened to his Mom. “Where is daddy Mom? I can’t leave you alone Mom.” Dag-dag pa nito.         Hinawakan ito nang kanyang ina sa mukha. Habang pilit na itinataboy ang anak para makatakas.      “Listen, anak.” Habang tinitigan niya ito sa mata. “Look at me. You need to survive.” Habang pinipilit pa rin nitong magsalita kahit nahihirapan na.        “B-but, Mom. I can’t!” Hagulhol nitong wika sa Ina.         I’m sorry, Son! This is all my fault! Masyado kaming nagtiwala ng Daddy, mo sa kanya. Now your Dad, is gone.” Umiiyak din nitong wika sa anak na lalong nagpalakas pa sa hagulhol ng anak niyang si Juan Miguel.         “Mommy!” Tugon nito kasabay ang isang mahigpit na yakap habang walang tigil sa pag-iyak.        “Sege na. Alis na!” Pagtataboy nito sa anak na walang tigil sa pag hagulhol. “B—bilisan mo anak, kailangan mo nang makatakas.” Dag-dag pa nito.        “B-but Mom, I’m scared.” Nauutal nitong saad sa ina.         Maslalong nanaig ang tensyon sa mag-ina ng marinig nila ang mga yabag ng sapatos ng lalaki na gustong pumatay sa kanila kasabay ang isang putok ng baril kaya lalong natakot ang batang si Juan Miguel.        “Run Son, harry!” Madiing bulyaw niya sa anak.       “Miguel nasan ka!” Isang halakhak at pasigaw nitong tawag kay Juan Muguel Jackson.        Ang taong gustong pumatay sa kanilang pamilya. The person Don Emilio Jackson, trusted in their business. But it still managed to betray him and kill him.         Kaya't napilitan na lang itong tuamkbo ng mabilis at doon ito dumaan siya sa lihim na lagusan ng kanilang Mansion. Upang hindi ito masundan ni Carlos Sebastian. Sa parehong oras, nakarinig naman ito ng isang serye ng putok ng baril sa kanyang pag-alis sa Mansion. Kinilabutan siya ng mga oras na iyon. Walang siyang magawa kundi ang umiyak. Habang tinatawagan ang pangalan ng kanyang mga magulang.         Palingon-lingon ito sa pinangyarihan para hindi siya makita ni Carlos Sebastian. Hindi alam kung saan pupunta. Haggang sa nakarinig na naman ito ng tatlong putok ng baril sa pinangyarihan. Takot na takot siya ng mga oras na yun. Sa kalsada ito napad-pad, walang makain at matulogan nang maayos. Hanggang sa namumulot na lang ito ng mga pagkain sa basurahan upang mabuhay. Minsan nakikipag-agawan sa mga Batang, kalye na parihas nitong namumulot ng pagkain sa basurahan, para malamnan lang ang kumakalam nitong sikmura. Sa murang edad ay naranasan nito ang ganong buhay, dahil sa isang mapait na nakaraan. Ilang araw, buwan itong nagpalaboy-laboy sa kalsada. Bago nito nakilala ang mag-asawang kumupkop sa kanya at itinuring siyang sariling anak.       Patawid ng kalsada ang isang may edad na babae, nang makita niya ang isang motorsiklo na kumakaripas ng takbo. Bigla siyang tumakbo upang iligtas ang estrangherang babae mula sa tiyak na kapahamakan. Tinulak niya ang babae, dahilan para masagasaan ito ng motorsiklo. Pagkagising nito ay nasa Ospital na ito. Isang babae at isang lalaki ang lumitaw na parehong nag-aalala sa kanyang kalagayan.        “Kumusta, ka iho?” Bungad agad sa kanya ng isang babae na sa tansya niya, may edad apat na po’t taong gulang.       “What happen?” Nagtatakang tanong nito sa dalawang taong nasa harap nito. “Nasaan po ako?” Dag-dag pa nito habang palingon-lingon sa paligid nang silid.       “Nandito ka sa Ospital iho,” sagot rin ng isang estrangherang babae.        “Wala kabang matandaan?” Sabat naman ng isang estrangherong lalaki. “Nabangga ka, at tatlong araw ka ng walang malay.” Malumanay na paliwanag nito sa batang kaharap.        He touch his head and remembered everything.       “Yes, I remember that.” He replied to  the stranger‘s, he was taking to. “Kayo po?” Baleng niya sa strangerang babae. “Are you alright Manang?”        “Tingnan mo to.” Ikaw na nga itong nasaktan ikaw pa ang magtatanong kung okay lang ako?” Wika naman ng babaeng kaharap.         Napangiti na lang siya sa sinabi ng babae.        “Nasan pala ang mga magulang mo? Mukhang galing ka sa mayamang Pamilya sa tuno ng pananalita mo. Saan ka nakatira para matawagan natin sila?” Sunod-sunod nitong tanong habang bakas sa mukha nito ang pag-aalala sa estrangherong bata.         Napahikbi ito sa tanong ng babae. Bigla nitong naalala ang mga magulang niya. He was suddenly saddened by the stranger's question. He suddenly remembered the bitter fate of his parents at the hands of Carlos Sebastian.        Nagkatinginan ang mag-asawa. Bakas sa kanilang muka ang pagtataka sa inasal ng batang kaharap. Tila alam na nila ang nais sabihin ng batang kausap.        “O bakit iho? Wala kabang mga magulang?” Malungkot na tanong ng babaeng kaharap.         Yumuko siya at sinabi nitong wala na siyang mga magulang. Nalungkot naman ang mag asawa sa sinabi ng batang kaharap nila. Napahagulhol ang bata habang kausap ang dalawang tao sa tabi nito.         “Sshhhss, wag ka nang umiyak.” Pagpapatahan sa estrangerong bata na nagsimula ng humagulhol. “Gusto mo ba do’on kana lang saamin?” Nakangiting tanong sa kanya ng estrangherang babae. “Wala kaming anak! Gusto mo ba kami na lang ang mga magulang mo? Nalulungkot nitong wika sa batang si Juan Miguel.          Nagkaroon ng ngiti ang kanyang labi sa narinig. Nakaramdam agad ito ng bagong pag-asa na magiging maayos rin ang lahat. Mabilis siyang tumango sa sinabi ng dalawa.      “Simula ngayon Nanay Erma, ang itatawag mo sakin ha, at sa kanya naman ay Tatay Pedro. Kami na ang mga magulang mo.” Masayang wika nito sa batang si Juan Miguel Jackson. “Pangako mamahalin ka namin at ituturing na parang isang tunay na anak.” Dag-dag pa nitong wika kay Juan Miguel, at niyakap nila itong mag asawa.          Bumalik ang dating sigla ni Juan Miguel, nang makilala niya ang mag-asawang umampon sa kanya. Binigyan siya nito ng bagong pangalan. Manuel Santos. Dahil Santos ang mag-asawang umampon sa kanya. Pinag-aral siya hanggang nagtapos ng Crimenology. Kinuha niya ang kursong ‘yon bilang isang pulis dahil nangako siya sa kanyang sarili na gaganti siya sa taong pumatay sa kanyang mga magulang. Pinangako nito sa kanyang sarili na siya mismo ang maglalagay ng posas sa kamay ng taong pumatay sa kanyang magulang.         “Miguel, anak! Bumangon kana diyan nang makapag-almusal na tayo.” Sigaw nang Nanay Erma, niya mula sa baba.         “Opo Nay, mag hihilamos lang po ako.” Pa-sigaw rin nitong sagot sa ina.         “Sege anak, bilisan mo at samahan mo ako mamalengke para sa mga paninda natin.” Dag-dag pa nitong wika.         “Opo nay, nariyan na po!” Kaya dali-dali siyang bumaba.         “Maupo kana diyan, anak. Kumain na tayo.” Wika ni Erma, sa anak habang inaayos ang mga basket na dadalhin nito sa palengke upang lagyan ng mga pinamalengke.        “Nay, nasaan po si Tatay?” Kuno’t noo nitong tanong. “Bakit po dalawa lang tayo?” Pagtatakang tanong nito habang nagsasandok ng kanin sa plato.        “Naku may nagpa-service sa Tatay, mo anak! Bibili daw ng alak sa kabilang baryo.” Sagot naman ni Erma sa kanya.        “Ah ganon po ba, Nay. Saan naman po Nay?”         “Doon sa anak sa kabilang baryo. Sa Hacienda El Jackson, anak.” Sagot naman nito sa anak habang nagsasandok na rin ng kanin sa plato.        Nanlaki ang mata nito sa narinig at natigilan sa pagsubo ng kanin. Bigla rin itong nasamid kaya nabulunan ito. Nabitawan niya rin sa ang tinidor sa gulat kaya nahulog ito sa sahig.        “O anak! Ayos ka lang ba?” Natatarantang tanong ng kanyang ina at dali-dali itong nagsalin ng tubig sa baso at mabilis na pinainom kay Juan Miguel.        “Ah w-wala ho Nay. Nasamid lang po ako.” Maang sagot nito sa Ina. “At nadulas lang ho ang tinidor sa kamay ko.” Nanginginig nitong wika sa ina.          Biglang nag-igting ang panga nito sa narinig, kasabay ang pag kuyom ng kamao nito sa gigil.         “Pero namumutla ka, anak! Sigurado ka ba na okay ka lang?” Nag-aalalang wika nang Nanay Erma nito.