ทาสรักดวงใจทมิฬ

ตอนที่ 2

ที่ไนต์คลับ...ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่เจ้าของใบหน้าหล่อเหลานั่งอยู่มุมด้านข้างของเวทีซึ่งเป็นที่ประจำของเขา ด้วยเสื้อเชิ้ตแขนยาวพับแขนถึงข้อศอกที่ปลดกระดุมลง เผยให้เห็นแผงอกกำยำ ล่อสายตาของสาวเล็กสาวใหญ่ให้หันมองด้วยสายตาเชิญชวนอยากให้หนุ่มหล่อเข้าไปร่วมกลุ่ม ตรงหน้ามีเครื่องดื่มพร้อมแก้วทรงสวยอยู่ในมือ ก่อนที่เขาจะยกกระดกพรวดเดียวหมดแก้ว

สายตาคู่คมเฝ้ามองคู่ขาคนใหม่ที่เพิ่งจะได้รู้จักกัน แต่เขาก็รอให้เธอทำหน้าที่ให้เสร็จเสียก่อนแล้วค่อยมาทำความรู้จักกันให้ลึกซึ้ง ซึ่งสาวสวยคนที่ว่านี้กำลังออกลีลายักย้ายส่ายสะโพกตามจังหวะเสียงเพลง พร้อมด้วยการถอดเสื้อหนังเอวลอยออกแล้วเหวี่ยงมันลงมาที่หน้าตักของ ภูวเดช อัครไพบูลย์ หนุ่มหล่อขวัญใจสาวๆ แล้วหันมาส่ายสะโพกใส่อย่างเย้ายวน

เรียวปากหนากระตุกยิ้มอย่างชอบใจ ก่อนยักคิ้วเป็นเชิงเรียกให้แม่เสือสาวจอมยั่วลงมาเต้นยั่วใกล้ๆ เขา

เอมี่ สาวสวยลูกครึ่งไทยญี่ปุ่นก็ไม่ปฏิเสธ หญิงสาวเต้นยั่วยวนลงมาตามทางเดินแล้วหยุดนิ่งที่ภูวเดช สองแขนเรียวสอดคล้องลำคอแกร่ง โน้มใบหน้าคมเข้าใกล้ ก่อนจะแนบริมฝีปากอิ่มสวยของตนลงบน ริมฝีปากหนา บดขยี้อย่างเร่าร้อน ก่อนพาร่างเย้ายวนนั่งลงบนตักของชายหนุ่ม สะโพกกลมมนจงใจเบียดเสียดแนบชิดอย่างเปิดเผย ก่อนที่ทั้งสองจะยอมผละออกจากกันเมื่อได้รับเสียงล้อเลียนจากคนรอบข้าง ซึ่งทั้งเขาและเธอหาได้รู้จักไม่

สวยตาหวานมองภูวเดชอย่างหยาดเยิ้ม

“เต้นรำกับเอมี่สักเพลงนะคะคุณภูมิขา” เสียงหวานเซ็กซี่เอ่ยชวน ดวงตาคู่สวยจิกมองอย่างมีจริต

“คุณเต้นให้ผมดูก่อนนะครับ คนสวย” เสียงทุ้มเอ่ยบอก แล้วก้มลงจุมพิตเนินอกอวบที่โผล่พ้นขอบบราเซียร์ตัวสวยออกมาแบบเน้นหนักๆ ก่อนยอมปล่อยให้สวยสาวได้แสดงฝีมือเต็มที่

“สุดยอดครับ” ภูวเดชกล่าวชมจากใจจริง และตั้งใจมั่นว่าในคืนนี้หญิงสาวต้องเป็นของเขาอย่างแน่นอน

“มาสิคะคุณภูมิขา เอมี่เต้นให้คุณดูแล้วนะคะ” หญิงสาวเอ่ยชวนเสียงออดอ้อนอีกครั้ง ก่อนที่ทั้งสองจะโชว์ลีลาท่าเต้นแบบไม่มีใครยอมใคร ทว่าอารมณ์สนุกสนานของภูวเดชต้องหยุดชะงักลงเมื่อมีเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์สุดหรู ใบหน้าคมคายลังเลเล็กน้อย แล้วก็ปล่อยให้มันร้องต่อไปโดยไม่คิดจะหยิบขึ้นมาดู เมื่อในวันนี้เขาต้องพิชิตเรือนร่างของสาวสวยนางนี้ให้จงได้

คฤหาสน์อัครไพบูลย์...คุณหญิงกัญญาเฝ้ามองโทรศัพท์ด้วยความหงุดหงิด เดินวนไปวนมารอบห้องรับแขกด้วยความร้อนใจเมื่อบุตรชายไม่ยอมรับโทรศัพท์เสียที

“ตาภูมินะตาภูมิ แกจะทำให้ฉันปวดหัวกับแกไปถึงไหน” เสียงคุณหญิงกัญญาบ่นบุตรชายเพียงคนเดียวให้แม่บ้านคนเก่าคนแก่ฟังอย่างเบื่อหน่าย

“คุณหญิงคะ บางทีคุณภูมิอาจจะกำลังทำงานอยู่ก็ได้นะคะ” ป้านวลเอ่ยเสียงอ่อยๆ เมื่อเจ้านายหนุ่มที่เห็นมาแต่เล็กแต่น้อยที่ช่างประจบประแจง ขี้อ้อน และดูจะเรียบร้อยเสียด้วยซ้ำไป แต่ใครเลยจะรู้ว่าโตมาแล้วเขากลับกลายเป็นผู้ชายเจ้าสำราญ วันๆ ควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าจนทำให้คุณหญิงกัญญาเอือมระอา

“ป้านวล นี่มันจะสี่ทุ่มอยู่แล้ว ฉันโทรไปหาหนูวรินว่าตาภูมิกลับมาเซ็นเอกสารหรือยัง แล้วรู้ไหมคำตอบคือยัง! แล้วตอนนี้หนูวรินก็นั่งรอพ่อลูกชายตัวดีของฉันอยู่ ตาภูมิมันจะรู้ตัวบ้างไหมว่าทำให้คนอื่นเขาเดือดร้อนต้องมานั่งอดทนรอ มันน่านักเชียวเจ้าลูกคนนี้” คุณหญิงกัญญาบอกอย่างเหนื่อยๆ

“โธ่ หนูวริน” ป้านวลยกมือทาบอก ด้วยรู้ว่าหญิงสาวที่คุณหญิงกัญญาพูดถึงนั่นดูใสซื่อเรียบร้อย เชื่อฟังผู้ใหญ่ก็ปานนั้น

“ไม่รู้คิดผิดหรือคิดถูกกันแน่ที่ให้หนูวรินมาทำงานเป็นเลขาของตาภูมิ จะรับอารมณ์ผีเข้าผีออกของตาภูมิได้หรือเปล่าก็ไม่รู้” คุณหญิงกัญญาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล

“คงไม่มีอะไรหรอกค่ะคุณหญิง หนูวรินออกจะน่ารัก อ่อนหวาน พูดจาก็เพราะ คุณภูมิคงจะไม่ว่าอะไรหรอกค่ะ ดีเสียอีกที่ได้เจอผู้หญิงเรียบร้อยอย่างหนูวริน ไม่ใช่เจอแต่แม่เสือสาวอย่างที่ผ่านๆ มา”

“ก็จริงนะป้านวล แต่ฉันรู้สึกห่วงหนูวรินขึ้นมาแล้วสิ ก็พ่อลูกชายของฉันน่ะยิ่งได้ชื่อว่าเสือผู้หญิงอยู่ด้วย นี่ฉันก็กลัวจะแย่แล้ว กลัวว่าสักวันจะมีผู้หญิงคนไหนของตาภูมิอุ้มท้องเดินเข้ามาให้ฉันรับผิดชอบ” คุณหญิงกัญญาเอ่ยด้วยความเอือมระอา เพราะในบรรดาผู้หญิงของบุตรชาย ไม่มีใครเข้าตานางเลยสักคน แถมแต่ละคนก็แทบจะไม่เห็นหัวคนเป็นแม่เลยด้วยซ้ำ

“โธ่...คุณหญิง ป้าว่าคุณภูมิคงดูแลตัวเองได้แหละค่ะ คุณหญิงอย่าคิดมากเลยนะคะ เห็นห้ามคุณภูมิมาหลายปีแล้วแต่ก็ยังเหมือนเดิม” ทันทีที่ป้านวลพูดจบ ก็ได้ยินเสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่จากคุณหญิงกัญญาทันที ก่อนก้มมองโทรศัพท์อีกครั้ง

“จะโทรหาคุณภูมิอีกเหรอคะ” ป้านวลถามขึ้นอย่างสงสัย

“อืม ฉันจะลองโทรตามอีกครั้ง นี่ถ้าฉันมีลูกชายอีกสักคนสองคนนะ ฉันจะไล่ตาภูมิออกจากบ้านให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย แล้วดูสิว่าผู้หญิงที่วิ่งเข้าหาตาภูมิน่ะจะมีใครยอมอยู่ด้วยบ้างหรือเปล่า พูดทีไรก็นึกโมโหทุกที”

“แต่ป้าว่า น่าจะโทรบอกหนูวรินว่าไม่ต้องอยู่รอแล้วนะคะ ผู้หญิงตัวคนเดียวกลับบ้านดึกๆ ดื่นๆ มันอันตราย” ป้านวลบอกด้วยความเป็นห่วงหญิงสาว

“ก็นั่นแหละที่ห่วง ถ้าตาภูมิยังไม่กลับมาจริงๆ ฉันจะให้คนรถที่บ้านไปรับหนูวริน แล้วพาไปส่งที่บ้านพักหรือไม่ก็ให้มาพักที่บ้านเรา”

“แล้วหนูวรินจะยอมมาอยู่หรือคะ”

“เอาน่าป้านวล ยังไงฉันก็จะพาหนูวรินมาอยู่ให้ได้ อุตส่าห์รับปากกับคุณอำนาจไว้แล้ว” คุณหญิงกัญญาบอกเมื่อนึกไปถึงอำนาจ หัวหน้าคนงานคนเก่าคนแก่ที่มาช่วยทำงานตั้งแต่สมัยทำเหมืองแรกๆ

จวบจนคุณอนันต์ผู้เป็นสามีของนางเสียชีวิต นางก็ได้หัวหน้าคุมเหมืองคนนี้ช่วยดูแลกิจการต่อ จนตอนนี้ก็ได้หลานชายซึ่งเรียนจบกลับมาช่วยงานอีกแรง ซึ่งก็ไว้วางใจได้ แต่ที่หนักใจอยู่ก็คือ บุตรชายสุดที่รักเพียงคนเดียว ที่แม้จะมีความรับผิดชอบต่อหน้าที่การงาน แต่ไอ้นิสัยกินผู้หญิงไม่เลือกนี่ ทำให้คุณหญิงกัญญาได้แต่กลุ้มอกกลุ้มใจ ไม่รู้จะห้ามปรามยังไงไหว