EP.6 พรมลิขิตหรือตั้งใจ

1379 Words

ด้านปาลิน ร่างบางที่กำลังจะออกไปหาอะไรทานนั้น ทว่าเสียงสมาร์ทโฟนกับดังขึ้นมา Rrrrrrrrrr My Sis ยัยตัวแสบ ปาลินที่เห็นใบหน้าสวยเด้งขึ้นที่หน้าจอ ใบหน้าสวยถึงกับชะงัก ขมวดคิ้วด้วยสีหน้าสงสัย “ใครกัน ฉันเคยตั้งชื่อใครแบบนี้ด้วยเหรอ” แต่นั้นก็รับสาย “คะ...” “พี่ชาย อยู่ไหนแล้วคะ น้องรอที่ร้านบีบาร์ซอง” ปลายสายที่ดังขึ้นมานั้น ทำเอาปาลินสงสัยเข้าไปใหญ่ “เออ ฉันไม่ใช่พี่ชายคุณค่ะ” ทว่ามือเรียวจับสมาร์ทโฟนพลิกไปมาแต่แล้วกับต้องชะงัก ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยสีหน้าตกใจสุดๆ เมื่อหลังเคสไม่ใช่สมาร์ทโฟนของเธอ [ว่าไงนะคะ คือฉันโทรหาพี่ชายฉันนะคะ] [พี่ชายคุณ มือถือคงสลับกับฉันน่ะค่ะ] ด้านปาลิน ภาพเธอชนเข้ากับชายร่างสูงหน้าตาดีคนนั้น ร่างบางถึงกับยกมือขึ้นมากุมขมับ จะบ้า นี้ผ่านมากี่ชั่วโมงแล้ว [โอมายก๊อด] ฟร้อนท์ที่ได้ฟังจากคนปลายสายเช่นนั้นถึงกับอ้าปากค้าง [ฉัน อยากได้มือถือฉันคืน รบกวนด้วยนะคะ] ปาลินเอ่ยกับคนปลายสาย [ได้ค่ะ งั้นคุณมาเจอฉันที่ ร้านบีบาร์ซอง] บีบาร์ซองนั้น เป็นร้านอาหารที่อยู่ไม่ไกลจากมหาลัยของฉัน [ได้ค่ะ] “...ให้ตายสิ ป่านนี้ผู้ชายคนนั้นเขาจะรู้ตัวหรือยัง” อีกด้านของฟรอสต์ [ปาลิน แกอยู่ไหนแล้ว ฉันหิวมากจนจะกินหัวแกได้แล้ว ฉันให้เวลาแกอีก เลทได้ 10 นาที] เสียงที่หวีดดังขึ้นมาในหู ทำฟรอสต์ถึงกับยกสมาร์ทโฟนนั้นออกจากหูของตน ให้ตายสินี้มันอะไรกัน [ฮัลโหล ปาลิน นี้แกฟังที่ฉันพูดไหม] ปาลินงั้นเหรอ ฟรอสต์พลิกสมาร์ทโฟนไปมา เมื่อเห็นเคสด้านหลังมีสติกเกอร์การ์ตูนติดอยู่นั้น ไม่ใช่ไอโฟนเขา ชิบหายแล้วไหม ใบหน้าอันหล่อเหลาของฟรอสต์ซีดเผือกลง [เชี่ย...] ฟรอสต์สบถเสียงดังออกมา ออมขวัญถึงกับอ้าปากค้าง อ่า...นี้เพื่อนเธออยู่กับผู้ชายงั้นเหรอ [แก นั้นเสียงใครหนะ] ออมขวัญตกใจกับเสียงที่ได้ยิน [ปาลิน แก] ออมขวัญยังคงสงสัยต่อ [ผมไม่ใช่ ปาลิน คุณปาลินที่คุณหมายถึง มือถือเธอน่าจะสลับกับมือถือผม] ฟรอสต์บอกเหตุผล นั้นทำเอาออมขวัญอ้าปากค้าง [นี่คุณ พูดจริงไม่ใช่มิจฉาชีพใช่ไหม] ออมขวัญถามให้แน่ใจ หึ...ยัยปาลิน นี้นางจะรู้ตัวยัง [ผมพูดจริงครับ] ทว่าขณะที่ฟรอสต์จะเอ่ยกับคนปลายสายไปมากกว่านี้นั้น มาคัสที่พอจะเดาออก เขาพึ่งรับสายจากน้องสาวฟรอสต์มา “ฟรอสต์ น้องฟร้อนท์นัดมึงให้เอา มือถือไปคืน ผู้เคราะห์ร้ายคนนั้น” “เค...” ฟรอสต์ที่ฟังจากปากมาคัสเช่นนั้น จึงกดตัดสาย นัยน์ตาตาคมเข้มเหลือบมองสมาร์ทโฟนวอลเปเปอร์ที่หน้าจอของเธอ “ใช่ คนนี้เลย” ใบหน้าอันหล่อเหลายกยิ้มที่มุมปากหยัก “ละมึงไปทำท่าไหน ถึงได้หยิบมือถือเขามาเนี้ย” ผมแม่งมึนกับมัน ไอ้ฟรอสต์มาวันนี้ก็สร้างเรื่องเลย มาคัสได้แต่ส่ายหัวให้กับเพื่อนสนิท หยิบมือถือคนอื่นมา สีหน้าไม่มีสลดเลยสักนิด “ปาลิน...หึ” “ใคร วะ...” มาคัสถาม เพราะดูเหมือนว่าเพื่อนเขาจะสนใจเจ้าของมือถือเครื่องนี้นักหนา “เจ้าของมือถือ เครื่องนี้ คนที่ทำเอากูฝันเปียกไงละ” มาถึงซิดนีย์ไม่ทันจะข้ามวัน “ละ มึงไปรู้จักกับเขาตอนไหน เหอะ” มาคัสงงงวยกับท่าทีของฟรอสต์ ดูเหมือนว่าเพื่อนเขามันจะรู้จักเจ้าของมือถือเครื่องนี้เป็นอย่างดี ด้านฟรอสต์เมื่อเป็นเช่นนั้นร่างสูงแต่งตัวสวมด้วยเสื้อโค้ทยาว เสริมหล่อด้วยแป้งบางๆ ตบท้ายด้วยน้ำหอม “เชี่ย...ฟรอสต์ นี้มึงจะเอามือถือคืน หรือจะไปจีบสาว” “ถ้าเขาเล่นด้วย กูก็ไม่ติด” ฟรอสต์เอ่ยจบ คนจะเอาสมาร์ทโฟนไปคืนกับสาวสวยที่เขาโดนเสน่ห์ของเธอตกเข้า ตั้งแต่เท้าเหยียบแผ่นดินออสเตรเลีย ด้วยสีหน้าตื่นเต้นอารมณ์ดีสุดๆ ท่าทียิ้มกริ่มสีหน้าไม่มีสลดของฟรอสต์ทำเอามาคัส ถึงกับงงวย จากนั้นสองหนุ่มก็เดินทางไปยังสถานที่นัดหมายกับเจ้าของสมาร์ทโฟน ~ 1 ชั่วโมงต่อมา ~ @BBarSong Restaurant ด้านฟรอส์ มาคัส สองหนุ่มเมื่อมาถึงร้านสถานที่เจ้าของมือถือนัดผมผ่านยัยฟร้อนท์นั้น เพียงแค่เห็นร่างบางใบหน้าสวยหวานนั่งขนาบข้างกับน้องสาวของตน ขาที่จะก้าวเดินกับต้องหยุดชะงัก “ตึก...” ไม่ใช่แค่ฟรอสต์ที่เอาแต่มองสาวสวยในชุดเสื้อโค้ทสีน้ำตาลเข้ม ด้านมาคัสเองก็รู้สึกไม่ต่าง สวยสะดุดตาผมชิบหาย ทั้งสองหนุ่มไม่อาจละสายตาออกจากปาลิน สาวสวยตรงหน้าได้ “โอ้ย...เชี่ย ฟรอสต์ละทำไม มึงไม่เดินละวะ หยุดทำห่าอะไร” มาคัสต่อว่าฟรอสต์ เดินมาดีๆ แต่กับหยุดซะงั้น เมื่อสายตาสะดุดเข้ากับออร่าความสวยของปาลิน “อย่าบอกนะ คนสวยคนนั้น เพื่อนน้องฟร้อนท์ สวยชิบหาย” มาคัส ปกติใช่ว่าเขาจะเอ่ยปากชมสาวสวยคนไหน ทว่าแต่กับใบหน้าสวยหวาน ปากจิ้มลิ้ม จมูกหน่อยคนนั้น ทำเอาถึงกับขาชาวับ อย่าว่าแต่ผมเลย ไอ้ฟรอสต์ตอนนี้ถึงกับช็อกไปแล้วมั้ง ขาชาก้าวแทบไม่ออก “อุ๊...พี่ชาย” เสียงของฟร้อนท์ ทำให้ฟรอสต์นั้นได้สติ นัยต์ตาคมเข้มสบตากับคนตรงหน้า “พี่ชาย นี้พี่ปาลิน รุ่นพี่ของน้องเอง คืนมือถือพี่ปาลินมาสิคะ ฟร้อนท์ต้องขอโทษพี่ปาลิน แทนพี่ชายด้วยนะคะ พี่ที่ฟรอสต์หยิบมือถือผิดไป” ฟร้อนท์เอ่ยกับรุ่นพี่สาวคนสนิท “พี่เองก็ต้องขอโทษ คุณเขาด้วยที่หยิบผิดมา” ปาลินเอ่ยเสียงหวานพร้อมกับเอ่ยขอโทษฟรอสต์ เพราะเรื่องนี้จะโทษเขาฝ่ายเดียวก็ไม่ใช่ เธอเองก็ผิด “ไม่เป็นไรผมเองก็ผิด ที่หยิบมือถือคุณมา” “ดีนะคนที่พี่ชายหยิบผิดมา เป็นของพี่ปาลิน ถ้าเป็นของคนอื่น ฟร้อนท์ไม่อยากจะคิด” ฟร้อนท์เอ่ยอย่างตัดบท “ปาลิน...” เชี่ย ชื่อนี้คุ้นๆ แฮะ ทว่าภาพที่ฟรอสต์นอนฝันเปียกก็ฉายวับเข้ามาในหัว มาคัส หึ...อย่าบอกนะว่าผู้หญิงคนนี้ คือคนเดียวกับพี่ไอ้ฟรอสต์มัน... เร็วชิบหาย ไอ้ฟรอสต์ของผม ดูท่าเพื่อนผมมันจะถูกอกถูกใจ คนสวยตรงหน้าที่ชื่อ ปาลินคนนี้เหลือเกิน มึงก็จ้องเขาเกิน ไม่เก็บลายแมวมันสักนิด ไอ้ฟรอสต์มองสาวไม่ยอมละสายตาเลย อย่าว่าแต่มัน ผมเองก็มองนะ แต่มองอย่างมีมารยาท ไม่น่าเกลียดเหมือนมัน ก็น่ารัก เพลินตาดี ผมรู้ได้ไงนะเหรอ ก็มือไอ้ฟรอสต์มันเอาแต่สะกิดแขนผมยังไงละ ไงถึงออสเตรเลียไม่ทันจะข้ามวัน “ไม่ กูไม่อยากมา” ดูท่าตอนนี้ไอ้ตัวดี คนหล่อสร้างเรื่องของน้าเจนิส จะติดสาวออสซี่แล้วละ “ฟรอสต์ครับ ยินดีที่ได้รู้จัก” ฟรอสต์ยื่นสมาร์ทโฟนให้กับเจ้าของ “ปาลินค่ะ เป็นรุ่นพี่ของน้องฟร้อนท์ ยินดีที่ได้รู้จัก” ด้านฟร้อนท์ที่สังเกตเห็นฟรอสต์สบตาปาลินอย่างไม่ละสายตานั้น เหอะ...นี้อย่าบอกนะว่าพี่ชายฉัน ฟรอสต์ไม่เพียงแค่หยิบสมาร์ทโฟนของตน ทว่าคนเจ้าเล่ห์กับถือวิสาสะจับเข้ามือเรียวของปาลิน ใบหน้าสวยที่ถูกชายแปลกหน้าทำความรู้จักเช่นนั้น ปาลินถึงกับชะงักนัยน์ตาทั้งสองคู่ประสานเข้าหากัน ปาลินเป็นฝ่ายหลบตาเขา ด้านฟรอสต์ เมื่อเป็นเช่นนั้นฟรอสต์จึงยอมปล่อยมือเธอ มือหนายกขึ้นมาเกาศีรษะเพื่อแก้เขิน ‘มือนุ่มชิบหาย‘ ฟรอสต์ได้แต่คิด แลละหลุดยิ้มให้กับปาลิน

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more