เด็กเฮียโรม (Mpreg) (โรม&เวย์)

Intro

"ปล่อยนะโว้ย!!"

คนโดนลากทั้งที่หันหลังอยู่ร้องโหวกเหวกโวยวายขอความช่วยเหลือ เวย์ถูกลากไปยังริมชายหาดห่างออกมาจากตัวบ้านที่อัสวิสและภูผาพักอยู่ และไม่มีวี่แววว่าจะมีใครตามมาช่วยเลยสักคน รวมถึงลูกน้องของรังสิมันต์ก็ได้แต่หลบหลีกคนเป็นนายที่กำลังฟาดงวงฟาดงากับตนอยู่

"มึงอยากมีผัวไม่ใช่หรือไง มาเดี๋ยวกูล่อมึงเอง เสือกร่านดีนัก"

คนพูดเหวี่ยงคนเป็นหลานนอกไส้อย่างไม่ยั้งแรง จนร่างสูงของเวย์ลอยละลิ่วกระเด็นออกไปก้นกระแทกพื้นจ้ำเบ้าอยู่บนหาดทราย ใบหน้าหล่อนิ่วหน้าเพราะความเจ็บและแค้นใจอย่างหนัก

"เชี้ยไรว่ะ! เกิดบ้าอะไรว่ะเนี่ย เดี๋ยวนะ..ผมหลานปู่นะเฟ้ย!"

พอเห็นร่างสูงก้าวขาอาดๆเข้ามาหา เวย์ก็รีบยกมือห้ามคนตัวโตกว่าเอาไว้ไม่ให้อีกฝ่ายเข้าใกล้ ส่วนมืออีกข้างก็ยังกุมท้องไว้แน่นเพราะยังจุกและเจ็บจากการเหวี่ยงอย่างไม่ออมแรงของคนที่ขึ้นชื่อว่า อา

ไม่รู้ว่าจะโกรธอะไรนักหนาคิดจะทำร้ายให้ตนตายกันไปข้างเลยหรือว่ายังไง...คิดแล้วยิ่งแค้นใจนัก หากลูกน้องของมาด้วยก็คงไม่ต้องเจ็บตัวอย่างนี้แน่ อยากรู้นักว่าคนของอัศวเมธีจะมาสู้คนของวนารมย์ได้ไหม..

"ก็มึงพูดเองว่าไม่ติด งั้นกูก็ไม่นับว่ามึงเป็นหลาน พอดีเลยกูกำลังขาดของ กำลัง อยาก อยู่พอดี"

คนพูดเน้นคำว่า อยาก พร้อมกับแลบลิ้นออกมาเลียริมฝีปากหยักท่าทางกระเหี้ยนกระหือรือจนเวย์เริ่มคิดหนัก หัวใจเต้นตึกตักอย่างนึกกลัว โดยเฉพาะแววตาอันตรายที่หมายหัวเขาไว้แล้ว สมองเริ่มประมวลผลเพื่อหาทางเอาตัวรอดจากซาตานร้ายตรงหน้า

"ปล่อยได้แล้วผมไม่ยุ่งแล้วก็ได้ ปล่อย!! บอกว่าให้ปล่อยผมไงวะ!" ใบหน้าหล่อซีดเผือดขึ้นทันทีเมื่อเห็นคนเป็นอามีสีหน้าน่ากลัวแววตาดุดันที่มองมาราวกับเสือรอขย้ำเหยื่ออันโอชะ

"มึงพูดกับกูให้มันดีๆกว่านี้ก่อนไอ้ลูกหมา!" รังสิมันต์ขบกรามจนเห็นเส้นเลือดตรงขมับเต้นตุบๆ ไม่เคยมีเด็กคนไหนที่ก้าวร้าวปากร้ายใส่เขาแล้วรอดไปสักคน

"แล้วตัวเองเป็นผู้ใหญ่ห่าอะไรวะ.. รังแกเด็ก แล้วยังจะมีหน้าให้เด็กมันเคารพ"

ด้วยความปากเสียอดไม่ได้ที่จะเถียงกลับ อยากรู้นักว่าคนอย่างอาโรมจะทำหน้าอย่างไร หากเขาไปฟ้องผู้มีอำนาจสูงสุดของวนารมย์ว่า กำลังถูกผู้ใหญ่อย่างรังสิมันต์รังแก

"บร้ะไอ้นี่!" ไม่พูดเปล่าโรมกดโทรศัพท์หาเจ้าขุนทันทีอย่างไม่รีรอ มืออีกข้างขยุ้มลำคอหลานนอกไส้แล้วออกแรงกดทับไว้ไม่ให้ขยับสู้ เขาโคตรเกลียดโดยเฉพาะไอ้รอยสักมังกรตรงต้นคอของอีกฝ่ายเห็นแล้วมันเขี้ยวไอ้ลูกเสี้ยวตรงหน้าชะมัด!!

(มีอะไร) ปลายสายกรอกมาเสียงเรียบ โดยหารู้ไม่ว่ากำลังจะถูกพรากของรักจากญาติคนสนิท

"มึงเลี้ยงลูกยังไงปล่อยให้มาเพ่นพ่านที่เกาะ" พอฝั่งนั้นกดรับโรมก็ตำหนิอีกฝ่ายทันทีด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

(อ้าว! ไอ้เวย์อยู่ที่นั่นเหรอ)

เจ้าขุนมีน้ำเสียงตกใจไม่น้อยก่อนจะส่งเสียงจิ้ปากด้วยความหงุดหงิดที่ลูกชายหายไปไม่บอกกล่าว ปล่อยให้ตนตามหากลัวว่าจะไปสร้างความเดือดร้อนให้อีก ตั้งแต่รับมาอยู่ด้วยกันก็สร้างแต่เรื่องปวดหัวไม่เว้นแต่ละวัน

แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่เคยโกรธหรือเกลียดลูกเลี้ยงเลย กลับถูกชะตากับไอ้ลูกหมาตัวนี้นัก จนต้องรับไว้เป็นบุตรบุญธรรมตั้งแต่สิบปีก่อน

"เออดิวะ จะมาปั่นผัวเมียเขาผิดใจกัน กูสงสารไอ้อัส"

"แล้วผมล่ะ ปู่ไม่สงสารหรือไงวะ" คนที่ถูกกุมคอไว้ใช้แรงที่มีอยู่น้อยนิดตะเบ็งเสียงออกไป อย่างน้อยๆก็ยังได้เถียงสู้เพื่อตัวเองบ้าง

ใบหน้าหล่อมองคนเป็นอาด้วยความหดหู่ใจ เคยเห็นแต่ในละครหลังข่าวที่คนเป็นปู่เป็นย่าตายายรักลูกหลานไม่เท่าเทียมกัน ไม่นึกว่าคนใกล้ตัวก็เป็นหนักยิ่งกว่าละครน้ำเน่าเสียอีก

คิดแล้วก็หงุดหงิดจิ๊ปากอย่างไม่ชอบใจ เป็นผู้ใหญ่บ้าอะไรถึงรักหลานไม่เท่ากัน ถึงแม้ตนจะเป็นหลานนอกสายเลือดแต่ก็ใช้นามสกุล วนารมย์ และคนตรงหน้าก็ควรจะเกรงกันบ้าง..

แต่นี่กลับเห็นตนเป็นกิ้งกือไส้เดือนใช้สายตาเหยียดหยามมองอย่างรังเกียจมาโดยตลอด

"หุบปากของมึงเลยไอ้เวย์!" คนเกรี้ยวกราดหันมาตวาดคนหน้าบึ้งที่อยู่บนพื้นทรายด้วยสายตาดุดัน จนทำให้คนที่มัวแต่ติดอยู่ในอดีตรีบดีดตัวขึ้นมา

(มึงบอกให้มันกลับบ้านเดี๋ยวนี้)

เจ้าขุนได้ยินเสียงตะคอกใส่เริ่มใจไม่ดีรีบบอกให้ปลายสายส่งตัวลูกชายเขากลับ ก่อนที่เส้นความอดทนของคนจุดเดือดต่ำอย่างรังสิมันต์จะขาดผึง เพราะรู้ว่าทั้งคู่เป็นไม้เบื่อไม้เมากันมาตั้งนานแล้ว ยิ่งเวย์มาแตะต้องหลานรักอย่าง อัสวิส เท่ากับไปกระตุกหนวดเสือ เพราะรายนั้นทั้งรักทั้งห่วงหลานชายคนนี้มาก อาจเพราะหน้าตาของอัสวิสเป็นผู้ชายที่มีใบหน้าสวยหวานราวกับผู้หญิง รูปร่างสูงโปร่งดูดีไปทุกกระเบียดนิ้วจึงทำให้หวงและห่วงมากกว่าใครอื่น ถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะมีคนรักแล้วก็ตาม แต่หากมีใครมาทำให้ขาเตียงสั่นคลอนหรือพวกที่หวังดีประสงค์ร้ายกับครอบครัวของอัสวิส คนเป็นอาอย่างโรมก็ไม่เคยนิ่งเฉย...

"ไม่..กูจะจัดการมันสักหน่อยไอ้เด็กพ่อแม่ไม่สั่งสอน"

(ที่มึงพูดน่ะหมายถึงกูอยู่นะ) เสียงเจ้าขุนโวยมาอย่างไม่พอใจ การจะกำราบเด็กอย่างเวย์ได้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยเพราะเจ้าลูกหมามันเติบโตมากับความกักขฬะของพวกเดนมนุษย์

"ช่างเรื่องของมึงป่ะไร แต่มึงเตรียมซ้อมเรียกกูให้ชินปากละกัน"

รังสิมันต์ยอมรับว่าโกรธเด็กบ้านี่จนตัวสั่น หนุ่มใหญ่อย่างเขาไม่เคยมีใครกล้ามาวอแวหรือเถียงคำไม่ตกฟากอย่างเจ้าหลานตัวแสบคนนี้เลย มาถึงตอนนี้รังสิมันต์ไม่สนสี่สนแปดอะไรทั้งนั้น ยังไงซะวันนี้เขาจะปราบพยศไอ้เด็กเหลือขอคนนี้เอง!...

(อะไร) ปลายสายเริ่มวิตก รู้นิสัยด้านมืดของญาติสนิทคนนี้ดีกว่าใครทั้งนั้น

"หลังจากคืนนี้มึงเรียกกูว่าลูกเขยได้เลย"

ตุ๊ดๆๆ

พอพูดจบคนเจ้าอารมณ์ก็ตัดสายทิ้ง ไม่คิดจะรอให้คนปลายทางได้มีโอกาสพ่นคำด่าทอให้ต้องอารมณ์เสีย

(ไอ้ห่า..ไอ้โรม! ไอ้#@$)​

เจ้าขุนนั่งไม่ติด พยายามติดต่อลูกชายให้หนีออกมาแต่ก็ไม่มีสัญญาณจากเวย์ จึงกดโทรศัพท์หาอัสวิสให้ออกมาดูน้องชาย อัสวิสจึงต้องเบรคบทรักอันเร่าร้อนแล้วรีบวิ่งออกมาพร้อมกับผู้กองภูผาเพื่อมาห้ามทัพของคนทั้งคู่ให้เลิกทะเลาะ

แต่ทว่ารังสิมันต์ได้ออกเรือไปไกลแล้ว มีเพียงอย่างเดียวคือได้แค่รอ...รอว่ารังสิมันต์จะลงโทษเวย์แบบไหน และจะปล่อยเวย์ให้เป็นอิสระเมื่อไหร่