[Part of Maxwell]
เพล้ง!!
กรี๊ด!!
ผมไล่มันออกจากห้องเพื่อความสมจริงก็ยิงเฉียดแขนลีโอไปโดนแจกันข้างหลังแตกหนึ่งนัด มันแอบส่งสายตาตัดพ้อให้ผมแล้วแอบยิ้มกวนเดินออกห้องไป..หมั่นไส้มันจริงๆ
นาเนียร์กรี๊ดลั่นแล้วเอามืออุดหู ดวงตาสั่นระริกแล้วเอ่อล้นมาที่ขอบตา ผมรีบวางปืนเก็บลิ้นชักแล้วโอบกอดเธอที่กำลังจะเริ่มร้องไห้
"ชู่ว!!ไม่เป็นไรๆ แค่นี้มันไม่ตายหรอก เอาปลาสเตอร์แปะก็หายแล้ว"
ปึก ปึก ปึก
นาเนียร์กำมือตีอกผมสามทีแรงๆ แล้วร้องไห้โฮออกมา แล้วเอามือหยิกผมจนรู้สึกคันนิดๆ
"มันเป็นเรื่องเล็กๆอึก..ของพวกพี่..อึก..แต่เรื่องใหญ่สำหรับหนู หนูกลัวนะ กลัวจริงนะ..แง!!พี่แมกซ์อะ"
"โอ๋ๆ ไม่ร้องนะคนดี พี่ล้อเล่นแบบนี้กับมันประจำ"
"อึก...ฮือๆ หนูต้องทำใจให้ชินใช่ไหม"
"ครับ..เด็กขี้แย..หนูคือนายหญิงของพวกเขานะ..ฮึบก่อน ขี้แยแบบนี้ลูกน้องไม่กลัวกันพอดี"
ฟืด! นาเนียร์สุดน้ำมูกเข้าไปลึกๆ แล้วกลั้นเสี
