บทที่ 5 ตัวขัดหนี้(1)
1440 Words
[Part of Narnia]
ฉันเงยหน้าขึ้นมองเจอผู้ชายร่างสูงตัวใหญ่อายุน่าจะเยอะกว่าฉันเขากำลังอารมณ์เสียอยู่ที่ฉันเดินซน แต่คนที่เจ็บคือฉันนะ!! ต้องเป็นฉันซิที่ต้องต่อว่าเขา
“ขอโทษนะ”
ฉันไม่อยากมีเรื่องเลยต้องขอโทษไปก่อน แล้วพยายามเลี่ยงออกมา
“ชนแล้วหนีเหรอวะ”
เขาไม่ยอมจบคว้าแขนฉันไว้อีกทั้งยังกระชากฉันแรงอีก
“แพ้แล้วพาลเหรอวะ”
ต้นกล้าเดินมาพอดีแล้วดึงแขนฉันออกจากเขาแล้วดึงฉันหลบข้างหลังมันไว้
“มึง!! แน่จริงแข่งกับกูอีกรอบซิวะ”
“แต่รถมึงเป็นของกูแล้วจะเอารถคันไหนแข่ง”
“กูมีละกัน...แต่ของรางวัลกูขอเลือกเอง”
“มึงจะเอาอะไร”
“เมียมึงที่ยื่นอยู่ข้างหลังได้ไหมวะ หน้าตาใช้ได้นิหว่า”
ฉันดึงเสื้อต้นกล้าไว้แน่นเพราะตอนนี้มันโกรธจนกำหมัดแน่น ใจก็กลัวมันจะตอบรับคำท้าของผู้ชายคนนี้ตามอารมณ์โกรธของมัน
“เชี่ย!!”
ต้นกล้าสบถสั้นๆ แล้วออกหมัดทันที
ตุบ ตับ ตุบ ตับ
พอต้นกล้าออกมัดพวกที่เหลือของผู้ชายคนนั้นก็เข้ามารุมเพื่อนฉันทันที ฉันกำลังจะเข้าไปช่วย พอดีพวกเพื่อนของต้นกล้ามาจากไหนไม่รู้ก็เข้าไปร่วมวงด้วย ยกเว้น วินเซลที่ยืนดูอยู่นิ่งข้างฉัน
ตอนนี้จากสนามแข่งรถก็เป็นสนามมวยเพราะฉันเป็นตัวต้นเหตุไปแล้ว
ปัง ปัง ปัง
เสียงปืนยิงขึ้นฟ้าดังทั่วสนามแข่ง เป็นฝีมือวินเซลเจ้าเดิมที่เป็นคนถือปืน ฉันได้ยินเสียงกรี๊ดของผู้หญิงดังไปทั่วสนามรวมถึงเสียงฉันด้วย พวกเธอพากันวิ่งออกจากสนามแข่งวุ่นวายไปหมด ว่าแต่ ไหนต้นกล้าบอกว่าปืนปลอม มันไม่ใช่ปืนปลอมหรอกเหรอ!?
และเพื่อนของต้นกล้าทำให้ฉันตกใจอีกครั้ง วินเซลเอาปืนจ่อหัวผู้ชายคนนั้น พวกที่เหลือพากันหยุดตีกันทันทีแล้วหันมามองฉันที่ยืนอยู่ข้างๆ วินเซล
“พวกมึงออกไปจากสนามแข่งกู แล้วอย่ากลับมาอีก”
เขาพูดนิ่งน้ำเสียงเยือกเย็นแล้วกดปืนลงบนหน้าผากผู้ชายคนที่ชนฉัน
“พะ..พวกผมไม่รู้ว่าเป็นเพื่อนคุณวินเซล ขอโทษครับ”
เขาพูดเสียงสั่นแล้วพากันวิ่งออกไป
“ไอ่เหี้ยต้น!! เพื่อนมึงนี้เป็นตัวดูดนักเลงเหรอวะ”
กระทิงเดินมาตบไหล่ฉันที่ยืนสั่นเบาๆ จนฉันสะดุ้งวิ่งปรื๋อไปทางต้นกล้า
“ฮ่าๆ ท่าจะจริงว่ะ...ทำไมวะ เนียร์”
ต้นกล้าหัวเราะ ซึ่งฉันไม่สนใจการหยอกล้อของมันนัก คว้าแขนมันยกขึ้นมาพาดไว้ที่บ่าของตัวเอง ยืนยังไม่ตรงยังจะปากดีอีกเพื่อนฉัน
“ยืนให้ตรงก่อนเถอะแก...ปากดีนัก!”
ฉันบอกมันด้วยความหงุดหงิดแกมเป็นห่วง
“เธอขับรถเป็นหรือเปล่า” ไทเกอร์ถามฉัน
“เป็นแต่ไม่เก่ง”
พอฉันตอบเสร็จเขาก็โยนกุญแจรถให้ฉันที่รับมันแบบงงๆ
“เธอขับให้มัน”
ไทเกอร์มองไปทางต้นกล้าแล้วเดินไปที่รถของตัวเอง
ผับ M
ทำไมฉันต้องมานั่งอยู่กลางวงกลุ่มผู้ชายแบดบอยของต้นกล้าด้วยเนี่ย ฉันควรจะกลับไปนอนที่หอแล้วไม่ใช่เหรอ ให้ตายเถอะ! เพื่อนฉันมันโรคจิตหรือไง ขนาดตัวเองเจ็บแท้ๆ แทนที่จะกลับไปนอนพัก มานั่งล้อมวงฉลองแข่งรถชนะ ให้ตายเถอะ!
“ฉันไปเข้าห้องน้ำนะ”
ฉันบอกต้นกล้าที่กำลังสนุก พอมันพยักหน้ารับรู้ฉันก็เลยเดินออกมา
ฉันเดินหาห้องน้ำในโซนวีไอพีจนงง ห้องก็ดูเยอะ ทางแยกก็มีหลายทาง นี่มันผับหรือโรงแรมเนี่ย ปวดฉี่ก็ปวด
ตุบ!!
ฉันเดินชนใครอีกก็ไม่รู้ วันนี้มันเป็นวันซวยอะไรของฉันกันนะ!!
“ขอโทษค่ะ”
ฉันรีบก้มหน้าขอโทษ แต่เขาไม่ตอบอะไรเดินผ่านไปเฉยเลย คนอะไรแปลกดี ตอนนี้ไม่มีเวลาคิดเรื่องอะไรแล้ว ปวดฉี่มาก ลงไปเข้าห้องน้ำธรรมดาโซนล่างก็ได้
ฉันเดินลงไปโซนล่างแล้วเดินออกประตูข้างผับก็เจอกับห้องน้ำพอดี เสียงในผับดังจนทำให้ฉันหูอื้อเล็กน้อย รีบเข้ารีบกลับละกันหายไปนานเดี๋ยวต้นกล้าจะตามหา
ฉันเดินเข้าห้องที่ว่างอยู่ริมสุด จากนั้นไม่นานก็มีเสียงเดินหนักๆเข้ามาหยุดตรงหน้าห้องฉัน
แต่นี่มันห้องน้ำหญิง ทำไมเป็นรองเท้าเป็นของผู้ชายล่ะ?
ฉันนั่งรอที่ชักโครกอยู่นานเขาก็ไม่มีท่าทีที่จะเดินออกไป จนโทรศัพท์ฉันดังขึ้น หน้าจอเป็นชื่อต้นกล้า เขาคงสงสัยที่ฉันออกมานานเกินไปก็เลยโทรมาตาม
“อยู่ในห้องน้ำโซนล่าง แกฉันเห็นใครไม่รู้ยื่นอยู่หน้าห้องน้ำฉัน นานแล้วไม่ออกไปสักที”
(เค้ารอเข้าส้วมต่อมึงไงเนียร์...จะกลับยังกูจะไปส่ง)
“แต่เป็นรองเท้าผู้ชายนะ”
(เออ...เดี๋ยวกูรีบลงไปหาไม่ต้องวางสายนะ)
พอฉันรับสายโทรศัพท์รองเท้าคู่นั้นก็เดินออกห้องน้ำไป ไม่นานก็เปลี่ยนเป็นกลุ่มผู้หญิงเข้ามาแทน ฉันเลยตัดสินใจรีบเดินออกจากห้องน้ำทันที บอกต้นกล้าจะขึ้นไปหาแล้ววางสาย
“น้องๆ มีคนฝากจดหมายมาให้”
กำลังจะเดินขึ้นโซนวีไอพี พี่พนักงานก็ยื่นจดหมายสีขาวแผ่นเล็กให้ฉัน
กูรออยู่ที่รถ...
“ทำไมไม่โทรมาบอกนะ”
ฉันกดโทรศัพท์โทรหาต้นกล้าแต่ติดต่อไม่ได้ สงสัยแบตหมด ฉันบ่นต้นกล้าแล้วเดินกลับไปที่ลานจอดรถ พอเดินมาถึงที่จอดรถหรู ก็ไม่เจอใครแม้กระทั่งเพื่อนฉัน หรือพนักงานเฝ้ารถ หรือการ์ดของผับ ไม่เจอแม้แต่เงาใครสักคน
“กว่าจะเจอตัวมึงได้นะ”
เสียงผู้ชายดังจากข้างหลังฉัน
“แก!! แกคือคนที่ตามฉันตลอดทั้งวันนิ”
“ความจำดี...จับตัวอีนี่ไปให้เสี่ย”
มันสั่งคนที่มากับมันอีกสองคน พวกนั้นเดินเข้ามารวบตัวฉัน
“กรี๊ด!!! ช่วยด้วย!!!”
ฉันกรี๊ดลั่นให้คนช่วย มันต่อยท้องฉันแล้วอุ้มฉันโยนเข้าไปในรถเก๋งอย่างแรง
“โอ๊ย!! จะพาฉันไปไหน”
“ลุงมึงขายมึงให้นายกูแล้ว”
“อะไรนะ!!”
นี่ลุงทำกับฉันขนาดนี้เลยเหรอ ฉันขดตัวอยู่มุมเบาะเพราะโดนมันต่อยท้องจนจุก พยายามคิดหาวิธีเอาตัวรอด
ขอเถอะนะใครก็ได้ช่วยฉันที อะไรก็ได้ ตอนนี้ขอให้ฉันรอดจากพวกมันก่อน
“ลูกพี่ไหนๆอีนี่ก็จะโดนขายแล้ว ไม่ลองชิมของสักหน่อยเหรอพี่”
คนขับรถมันหันไปคุยกับผู้ชายที่สะกดรอยตามฉันทั้งวัน จนฉันเริ่มกลัว น้ำตาคลอเบ้า ในใจหวังว่ามันแค่คุยกันเฉยๆ ไม่ได้ตั้งใจจะทำจริงหรอกนะ
“ก็เอาซิวะ...หน้าตาก็ดี กูขอก่อน”
เอี๊ยด!!
เสียงเบรกรถกะทันหัน ทำเอาฉันเด้งกระดอนเอาหน้าไปกระแทกเบาะข้างหน้าที่เป็นที่นั่งข้างคนขับ
“จอดดีๆดิวะ..รีบหาพระแสงอะไร”
“อย่าทำอะไรฉันเลยนะ ลุงฉันติดหนี้เท่าไหร่ฉันคืนให้สองเท่าเลยนะ”
ฉันรีบยกมือไหว้พวกมัน แล้วหาทางเริ่มเจรจาต่อรอง
“เงินพวกกูต้องได้อยู่แล้วแต่ขอคิดดอกหน่อย คิดไม่ถึงว่าไอ่แก่นั้นจะมีหลานสวยขนาดนี้วะ ฮ่าๆ”
คนที่นั่งข้างหลังกับฉันพูดแล้วขยับเข้ามา มันพยายามเอื้อมมือมาจะลูบไล้ตัวฉัน
ยี๋! ขยะแขยง!
ปึก!!
ฉันรีบใช้ขาคู่ที่โดนมัดติดกันถีบคนที่อยู่ข้างฉันแรงๆ จนมันกระเด็นไปติดประตูอีกฝั่งของมัน
ปึก!!
ประตูข้างฉันเปิดออกอย่างแรงทำให้ฉันเกือบตกรถ ไอ่คนที่นั่งข้างคนขับมันเปิดประตูแล้วยัดตัวเองเข้ามา ทำให้ตอนนี้ฉันนั่งอยู่ตรงกลางระหว่างพวกมันไร้ซึ่งทางรอดจริงๆ
“มึงลงไปรอข้างนอก...ขอกูก่อน”
มันบอกสองคนที่เหลือให้ลงรถไป แล้วจับขาฉันที่กำลังเขยิบหนีมันไว้และดึงฉันเข้าไปหามันแรง
“กรี๊ด!! อย่าทำฉันเลยนะ”
ฉันกรีดร้องจนสุดเสียงด้วยความกลัว
- Writer
