[Part of Maxwell]
ผมเหลือบไปมองถุงกระดาษสีน้ำตาลตัวต้นเรื่อง ที่เธอกำลังเอื้อมตัวผ่านผมไปหยิบมันแล้วเอามาวางข้างๆ เธอ
“อยู่กับฉันพรุ่งนี้จะเอาไปให้ ว่าแต่แกซื้อมันมาทำไมเนี่ย..ว๊าย!!”
นาเนียร์ยังไม่หยุดคุยแล้วยังจะชวนมันคุยอีกจนผมหงุดหงิดยกเธอขึ้นมานั่งบนตัก
“จะวางสายได้หรือยัง”
ผมโน้มไปถามเธอใกล้ๆ กับโทรศัพท์ที่มันจะพังเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ของเธอ
(เฮ้ย!! เสียงใครวะเนียร์)
นาเนียร์กำลังจะตอบกลับแต่ความอดทนผมหมดแล้วผมดึงโทรศัพท์เธอออกจากมือแล้วกดตัดสายทิ้ง
นาเนียร์พยายามแย่งมันไปจากมือผม ผมเลยโยนโทรศัพท์ของเธอไปไกลจนมันกระแทกพื้นอย่างแรงแล้วจอก็ดับไปทันที
คนตัวเล็กบนตักผมมองตามมันไปแล้วทำหน้าเศร้ากระโดดลงจากตักผมแล้วต่อว่าผมทันที
“โทรศัพท์หนู....ทำไมลุงทำแบบนี้”
“เรียกฉันดีๆ”
“จะทำไมลุง...ไม่มีเหตุผลโกรธอะไรเลย ไม่พอใจอะไรทำไมไม่คุยไม่บอกหนูดีๆละ”
นาเนียร์พูดด้วยความโมโหผมแค่โทรศั
