บทที่ 2 สิงโต อดทน

1647 Words

Mind Games Season 2 (อาณาเขตหัวใจ ของนายสิงโต!) บทที่ 2 สิงโต อดทน .................................. "เจย์ ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ" แรบบิทเอ่ยถามชายหนุ่ม ที่เอาแต่นั่งเท้าคางมองเธอด้วยรอยยิ้มกว้าง " (^_^) " "ถ้าไม่พูด.....แรบบิทจะกลับบ้านแล้วนะ" คนตัวเล็กเอ่ย ก่อนทำท่าจะลุกจากม้านั่งหน้าคณะ หมับ เห็นดังนั้น เจย์ก็รีบคว้าข้อมือของคนตัวเล็กเอาไว้ทันที "ขอโทษๆ บอกแล้วๆ" เขาเอ่ย "...................." พอได้ฟังดังนั้น คนตัวเล็กก็ยอมนั่งลงตามเดิม ก่อนจะค่อยๆ ดึงแขนตัวเองกลับอย่างเนียนๆ "เป็นกระต่ายน้อยขี้โมโหสินะ (^^) " เจย์เอ่ย ก่อนจะมองคนตัวเล็กตรงหน้าด้วยสายตาเอ็นดู และทั้งๆ ที่เขาอยากจะเอื้อมมือไปลูบหัวเธอใจจะขาด แต่ทว่าก็ต้องห้ามใจเอาไว้ "ยังจะล้อเล่นอีกหรอ (╰_╯) " "คนอะไร ขนาดเวลาโมโหก็ยังน่ารักเลย" เจย์ยังคงทำหูทวนลม เพราะไม่ว่าคนตรงหน้าจะทำอะไร ในสายตาของเขาแล้ว มันช่างดู น่ารักไปเสียหมด "เจย์" คนตัวเล็กเริ่มเน้นเสียงเข้มขึ้น เพื่อบอกให้เขารู้ว่าเธอเริ่มโมโหจริงๆ แล้ว "ดุจัง (^^) " " (╰_╯) " "บอกแล้วๆ" "คือ.....ตอนนี้เราย้ายมาเรียนที่ไทยแล้วน่ะ แล้วก็ย้ายมาเรียนที่เดียวกับเธอด้วย" "ทีนี้เราก็จะได้เจอกันบ่อยๆ แล้ว" "ดีใจมั้ย (^^) " เจย์เอ่ย โดยส่งรอยยิ้มกว้างมาให้ไม่หยุด "เอ่อ.....อย่าบอกว่าเป็นเพราะแรบบิทนะ" คนตัวเล็กเอ่ย โดยเธอมีท่าทางลำบากใจเล็กน้อย เพราะกลัวว่าการที่เขามาเรียนที่ไทย อาจจะเป็นเพราะเธอ เนื่องจากชายหนุ่มแสดงออกอย่างชัดเจน ว่าสนใจในตัวเธอ แต่ทว่า สำหรับแรบบิทแล้ว ตอนนี้ภายในใจของเธอ ยังคงไม่มีที่ว่างให้ใครทั้งนั้น "ใช่" เจย์ตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง "อะ เอ่อ....." เมื่อได้ยินสิ่งที่ชายหนุ่มบอก คนตัวเล็กก็มีท่าทางหนักใจยิ่งกว่าเดิม "ล้อเล่นน่า" "พอดีต้องกลับมาช่วยที่บ้านดูแลกิจการน่ะ เลยกลับมาเรียนต่อที่ไทย เพื่อเตรียมตัว" ชายหนุ่มเอ่ย โดยตามจริงแล้ว เจย์เองเป็นลูกครึ่ง ไทย-อเมริกา จึงใช้ชีวิตไปๆ มาๆ ที่ไทย กับ อเมริกา เขาเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง ผิวขาว ใบหน้าคมคาย ที่ผสมผสานกันระหว่างสองเชื้อชาติอย่างลงตัว ใบหน้าหล่อเหลา ที่ใครได้เห็น ต่างก็ต้องเหลียวมอง ยิ่งบวกกับฐานะทางบ้านที่สุดแสนจะเพอร์เฟ็คด้วยแล้ว ไม่ปฏิเสธเลย ว่าเขาก็เป็นที่หมายตาของเหล่าสาวๆ เช่นกัน ยกเว้นแค่คน คนเดียวเท่านั้น ที่ไม่ว่าชายหนุ่มจะพยายามอ่อยสักแค่ไหน แต่ทว่า เธอกลับไม่สนใจเลยสักนิด "ดูสิ ขนาดทำหน้าตกใจ ก็ยังน่ารักเลย (^_^) " "เฮ้อออ" คนตัวเล็กถอนหายใจยาวออกมา ถึงแม้จะเริ่มชินกับนิสัยของคนตรงหน้าแล้ว แต่ทว่า มันก็อดหนักใจไม่ได้จริงๆ เพราะเขาเอาแต่รุกใส่เธอไม่หยุด หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป ในหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา ชีวิตของแรบบิทดูปกติดี ซึ่งมันดูปกติจนเกินไป จนแรบบิทแปลกใจ และรู้สึกวูบโหวงในใจแปลกๆ เพราะจากที่เอาแต่กังวล ว่าใครบางคนจะมาตามรังควานเธอ แต่ทว่า มันก็ราวกับว่าเธอกังวลไปเอง เพราะเขาไม่แม้แต่จะโผล่หน้ามาให้เห็นเลยแม้แต่น้อย ไม่เฉียดมาใกล้ และไม่ได้ยินข่าวคราวของเขาเลย มันราวกับเรื่องราวของพวกเขาได้จบลงโดยสมบูรณ์ และเมื่อคิดได้เช่นนั้น ในใจของแรบบิทก็รู้สึกหนักอึ้งขึ้นมา แต่ทว่า ช่วงนี้ก็มีคนมาคอยวุ่นวาย จนทำให้เธอเผลอลืมๆ เรื่องหนักใจไปได้บ้าง "นั่นแฟนใหม่น้องหมอหรอวะ ช่วงนี้เห็นมันตามติดน้องหมอไม่หยุดเลย" "ยังไม่ทันได้เริ่มจีบ ก็อกหักอีกแล้วกู" "ชาตินี้พี่ไร้วาสนา เกิดชาติหน้าหวังว่าจะได้มีสิทธิ์เคียงคู่น้องนางเพียงสักครั้ง.....ฮือ เศร้าสัสๆ" เหล่าชายหนุ่มซุบซิบกัน ก่อนส่งเสียงโอดโอยออกมา เมื่อได้เห็นว่าข้างกายของน้องหมอคนดัง ตอนนี้ มีชายหนุ่มหน้าตาดี ที่ไม่คุ้นตาคอยประกบข้างไม่ห่างในช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมา "ไม่ว่าชาตินี้ หรือ ชาติหน้า มึงก็ไม่มีสิทธิ์" "ใครๆ ก็ไม่มีสิทธิ์ทั้งนั้น" "เพราะยัยนั่น เป็นของกูคนเดียว" ใครบางคนที่ยืนหลบอยู่ข้างซอกตึกพึมพำเสียงเย็น ก่อนที่ดวงตาคมจะเลื่อนไปมองร่างของชายหญิงผู้เป็นตัวละครในบทสนทนาที่ได้ฟังเมื่อครู่ กึด! ไลอ้อนกำมือแน่น เนื้อตัวของเขามันสั่นเทาไปหมดเพราะความโกรธ ทั้งที่อยากจะเข้าไปกระชากร่างเล็กเข้ามาไว้ในอ้อมแขน แต่ทว่าก็ตั้งยั้งใจเอาไว้ ในช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมา เขาได้แต่พยายามใจเย็น และหาโอกาสเข้าใกล้แรบบิท แต่ทว่า มันไม่มีโอกาสนั้นเลย เพราะช่วงนี้ มีตัวเกะกะปรากฏกายขึ้นมา และมันเอาแต่ตามติด คนของเขาไม่หยุด ถ้าไม่เพราะกลัวว่าจะทำให้คนตัวเล็กตกใจหนีไปอีก เขาคงจะพุ่งเข้าไปกระชากร่างเล็กออกมาแล้ว แต่ตอนนี้ทำได้แค่พยายามสงบใจเอาไว้ ทั้งที่ภายในใจมันเดือดพล่านเหลือเกิน ถึงแม้อย่างนั้น แต่ทว่าเขาก็รู้ดี ว่าคงไม่อาจอดทนได้นานนัก หากข้างกายคนตัวเล็กยังคงมีพวกแมลงวันคอยอยู่ใกล้ๆ ไม่เลิก เพราะเมื่อไหร่ที่เป็นเรื่องของแรบบิทแล้ว เขาก็ไม่เคยมีสติพอเลยสักครั้ง แต่ตอนนี้เขาก็ต้องทำให้ได้ ถ้าอยากได้เธอคืนมา จึงทำได้แค่ท่องคำว่าอดทนต่อไป และหลังจากนั้น เขาก็ได้แต่ท่องคำว่าอดทน เป็นร้อยๆ พันๆ ครั้ง จนกระทั่ง เขาอดรนทนไม่ไหวอีกต่อไป เมื่อได้ยินประโยคหนึ่งเข้า "ขอไปบ้านเธอได้มั้ย" กรอด! คำพูดของชายหนุ่มตัวเกะกะที่เอ่ยกับคนตัวเล็ก ทำเอาไลอ้อนขบฟันจนเกิดเสียงดัง สติที่พยายามควบคุมเอาไว้ได้ขาดผึงลงทันที มือทั้งสองข้างของเขาสั่นเทา หัวใจเต้นระส่ำ ใบหน้าร้อนผ่าวด้วยความโกรธ "พอแล้ว สันติวิธี มันไม่ใช่ทางจริงๆ ด้วยสินะ" "ต่อไป ฉันจะทำตามวิธีของฉัน โดยไม่สนอะไรอีกแล้ว" 18.00 น. (บ้านแรบบิท) "ขอเข้าไปในบ้านหน่อยไม่ได้หรอ" เจย์เอ่ยเสียงอ้อน ก่อนจะเกาะรั้วหน้าบ้านของคนตัวเล็กเอาไว้ "ไม่ได้" "ไหนบอกว่าถ้ายอมให้มาส่งแล้วจะไม่เร้าหรือไง" แรบบิทเอ่ย เพราะเจย์เอาแต่รบเร้าจะมาส่งเธอให้ได้ "ดุตลอดเลยนะ ชิ!" "เมื่อไหร่จะใจอ่อนสักที อยากเป็นแฟนแล้วนะ" เจย์เอ่ยด้วยน้ำเสียงหยอกเย้า แต่ทว่าแฝงไปด้วยท่าทางจริงจริง "แรบบิทไม่ได้คิดกับเจย์....." ยังไม่ทันที่คนตัวเล็กจะเอ่ยจบ เจย์ก็ชิงพูดดักทันที ก่อนจะเอามือปิดหูตัวเอง "ไม่เอา ไม่ฟัง" "เราไม่ตัดใจง่ายๆ หรอกนะ" "ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลกน่ะ เคยได้ยินมั้ย" "เคยได้ยิน แต่มันไม่ได้ผลกับแรบบิทหรอกนะ" คนตัวเล็กเอ่ย ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ "ไม่เชื่อหรอก ตื๊อต่อไปเรื่อยๆ สักวันเธอก็ต้องใจอ่อน" เจย์ยังคงดื้อดึง "ไม่มีทาง" "ใจของแรบบิทแข็งเป็นหินเลยนะจะบอกให้" "น้ำหยดลงหินทุกวัน....." เจย์กำลังจะเอ่ยสุภาษิต แต่ยังไม่ทันจะจบประโยค แรบบิทก็รีบชิงพูดต่อทันที "หินรำคาญ หินบอกว่ามันเปียก" แรบบิทเอ่ย ก่อนจะยักคิ้วให้คนตรงหน้าเล็กน้อยอย่างกวนๆ "ฮ่าๆๆๆ มีที่ไหนสุภาษิตนี้" "ที่นี่ไง" "กลับไปได้แล้ว" คนตัวเล็กเอ่ยไล่ "ก็ได้ วันนี้จะยอมรามือก่อน ไว้พรุ่งนี้จะมาจีบไหมนะ" "บาย (^^) " เจเอ่ย ก่อนจะสตาร์ทรถขับออกไป บรื้นน! รถสปอร์ตคันหรูถูกขับออกไป แรบบิทได้แต่มองตามรถไป ก่อนจะถอนหายใจยาวออกมา "เฮ้ออ" "เข้าบ้านดีกว่า" คนตัวเล็กพึมพำ ก่อนจะหมุนตัวเดินเข้าบ้าน แกร็ก! "เอ๊ะ?" "เมื่อเช้า จำได้ว่าล็อกนี่...จำผิดงั้นหรอ" คนตัวเล็กรู้สึกแปลกใจ ที่ประตูไม่ได้ล็อก ก่อนจะสะบัดหน้าไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไป เพราะคิดว่าอาจจะลืมจริงๆ ปึง กริ๊ก ทันที ที่ประตูถูกล็อกจากภายใน เสียงของใครบางคนก็ดังขึ้นจากทางด้านหลังทันที "ไม่ให้มันเข้ามาล่ะ" "เห็นคุยกันสนุกเลยนี่ หัวเราะกันคิกคักเชียว" "!?" คนตัวเล็กนิ่งค้างไป เมื่อพบว่าใครกำลังอยู่ในบ้านของเธอตอนนี้ "นะ นายเข้ามาได้ยังไง ไลอ้อน" "ฉันมีทางเลือกให้สองทาง" "หนึ่ง.....กลับมาคืนดีกันแบบดีๆ แล้วฉันจะไม่ใจร้าย และไม่ทำรุนแรงกับเธออีก" "สอง.....ดื้อดึงให้ถึงที่สุด แต่ฉันไม่แนะนำวิธีนี้เท่าไหร่ เพราะฉันไม่ชอบคนดื้อ เพราะงั้น ฉันแนะนำว่าเลือกวิธีแรกดีกว่า" "เพราะไม่ว่าทางเลือกไหน ยังไงเธอก็หนีฉันไม่พ้นอยู่ดี" "หรือ สาม.....ฉันก็แค่หนีนายไปอีกครั้ง" แรบบิทเอ่ย ก่อนจะถอยหลังติดประตู "เสียใจ เธอไม่มีทางหนีฉันไปได้อีกแล้ว"

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more