บทที่ 3 การเจรจาล้มเหลว

1883 Words

Mind Games Season 2 (อาณาเขตหัวใจ ของนายสิงโต!) บทที่ 3 การเจรจาล้มเหลว .................................. "ทำไมนายไม่ปล่อยฉันไปสักที" คนตัวเล็กเอ่ยเสียงสั่น ในขณะที่ยังคงเว้นระยะจากคนตรงหน้า "ฉันรักเธอ" ไลอ้อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง "....................." แต่ทว่าสำหรับคนที่ได้ฟัง กลับไม่เชื่อคำเลยสักนิด นั่นก็เพราะ การที่เขาเข้าหาเธอด้วยเจตนาไม่บริสุทธิ์ตั้งแต่แรก ใครมันจะไปเชื่อลง ว่าอยู่ๆ เขาจะเกิดรักเธอขึ้นมาจริงๆ "ถ้านายรักฉันจริง นายต้องปล่อยฉันไป" "ถ้านายรั้งฉันเอาไว้ นั่นแสดงว่านายรักแต่ตัวเอง" "ความรักสำหรับฉันมันคือการครอบครอง" "และฉันต้องได้ครอบครองเธอ เพราะฉันรักเธอ" ไลอ้อนเอ่ยเสียงเรียบ แววตาเขาดูจริงจังในยามที่เอื้อนเอ่ย จนคนตัวเล็กสั่นสะท้านด้วยความกลัว "ไม่ไหวหรอก" "ความรักของนายมันน่ากลัวเกินไปสำหรับฉัน" "ทุกอย่างมันจบไปแล้ว นายจะยื้อมันไว้อีกทำไม" "ฉันรักเธอ" "ถ้าถามว่าเหตุผลที่ฉันยื้อเธอเอาไว้แบบนี้คืออะไร ฉันก็จะบอกว่าฉันรักเธอ" "ไม่ว่าเธอจะถามหาเหตุผลอีกสักกี่ครั้ง ฉันก็จะบอกว่า เป็นเพราะฉันรักเธอ" "แค่เหตุผลว่านายรักฉัน มันไม่ได้ทำให้เรื่องราวเปลี่ยนนะ" "ความรู้สึกของฉันมันเสียไปแล้ว" "นายเข้าใจมั้ย ว่ามันไม่เหมือนเดิมแล้ว ฉันไม่สามารถทำใจให้เชื่อได้ กับคำว่ารักลมๆ ของนาย" "ฉันรู้...ว่าสิ่งที่ฉันทำมันผิด" ไลอ้อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเว้าวอน ก่อนจะเดินเข้าหาร่างเล็กที่ยืนชิดติดประตูอยู่ ก่อนจะกักตัวเธอเอาไว้ด้วยแขนสองข้าง และค่อยๆ โน้มศีรษะไปแตะกับหน้าผากของคนตัวเล็ก "ให้โอกาสฉันสักครั้งได้มั้ย ให้ฉันได้แก้ตัว....." ขวับ! คนตัวเล็กหันหน้าหนีไปอีกทาง ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด "ไม่" "สำหรับฉัน จบ คือ จบ" "เราเลิกรากันด้วยดีเถอะนะ อย่างน้อยก็ยังเหลือความทรงจำดีๆ เอาไว้ได้บ้าง" "มันยังไม่จบ ฉันไม่เคยยอมรับการเลิกราบ้าบออะไรนั่น" "ถ้าเธอรู้ว่าความรู้สึกที่ฉันมีให้มันมากมายขนาดไหน เธอคงจะไม่กล้าพูดง่ายๆ แบบนี้หรอก" "..................." "เหอะพูดง่ายๆงั้นหรอ นายต่างหากที่เอาแต่พูดง่ายๆ" "ได้โปรดเถอะ ยอมฟังฉันดีๆ" "นี่ฉันกำลังอ้อนวอนเธออยู่.....แต่ถ้าฉันอ้อนวอนดีๆ แล้วเธอยังไม่ยอม" "ฉันก็จะใช้วิธีที่ฉันถนัด ถึงแม้มันจะทำให้เธอต้องเกลียดฉันก็ตาม" "นาย!" ใบหน้าเล็กขมวดมุ่น ที่คนตรงหน้าเอาแต่ดื้อดึงอย่างหน้าไม่อาย ไหนจะความเอาแต่ใจ อยากได้อะไรก็ต้องได้นี่อีก " (╰_╯) !" "กลับมาเถอะนะ" "กลับมาหาไอ้คนชั่วหน้าไม่อายคนนี้ จะด่า จะว่ายังไงก็ได้ ฉันยอมทุกอย่าง" "ขอแค่เธอกลับมา" เสียงทุ้มที่เอื้อนเอ่ยแผ่วลงอีกครั้ง ราวกับกำลังอ้อนวอนขอให้คนตัวเล็กตรงหน้า เห็นใจ คนที่เคยมีศักดิ์ศรี ไม่ยอมอ่อนข้อให้ใครมาก่อน ในยามนี้ ราวกับยอมสยบอยู่แทบเท้าของผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่ง "และขอแค่เพียงเธอยอมกลับมา ไม่ว่าจะให้ทำอะไรก็ยอมทั้งนั้น นิสัยเสียที่เธอไม่ชอบ ฉันก็จะยอมปรับ อะไรที่เธออยากได้ ฉันก็จะหามาให้ ฉันยอมทุกอย่างเลยนะกระต่าย ฉันยอมเธอหมดเลย" ฟึ่บ มือหนาเอื้อมมือไปสัมผัสกายคนตัวเล็กตรงหน้า สัมผัสนุ่มนิ่มที่แสนคิดถึง กลิ่นกายหอมอ่อนๆ ที่ไม่ว่าจะได้กลิ่นเมื่อไหร่ก็รู้สึกผ่อนคลายเสมอ สัมผัสที่แสนอ่อนโยนที่เขาโหยหา และอาวรณ์มาหลายเดือน ตอนนี้เขาใกล้จะได้เธอคืนมาแล้ว และการที่ต้องเสียไป และได้กลับมาอีกครั้ง มันก็ทำให้ความรู้สึกรักใคร่ หึง หวง ทวีคูณมากขึ้นไปอีก มันเป็นความรู้สึกที่ว่า จะยอมเสียไปไม่ได้อีกแล้ว เพราะได้ลิ้มรสแล้วว่า มันทรมานแค่ไหน "ได้โปรดกลับมา รู้มั้ย ว่าการที่ไม่มีเธออยู่ ฉันเหมือนจะตาย" "เธอเคยบอกไม่ใช่หรอ ว่าไม่ชอบการตื่นขึ้นมาในบ้านมืดๆ น่ะ เธอยังเคยบอกเลย ว่ามันทรมาน" "ฉันน่ะ หลังจากที่เธอไป การที่ต้องตื่นมาในบ้านมืดๆ โดยรู้ว่าไม่มีเธออยู่ มันทรมานเหมือนจะตายเลยนะ" ฟุ่บ มือหนากระชับอ้อมแขนให้คนตัวเล็กเข้ามาอยู่ในอ้อมอก คนตัวเล็กมีอาการขัดขืนเล็กน้อย แต่ทว่าร่างสูงก็ไม่สนใจ ฟืดด ร่างสูงสูดลมหายใจเอากลิ่นหอมอ่อนๆ เข้าปอด 'อ่า รู้สึกดีจริงๆ ด้วย' 'ดีจริงๆ ที่ได้กอดเธออีกครั้ง' ตุ้บๆๆๆๆ ความใกล้ชิดทำให้ทั้งสองได้ยินเสียงหัวใจของกัน และกันชัดเจน "...................." ร่างสูงสัมผัสได้ถึงเสียงหัวใจของคนตัวเล็ก แค่เพียงเท่านั้นก็ทำให้เขารู้ ว่าคนตัวเล็กตรงหน้าก็โหยหาเขาเช่นกัน และเมื่อรู้ดังนั้น หัวใจของเขาเองก็เต้นแรงขึ้นมา แต่ทว่า เขาก็ยังคงไม่รู้จักคนตัวเล็กดีพอ เขาไม่รู้ ว่าคนตรงหน้าใจแข็งแค่ไหน "นายพูดจบหรือยัง" "ถ้าจบแล้ว ก็ปล่อยฉันได้แล้ว" คนตัวเล็กเอ่ย น้ำเสียงที่แสนเย็นชา ทำเอาร่างสูงสะอึกไปเล็กน้อย แต่ทว่าก็ยังไม่ยอมคลายอ้อมแขนออก "..................." 'เธอโกหก' 'ทั้งที่ทำเสียงเย็นชาขนาดนั้น แต่เสียงหัวใจของเธอน่ะ มันกำลังฟ้องทุกอย่าง' "ไลอ้อน ฉันบอกให้ปล่อย" คนตัวเล็กเอ่ย ก่อนจะพยายามดันกายร่างสูงให้ออกห่างจากตัว เพราะกลัวตัวเองจะหวั่นไหวไปมากกว่านี้ "ทำไมล่ะ" "ทั้งๆ ที่ฉันอ้อนวอนเธอขนาดนี้แล้ว" ร่างสูงเอ่ยเสียงอู้อี้ ในขณะที่ใบหน้ายังคงซบอยู่ที่ซอกคอของคนตัวเล็ก "เพราะฉันไม่อยากกลับไปเจ็บอีกแล้ว" "หนังสือเล่มเดิม ตอนจบยังไงก็เหมือนเดิมอยู่ดี" คนตัวเล็กเอ่ย และก่อนที่ร่างสูงจะได้โต้ตอบอะไร จู่ๆ เสียงกริ่งหน้าบ้านก็ดังขึ้น เรียกความสนใจของคนสอง โดยที่คนตัวเล็กไม่ทันรู้เลย ว่าเสียงกริ่งนี้ จะสร้างปัญหาให้กับเธอแค่ไหน ติ๊งน่องๆๆๆๆๆ ฟึ่บ มือหนาเอื้อมไปแง้มผ้าม่านเปิดออกดู ว่าผู้ที่มากดกริ่งคือใคร "...................." "เหอะ!" ร่างสูงที่กำลังแอบมองคนหน้าบ้านอยู่ จู่ๆ ก็แค่นเสียงหัวเราะออกมา นั่นยิ่งทำให้คนตัวเล็กไม่เข้าใจ แกร็ก! หมับ! ในขณะที่คนตัวเล็กจะเปิดประตูออกไปดู แต่ทว่าก็ถูกมือหนาคว้าข้อมือเอาไว้ และดึงเข้าหาตัวทันที "นี่เองสินะ" "เหตุผลที่เธอไม่ยอมกลับมาหาฉันน่ะ" " (╰_╯) " คนตัวเล็กขมวดคิ้วมุ่นด้วยความไม่เข้าใจ และเมื่อจ้องมองออกไปนอกหน้าต่าง ก็พบว่าคนที่มากดกริ่งคือ เจย์ นั่นเอง "ทำไมกลับมาล่ะ" คนตัวเล็กพึมพำเบาๆ เพราะสงสัยว่าเขากลับมาทำไม แต่ทว่า การที่เธอแสดงออกเหมือนว่าสนใจผู้ชายคนอื่น มันกำลังสร้างความไม่พอใจให้กับคนที่กำลังกอดรัดเธออยู่ หมับ! ร่างสูงโอบกอดร่างเล็กแน่นขึ้น "อ๊ะ! เจ็บ" "กล้ามากนะ ที่สนใจคนอื่นมากกว่าฉัน" เสียงเรียบเอ่ยขึ้น แววตาของเขาในยามนี้มันน่ากลัว ราวกับมีประกายไฟลุกโชน "ปะ ปล่อยนะ" "นายกลับไปได้แล้ว" คนตัวเล็กเอ่ย ก่อนจะพยายามดันคนตรงหน้าออกอีกครั้ง "ทำไม" "เพื่อที่จะได้อยู่กับมันสองคนหรอ!" ไลอ้อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงลอดไรฟัน ใบหน้าหล่อตอนนี้ขมวดมุ่นแสดงออกถึงความโกรธอย่างชัดเจน "มันไม่เกี่ยวกับนาย" "ปล่อย" "งั้นหรอ" "จะลองต่อสู้ในโคลนตมกันดูสักยกมั้ยล่ะ" "ฉันน่ะ ไม่ใช่พระเอกแสนดี แต่ว่าเป็นไอ้ชั่วตัวร้าย ที่จะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการมา ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนก็ตาม" "อยากรู้มั้ย ว่าฉันจะทำอะไรกับคนที่มายุ่งกับของ ของฉัน" "นายจะทำอะไร" คนตัวเล็กหน้าตาตื่น เมื่อสัมผัสได้ถึงรังสีอำมหิตของคนตรงหน้า โดยสัญชาตญาณมันบอกว่าเขาไม่ได้พูดไปงั้นๆ หมับ! มือเล็กรีบคว้ามือหนา ที่กำลังจับลูกบิดประตูเอาไว้ "เดี๋ยว! ฉันถามว่านายจะทำอะไร" "เดี๋ยวก็รู้เอง" ร่างสูงเอ่ย ก่อนทำท่าจะเปิดประตูอีกครั้ง ในยามนี้การกระทำของคนตรงหน้ามันน่ากลัวเกินไป จนคนตัวเล็กรู้ได้ทันที ว่าหากปล่อยเขาออกไปเจอกับเจย์ จะต้องเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแน่ๆ หมับ! สองแขนเล็กโอบกอดร่างสูงเอาไว้จากข้างหลังแน่น เพียงเพื่อหวังว่าจะหยุดการกระทำของเขาได้ แต่ทว่าเธอเองก็รู้ดี ว่าเรี่ยวแรงน้อยนิดที่มี ไม่สามารถหยุดยั้งคนที่แข็งแรงกว่าเธอเป็นร้อยเท่าได้ หากเขาต้องการที่จะสะบัดเธอออกจริงๆ แต่นอกจากวิธีนี้แล้วก็ไม่มีทางอื่นแล้ว "..................." ซึ่ง มันก็ได้ผล เพราะแค่เพียงถูกคนตัวเล็กโอบกอด ร่างสูงที่ดูหุนหันพลันแล่นเมื่อครู่ก็หยุดชะงักไป "แฮ่กๆๆๆ" คนตัวเล็กเผลอหอบหายใจแรงออกมาด้วยความเหนื่อย และความเครียดที่มี "รักมันไปแล้วงั้นหรอ" "ฮะ?" "ฉันถาม ว่าเธอรักมันงั้นหรอ!" หมับ! ร่างสูงหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับร่างเล็ก ก่อนจะบีบต้นแขนของคนตัวเล็กจนแน่น "อ๊ะ! เจ็บนะ นายเป็นบ้าอะไรอีกเนี่ย" "เป็นบ้าก็เพราะเธอไง" "มันเป็นเพราะเธอ" หมับ! "อุ้บ!" เอ่ยจบ ร่างสูงก็พุ่งตัวเข้าปิดปากร่างเล็ก ก่อนจะลากตัวเธอเข้าไปในห้องนอนทันที กุกกักๆ "อื้อ! ๆ" คนตัวเล็กดีดดิ้น ส่งเสียงประท้วงออกมาไม่หยุด เมื่อรู้ว่าอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้น ตุ้บ! ร่างเล็กถูกผลักลงบนเตียง และไม่เปิดโอกาสให้เธอเป็นอิสระนานนัก ร่างสูงรีบทิ้งตัวตามไปทาบทับกายเล็กทันที "ปะ ปล่อย!" คนตัวเล็กเอ่ยด้วยท่าทางลนลาน "เอาสิ เสียงดังอีก" "อยากให้มันมาเห็นกิจกรรมสุดเร้าใจของเราก็เอา" ร่างสูงเอ่ยเสียงหยัน ก่อนจะยกยิ้มมุมปาก "อึ่ก! ทำไม ฮึก" คนตัวเล็กเอ่ยเสียงสั่น น้ำตาเริ่มปริ่มขึ้นมาที่ขอบดวงตา "ฉันให้โอกาสเธอแล้ว" "แต่เธอเลือกที่จะเมินเฉยมันเอง" "ฉันบอกแล้วไง ว่าฉันเป็นไอ้ชั่วสาระเลว ที่จะใช้ทุกอย่างเพื่อให้ได้ของที่ต้องการไง" "เพราะงั้น ก็ทำใจหน่อยแล้วกัน จะมาหาว่าฉันใจร้ายไม่ได้" "อ้อ.....แล้วก็ทนหน่อยนะ เพราะฉันไม่ได้ทำนานแล้ว เลยอาจจะควบคุมตัวเองไม่อยู่" "!?"

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more