EP 5 NC 18+ (ยอมจำนน)

1378 Words

*คำเตือน! ตอนนี้มีเนื้อหา รูปภาพ และ ความอ่อนไหวทางเพศที่ไม่เหมาะสม* ทุกอย่างเกิดขึ้นจากจินตนาการ มีวัตถุประสงค์เพื่อสร้างความบันเทิงเท่านั้น โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน เด็กต่ำกว่า 18 ปีควรได้รับคำแนะนำ *เตือนแล้วน๊า* ........................................ Mind Games Season 2 (อาณาเขตหัวใจ ของนายสิงโต!) บทที่ 5 ยอมจำนน NC 18+ .................................. 03.00 น. ฟึ่บๆ สัมผัสเย็นๆ ที่ผิวกาย ทำให้คนตัวเล็กที่หลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ พยายามปรือตามอง ก่อนจะพบว่าตอนนี้ ร่างสูงที่เปลือยกายไปทั้งร่าง ตอนนี้เขากำลังเช็ดตัวให้เธออยู่ด้วยความแผ่วเบา ฟึ่บๆ มือหนาค่อยๆ ลากไล้ผ้าชุบน้ำไปทั่วทั้งร่าง เขาเช็ดไปทุกซอกทุกมุม ไม่มีจุดไหนในกายที่เขาเช็ดไปไม่ถึง "อึ่ก!" คนตัวเล็กส่งเสียงอื้ออึงออกมา เพราะความเจ็บแสบที่ถูกฝากร่องรอยเอาไว้ และถึงแม้เธอจะยังมองไม่เห็นสภาพตัวเองตอนนี้ แต่ก็รู้ได้ทันที ว่าทั่วทั้งร่างคงเต็มไปด้วยร่องรอยของคนใจร้าย ที่ได้ทำสัญลักษณ์เอาไว้จนทั่ว "ชู่วว" "ยังไม่เช้าเลย นอนต่อเถอะนะ" เสียงทุ้มแลดูอบอุ่นเอ่ยขึ้น ก่อนที่ร่างสูงจะโน้มตัวมาจุมพิตเบาๆ ที่หน้าผากเล็ก 'ทำไมถึงพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่นแบบนี้กัน' 'ทั้งๆที่ใจร้ายขนาดนั้นแท้ๆ' ความเหนื่อย และ ง่วง ทำให้คนตัวเล็กไม่สามารถทานทนไหว และหลับสนิทไปอีกครั้ง และเมื่อเห็นคนตัวเล็กหลับไปแล้ว ร่างสูงก็คลี่รอยยิ้มบางๆ ออกมา "ในที่สุดก็กลับมาอยู่ข้างๆ ฉันแล้ว" ร่างสูงเอ่ย ก่อนจะมองร่างเล็กด้วยสายตารักใคร่และหวงแหน ก่อนจะค่อยๆ ใช้มือยกเท้าคนตัวเล็กขึ้นมาและจุมพิตลงไปเบาๆ "ฉันจะไม่ให้เธอหนีไปไหนได้อีกแล้ว" "ตลอดไป" วันต่อมา 09.00 น. "อื้อ" คนตัวเล็กส่งเสียงอื้ออึงออกมา ก่อนที่จะค่อยๆ ปรือตาตื่น และเมื่อกวาดตามองไปรอบๆ ห้องก็ไม่พบคนใจร้ายเสียแล้ว และ เมื่อทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ ภาพความทรงจำของเมื่อวานก็ฉายวนเข้ามา ความรู้สึกต่างๆ มากมายถาโถมทำเอาคนตัวเล็กถึงกับน้ำตาปริ่ม "ฮึกๆ" ทว่า ในขณะที่กำลังจะยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา แกร็ง! เสียงโลหะที่กระทบกับหัวเตียง และความเย็นที่ข้อมือ เรียกความสนใจให้หันไปมอง "!?" คนตัวเล็กถึงกับตกใจตาโต เมื่อเห็นอะไรบางอย่างที่กำลังพันธนาการข้อมือของเธอเอาไว้กับหัวเตียง 'กุญแจมือ!?' "เสียสติไปแล้วงั้นหรอเนี่ย!" คนตัวเล็กโวยวาย ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นนั่ง แกร็งๆ! "ตื่นแล้วหรอ" เสียงทุ้มที่แสนคุ้นเคยดังขึ้นที่หน้าประตูห้อง "นี่นายทำอะไรลงไปน่ะ (╰_╯)" "ทำอะไรหรอ?" ไลอ้อนเอ่ยหน้าตาย ราวกับไม่รู้ว่าคนตัวเล็กกำลังพูดเรื่องอะไร "เอามันออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ!" คนตัวเล็กเอ่ย ก่อนจะชูข้อมือของตัวเองที่มีกุญแจมือล็อกอยู่ให้ดู "ไม่" ไลอ้อนเอ่ยเสียงเรียบ ก่อนจะปีนขึ้นมาบนเตียงที่คนตัวเล็กนั่งอยู่ สวบ สาบ "แต่.....ถ้ายอมเป็นเด็กดี จะยอมปล่อยให้ก็ได้" ร่างสูงเอ่ยอย่างยื่นข้อเสนอ "ทำไมต้องทำถึงขนาดนี้ด้วย!" "ทำไมถึงไม่ปล่อยฉันไปสักที" "เพราะฉันรักเธอ" "แต่ฉันไม่ได้รักนาย....." หมับ! ยังไม่ทันที่คนตัวเล็กจะพูดจบ ร่างสูงก็คว้าคนตัวเล็กเข้ามาจูบทันที ราวกับว่าถ้อยคำที่เธอเอื้อนเอ่ยออกมา เป็นคำพูดแสลงหูที่เขาไม่อาจทนฟังได้ "อุ้บ!" จุ้บๆ จ้วบ แกร็งๆ! ปึกๆๆ มือเล็กพยายามทั้งผลักทั้งดันคนตรงหน้า แต่ทว่าร่างสูงก็โถมกาย และบดจูบคนตัวเล็กไม่หยุด "อื้อ!ๆ" จุ้บๆ จ้วบ "อืมม" ร่างสูงส่งเสียงฮึมฮัมออกมา ในขณะที่ลิ้นร้อนก็ควานไปทั่วโพรงปากของคนตัวเล็ก เขาจูบเธออยู่เนิ่นนาน ก่อนจะยอมปล่อยให้เธอเป็นอิสระ จ้วบ! "เฮือก! แฮ่กๆๆ" ร่างเล็กหอบหายใจแรงเพราะความเหนื่อย หมับ มือหนายกขึ้นบีบค้างของคนตัวเล็กเอาไว้ ถึงจะไม่ได้แรงมาก แต่ทว่าก็ทำให้เธอไม่สามารถหันหน้าหนีไปไหนได้ ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ "อย่าได้บังอาจ.....มาพูดว่าไม่ได้รักฉันอีก" คนตัวเล็กเนื่องจากไม่มีอะไรที่สามารถต่อรองได้ เธอรู้สึกราวกับกำลังถูกไล่ต้อน จึงทำได้แค่หันหน้าหนีไปอีกทางเพราะไม่อยากจะมองหน้าคนใจร้าย "(╰_╯)!" 'ใจเย็นไว้ก่อน เราต้องใจเย็น' 'แค่ต้องรอเวลา เวลาที่หมอนั่น จะไม่ระวังตัว หลังจากนั้น เราก็จะหนีไปอีกครั้ง' คนตัวเล็กได้แต่บอกให้ตัวเองใจเย็น "..................." ท่าทางที่จู่ๆ ก็สงบลงของคนตัวเล็ก ทำเอาไลอ้อนยกยิ้มขึ้นมา ราวกับรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ 'ไม่ว่าเธอคิดจะทำอะไร มันก็ไม่มีประโยชน์หรอก' 'เพราะต่อให้จะกลายร่างเป็นมดเพื่อที่จะหนี แต่เธอก็ไปจากฉันไม่ได้' 'หรือต่อจะให้หนีไปอีกกี่ครั้ง ฉันก็จะตามเธอกลับมาอยู่ดี' ในยามนี้ความสัมพันธ์ของทั้งสองราวกับเกมไล่ล่า กระต่ายน้อย ที่กำลังพยายามหนีจากอุ้งมือของสิงโตเจ้าป่า อีกคนพยายามหนี อีกคนไล่ตาม ส่วนใครจะเป็นผู้ชนะ นั่นก็ขึ้นอยู่กับความอดทนแล้ว สองวันผ่านไป สองวันที่ผ่านมานี้ คนตัวเล็กถูกจองจำให้อยู่แต่ในห้อง โดยที่ไลอ้อนไม่ปล่อย ให้เธอคลาดสายแต่เลยแม้แต่น้อย แต่ในคราวเดียวกัน เขาก็ดูแลเธออย่างดี ทั้งดูแล และเอาอกเอาใจ แถมยังดูอ่อนโยนแปลกๆ ยกเว้นก็แค่ตอนที่เธอ เอาแต่พยายามจะหนี หรือบอกว่าไม่รักเขาบ้างล่ะ เกลียดเขาบ้างล่ะ พอได้ฟังดังนั้น เขาก็จะเกรี้ยวกราดขึ้นมาทันที และบทลงโทษที่เขามอบให้คนตัวเล็กก็คือ บทรักบนเตียงที่แสนเร่าร้อนและดุดันราวกับสัตว์ป่า เอี๊ยดๆๆๆๆ! ปึ่กๆๆๆๆๆๆ! พับๆๆๆๆๆๆ! เสียงเนื้อกระทบกันของคนทั้งสองดังลั่น ไหนจะเสียงหัวเตียงที่กระแทกเข้ากับกำแพงที่แสนจะหนวกหู คละเคล้าไปกับเสียงหอบหายใจแรง และเสียงครวญครางของคนตัวเล็ก เอี๊ยดๆๆๆๆ! ปึ่กๆๆๆๆๆๆ! พับๆๆๆๆๆๆ! "อื้อ! อ๊ะๆๆๆ จุก อื้อ" คนตัวเล็กที่ถูกจับให้อยู่ด้านบนของร่างสูง ในยามนี้ได้แต่ส่งเสียงอื้ออึงอยู่ที่ข้างหูของชายหนุ่ม เอี๊ยดๆๆๆๆ! ปึ่กๆๆๆๆๆๆ! พับๆๆๆๆๆๆ! สะโพกหนาขยับกระแทกใส่ร่างเล็กบนตัวไม่หยุด เสียงหวานที่ครางกระเส่าอยู่ที่ข้างหู ไหนจะกายนุ่มนิ่มที่ถูไถไปมาอยู่บนตัว กลิ่นหอมๆ หรือความร้อนในกายที่สัมผัสกัน ทำเอาความตื่นเต้นในกายทวีคูณ ความต้องการก็มากขึ้นอย่างไม่มีหมด "อ๊ะๆๆ อื้อ!" "อืมม อึ่ก!" ปึ่กๆๆๆๆๆๆ! หมับ! มือหนาจับขยุ้มผมคนตัวเล็ก ก่อนจะกดศีรษะเธอแน่นขึ้น สะโพกก็กดกระแทกถี่รัวมากกว่าเก่า เอี๊ยดๆๆๆๆ! ปึ่กๆๆๆๆๆๆ! พับๆๆๆๆๆๆ! "อ๊า! พะ พอแล้ว อึ่ก" "ยังจะดื้ออีกมั้ย" "มะ ไม่แล้ว ระ แรบบิทไม่ดื้อแล้วค่ะ อะ อื้อ!" "สิงโต บะ เบาหน่อย" คนตัวเล็กเอ่ยเสียงกระเส่า ตอนนี้ไม่มีทางอื่น นอกจากจะยอมโอนอ่อนไปก่อน เพราะรู้ซึ้งดีแล้ว ว่าชายหนุ่มน่ะ เป็นคนบ้าดีๆ นี่เอง ยิ่งเธอต่อต้าน เขาก็ยิ่งผูกมัดเธอมากเท่านั้น "ในที่สุดก็ยอมเข้าใจแล้วสินะ" ร่างสูงเอ่ย ก่อนจะกอดกระชับร่างเล็กจนแน่น ตอนนี้เขายอมหยุดขยับสะโพกแล้ว คนตัวเล็กจึงได้มีเวลาพักหายใจได้บ้าง "แฮ่กๆๆๆ" "สิงโตรักกระต่ายนะครับ" "อย่าดื้อกับสิงโตอีกนะ" เขาเอ่ย ก่อนจะจุมพิตเบาๆ ที่ข้างแก้มนิ่มด้วยความรักใคร่

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more