เลขาซ่าส์สุดที่รัก

ตอนที่ 4 พบพี่ชาย

เมื่อรถมาจอดหน้าประตูบ้าน ญานินก็พนมมือไหว้ขอบคุณแล้วเตรียมตัวจะลงจากรถ เพื่อให้เจ้านายของเธอกลับไปทำงานต่อ แต่วันนี้คงไม่ใช่วันของเธอ เพราะประตูรถฝั่งเขาเลื่อนเปิดก่อน ชายหนุ่มลงไปยืนกับพื้นแล้วอุ้มเธอไปรอที่ประตูรถ ส่วนคนขับรถก็รีบไปเปิดประตูบ้านให้เจ้านายอย่างรู้งาน

“เวกสั่งอาหารมาให้ด้วย” ชายหนุ่มหันไปสั่งคนขับรถ เล่นเอาญานินถึงกับตาโต เพราะนั่นหมายถึงว่าเขาต้องอยู่ที่บ้านเธอต่อ

“ครับเจ้านาย” เวกกลับไปที่รถเพื่อสั่งอาหาร ส่วนภูชิตอุ้มเจ้าของร่างบางไปนั่งที่โซฟา

“เอ่อ เจ้านายทำไมไม่กลับไปทำงานล่ะคะ ฉันอยู่คนเดียวได้ค่ะ” เธอก้มถอดรองเท้าไปวางไว้ข้างโซฟา ภูชิตเดินไปรินน้ำใส่แก้วแล้วส่งให้ญานิน

“มียาแก้อักเสบหรือยาแก้ปวดหรือเปล่า” เขามองหาตู้ยา พอเห็นอยู่ข้างห้องครัวก็เดินไปดูแล้วหยิบยาแก้ปวดมาให้ “กินยาแล้วกินน้ำตามเยอะๆ ล่ะจะได้ไม่เป็นแผลในกระเพาะ เดี๋ยวฉันจะทำข้าวต้มไว้ให้”

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันสั่งอาหารทางออนไลน์เองได้ค่ะ เจ้านายรีบกลับไปเถอะค่ะ” ญานินรีบไล่ให้เขากลับ ส่วนคนที่ถูกไล่ถึงกับใบหน้าตึง

“เธอหรือฉันที่เป็นเจ้านายกันแน่ ช่วยตัวเองยังไม่ได้แล้วยังจะมาอวดเก่งอีก หรือว่ามีคนดูแลแล้วฉันจะได้ไป” ภูชิตเอ่ยถามเสียงห้วน และในระหว่างนั้นเองประตูบ้านก็มีคนเปิดเข้ามาทันที

“จ๊ะเอ๋ น้องนินที่รัก”

เสียงทักทายของคนมาใหม่ทำเอาทั้งสองหันหน้าไปมองที่ประตูบ้านพร้อมๆ กัน ญานินเห็นพี่ชายกลับบ้านโดยไม่ได้ทันนัดหมายก็ถึงกับตาโต ด้านนนทรีนายตำรวจยศร้อยตำรวจเอกพอเห็นน้องสาวไม่ได้อยู่คนเดียวร่างก็ชะงักงันเช่นเดียวกัน

“พี่นนท์มาได้ยังไงคะ?” เสียงเรียกอย่างสนิทสนมทำให้ภูชิตรู้ว่าเธอรู้จักคนมาใหม่ นนทรีเห็นหนุ่มหน้าตาดีอยู่กับน้องสาวก็มองอีกฝ่ายอย่างพิจารณา เมื่อเห็นสายตาคมมองน้องสาวแปลกๆ แถมคนเป็นน้องก็ใบหน้าแดงระเรื่อแบบนี้ ท่าทางน้องสาวเขาจะขายออกแล้วแน่ๆ แต่เพื่อความมั่นใจเขาต้องแกล้งซะหน่อย นายตำรวจหนุ่มทำเป็นไม่สนใจก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน

“ทำไมถามแบบนั้นล่ะที่รัก พี่คิดถึงน้องนะสิถึงได้ดั้นด้นมาหา…” นนทรีถอดรองเท้าแล้วถือของไปวางไว้ที่โต๊ะ “คิดถึงมากรู้มั้ย มามะ…มาให้พี่หอมแก้มสักฟอดซิ” ว่าแล้วนนทรีก็หอมแก้มนวลโชว์ภูชิต ก่อนจะกอดร่างบางแล้วโยกไปมา ทำราวกับว่ารักและคิดถึงน้องสาวเหลือเกิน ทั้งๆ ที่ก็กลับบ้านทุกเสาร์อาทิตย์และวันลาพักร้อนอยู่แล้ว

“พี่นนท์!” ญานินเรียกพี่ชายเสียงเข้ม พลางมองเจ้านายหนุ่มที่ยืนหน้าตึงอยู่ไม่ไกล ด้านนนทรียืดตัวขึ้นเพื่อเผชิญหน้ากับภูชิต “เอ่อ…นี่พี่นนท์เป็นพี่ชายของฉัน ส่วนนี่คุณภูชิตเป็นเจ้านายของนินเอง…”

“พี่น้องแบบไหน?” ภูชิตรีบเอ่ยถามอย่างไม่เกรงใจ

“พี่น้องก็คือพี่น้อง คุณข้องใจอะไร?” นนทรีรีบยกมือกอดอกมองร่างสูงสง่า ส่วนภูชิตเองก็สบกับนัยน์ตาคมเรียวอย่างไม่ชอบใจนัก ญานินเห็นสองหนุ่มมองกันอย่างไม่มีใครยอมใครก็อยากจะหายแว็บไปจากตรงนี้นัก

“ฉันไม่ชอบให้พนักงานเอาเวลางานโทรหาแฟนหรือคิดถึงแฟน” ว่าแล้วภูชิตก็เอ่ยเสียงเข้มทันที

เมื่อฟังอีกฝ่ายพูดจบนนทรีก็แทบจะปล่อยก๊ากออกมาทันที แต่ถูกน้องสาวมองด้วยสายตาขุ่นๆ ก็เลยต้องกลั้นหัวเราะเอาไว้ ส่วนคนหน้านิ่งอย่างภูชิตก็ยังคงรักษามาตรฐานตัวเองเอาไว้ทั้งๆ ที่อารมณ์เดือดดาลอยู่ข้างใน

“มิน่าล่ะน้องสาวผมจะขึ้นคานอยู่แล้ว พี่ว่าลาออกดีกว่ายายนิน ขืนอยู่ไปก็หาผัวไม่ได้ บริษัทอะไรวะห้ามพนักงานมีแฟน" นนทรีบอกอย่างไม่เกรงใจ ญานินรีบจับมือพี่ชายกระตุกเบาๆ เพื่อให้หยุด

“ถ้ามีคนดูแลแล้วฉันไปล่ะ พรุ่งนี้อย่าไปทำงานสายล่ะ” ชายหนุ่มย้ำแล้วเดินออกไป ด้านนนทรีรีบเดินตามไปจับบ่ากว้าง แต่ภูชิตรีบสะบัดแล้วหันกลับไป ส่วนนนทรีคิดว่าชายหนุ่มจะต่อยก็เลยปล่อยหมัดตรงเข้าใส่ ภูชิตไวพอกันหลบแล้วสวนหมัดตอบกลับ ส่วนนนทรีเองก็หลบทัน การต่อสู้ด้วยมือเปล่าจึงเริ่มต้นขึ้น ต่างฝ่ายต่างปล่อยฝีมือเข้าใส่กัน เวกเห็นเช่นนั้นก็รีบวิ่งมาช่วย แต่ก็ถูกห้ามไว้ก่อน

“ไม่ต้อง” ภูชิตเอ่ยเสียงเข้มขณะที่เข้าไปประชิดตัวนนทรี ด้านนายตำรวจหนุ่มคลี่ยิ้มเย้ยก่อนจะเตะขากลับอีกฝ่ายเพื่อจะเจาะยาง ภูชิตเป็นมวยมีครูฝึกการต่อสู้มาอยู่แล้ว แม้จะไม่เก่งกาจแต่ก็ไม่ปล่อยให้ใครทำร้ายได้ง่ายๆ

“ฝีมือใช้ได้นี่ ตกลงเป็นนักธุรกิจหรือนักเลงกันแน่วะพวก” นนทรีพูดยั่ว ด้านภูชิตใช้มือผลักอกผู้กองหนุ่มให้ออกห่าง ทั้งสองยืนจังก้ามองกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ก่อนจะกระโจนเข้าหากันอีกครั้งด้วยอารมณ์ดุเดือด และในจังหวะชุลมุนนั่นเองญานินก็เดินลากเท้าออกมาดู ซึ่งพอดีกับจังหวะที่นนทรีฟาดหมัดเข้าหาอีกฝ่ายอย่างจัง ด้านภูชิตผงะตั้งใจที่จะหลบ แต่เขาก็กลัวว่าหมัดจะโดนญานิน ชายหนุ่มจึงรับหมัดนั้นซะเองอย่างช่วยไม่ได้

พลั่ก!!!

“ว้าย! เจ้านาย” ญานินกอดร่างสูงใหญ่เอาไว้แน่น ส่วนภูชิตเองก็กอดร่างเล็กไว้แน่นเช่นกัน เขาใช้ร่างกายปกป้องเธอ นนทรีเห็นดังนั้นจึงค้างหมัดไว้แล้วยิ้มออกมา