Sessizliğe Yazılan Aşk

Sessizliğe Yazılan Aşk🍁🍁🍁🍁🍁🍁

Kasabada küçük bir pazar günü vardı. Ayda bir kurulan, herkesin birbirini gördüğü o kalabalık günlerden… Mira normalde bu günlerden kaçınırdı ama Deniz elini tutup, “Birlikte dolaşırız, kalabalığın içinden geçeriz,” dediğinde içi rahatladı.

El ele yürümek Mira için hâlâ yeni bir şeydi. Deniz’in eli ne sıkıydı ne gevşek. Varlığını hissettiren bir tutuştu bu. Kalabalık arasında bile yalnız kalabilmek gibiydi.

Tezgâhların arasında Elif’le karşılaştılar. Elif gülümsedi, Mira’ya dikkatle baktı. “Bugün yüzün daha canlı,” dedi.

Mira bunun doğru olup olmadığını bilmiyordu ama itiraz etmedi. “İyi bir gün,” dedi.

Elif göz ucuyla Deniz’e baktı. “Belli,” dedi sadece.

Biraz ileride Ali vardı. Yine yüksek sesle konuşuyor, bir şeylere gülüyordu. Deniz’i görünce seslendi. “Bak hele! Sessiz adam kalabalıkta!”

Deniz başını salladı. “Alışıyorum,” dedi.

Ali Mira’ya dönüp gülümsedi. “Onu böyle görmek garip,” dedi. “Ama iyi garip.”

Mira bu cümleyi sakince kabul etti. Deniz’in değiştiğini o da hissediyordu ama bu değişim, korkutucu değildi. Daha yumuşak, daha dikkatliydi.

Pazardan sonra Mira yoruldu. Deniz bunu hemen fark etti. “İstersen dönelim,” dedi.

“Biraz daha oturalım,” dedi Mira. Sahile doğru yürüdüler. Deniz bankta oturdu, Mira da yanına. Başını onun omzuna yasladı. Kalabalığın uğultusu uzakta kaldı.

Bir süre sonra Deniz konuştu: “Bazen seni izlerken… sanki dünyayı daha yavaş yaşıyorsun gibi geliyor.”

Mira hafifçe gülümsedi. “Belki de fark etmeyi seçiyorum,” dedi.

Deniz bunu düşündü ama sormadı. Onun sormayışı, Mira’nın en çok sevdiği şeydi.

Akşam Nermin Hanım pansiyonda küçük bir sofra kurmuştu. Elif de gelmişti. Ali geç kalmıştı ama bu kimseyi şaşırtmamıştı. Çaylar içildi, sessiz sohbetler oldu. Mira bazen konuşmaları uzaktan dinler gibi hissediyordu ama Deniz’in dizine dokunan eli onu geri çağırıyordu.

Nermin Hanım Mira’ya bakıp şöyle dedi: “Bazı insanlar geldikleri yere iyi gelir.”

Mira başını eğdi. “Bazen de gittiği yere,” dedi.

Kimse bu cümleyi derinleştirmedi.

Gece Deniz Mira’yı pansiyonun kapısına kadar bıraktı. Kapının önünde durdular. Deniz alnını Mira’nın alnına dayadı. “Yarın görüşürüz,” dedi.

Mira başını salladı. “Yarın,” dedi.

O gece Mira yatağına uzandığında bedeninin yorgun olduğunu hissetti ama kalbi sakindi. Yan karakterlerin varlığı, bu sessiz dünyayı daha gerçek kılıyordu. Hayat sadece ikisinden ibaret değildi ve bu iyi bir şeydi. Çünkü Mira’nın yükünü fark etmeden paylaşan insanlar vardı artık.

Sabah uyandığında güneş perde aralığından içeri sızıyordu. Yeni bir gün başlıyordu. Mira aynaya baktı, saçını düzeltti, derin bir nefes aldı.

Bugün de söylemeyecekti.

Ama bugün de sevecekti.

Ve bu, şimdilik yeterliydi.