EP.04 #ชื่อไอวี่ใช่ปะ?

1117 Words

“งี่เง่าชะมัด…” โทรศัพท์เครื่องบางถูกสอดเข้ากระเป๋าเสื้อโค้ชตัวใหญ่ ผมยาวสีดำสนิทถูกสะบัดไปด้านหลังด้วยความร้อนระดับนรก ที่นี่คือเมืองไทย ประเทศที่มีฤดูร้อนยาวนานเป็นอันดับต้น ๆ ของโลกเลยล่ะ! ความจริงฉันก็ไม่ได้พิสมัยเมืองไทยสักเท่าไหร่หรอก ถ้าไม่จำเป็นฉันคงไม่คิดจะเหยียบย่างเข้ามาที่แห่งนี้เด็ดขาด ประเทศที่มีคนที่ฉัน ทั้งรักและโกรธอาศัยอยู่ แนะนำตัวกันก่อน ชื่อของฉันคือ ‘ไอวี่’ ฉันไม่ใช่คนไทย แม้จะมีสายเลือดไทยร้อยเปอร์เซ็นต์ก็เถอะ แต่ว่าฉันเกิดและเติบโตที่ฝรั่งเศส และแน่นอนฉันคือพลเมืองของประเทศฝรั่งเศส กึก… ในจังหวะที่ฉันกำลังจะเดินกลับไปที่บล็อกหกเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าและเก็บข้าวของกลับบ้าน สองเท้ากลับต้องหยุดชะงักกะทันหันเมื่อสายตาบังเอิญเห็นร่างสูงของใครคนหนึ่งกำลังเดินตรงมาบริเวณนี้… หัวใจของฉันเริ่มทำงานผิดปกติทันที เลือดในกายมันร้อนรุ่มและเดือดพล่าน ลมหายใจติดขัดและขาดห้วงทีละนิด สายตานิ่งลึกของฉันจับจ้องเพียงใบหน้าแสนคุ้นตา เขาผู้มีเรือนผมสีควันบุหรี่สะดุดตาขับรับกับแสงแดดอันร้อนแรงอย่างดูดีจนไม่น่าให้อภัย ฉันหลุบสายตามองริมฝีปากหนาที่กำลังคาบบุหรี่ด้วยท่าทางแบดบอยเหลือร้าย ให้ตาย… ฉันยังไม่พร้อมจะเจอเขาในตอนนี้เลย มันเร็วเกินไป… มันเร็วเกินไปแล้ว… “...” และนั่น… เขาละสายตาจากขอบสนามมาสบกับฉันในที่สุด ร่างสูงหยุดชะงักฝีเท้าอยู่กับที่ แม้ว่าระยะห่างระหว่างฉันกับเขาจะอยู่ไกลกันพอสมควร หากทว่ามันกลับทำให้ ‘เรา’ มองเห็นกันและกันอย่างชัดเจน ฉัน… ได้ยินเสียงกระซิบลอยหลุดออกมาจากริมฝีปากสีแดงสดของตัวเองแผ่วเบา … มันคือชื่อ… ของเขาคนนั้น “เดวิล…” ฉันไม่รู้ว่าตัวเองยืนนิ่งนานแค่ไหน แต่พอรู้สึกตัวฉันก็รีบหันหลังกลับเพื่อหลบจากดวงตาคมเข้มแสนดุของเขาคนนั้นทันที ฉันต้องหนี ใช่ นั่นคือสิ่งเดียวที่ฉันคิด และเมื่อสมองมันคิด สองเท้ามันก็ก้าวเร็วตามใจสั่ง ปึง “อ่ะ มาแล้วเหรอไอวี่ เมื่อกี้มีผู้ชายท่าทาง…” “ฉันไม่มีเวลาแล้ว ช่วยหน่อยนะมิริน” ไม่รู้หรอกว่ามิรินกำลังจะพูดอะไร เพราะเมื่อฉันวิ่งเข้ามาภายในบล็อกหก ฉันก็รีบตรงไปยังประตูทางออกด้านหลังด้วยความรวดเร็ว “เดี๋ยวสิ เธอหนีใครมาเหรอ” “ผู้ชายขี้ตื๊อน่ะ ช่วยขวางไว้ให้ฉันหน่อยนะ ขอบใจมาก” ฉันหันกลับมาขอบคุณมิรินอย่างรวบรัดตัดตอน เธอทำหน้างงเล็กน้อย แต่ฉันไม่มีเวลามาอธิบายอะไรแล้ว ฉันต้องรีบไปก่อนที่ผู้ชายคนนั้นจะตามเข้ามา “ไปก่อนนะ” “โอเค ๆ กลับบ้านดี ๆ นะ” เสียงมิรินดังลอดออกมาจากบานประตูก่อนจะปิดลง ฉันกระชับเสื้อโค้ชเพื่อปิดบังเรือนกายที่สวมเสื้อผ้าน้อยชิ้นให้พ้นจากสายตาของผู้ชายหลายคนที่ยืนออกันอยู่ด้านหน้าประตู ฝั่งนี้เป็นฝั่งที่จะเชื่อมไปทางบล็อกห้า และถ้าจำไม่ผิดที่นั่นเป็นเลาจ์บาร์ขนาดเล็ก ๆ แต่อัดแน่นไปด้วยผู้คนเป็นอย่างมาก ความจริงฉันไม่ได้อยากจะรับงานพริตติ้หรอกนะ ฉันรู้ว่ามันไม่เหมาะกับนิสัยของฉันมาก แต่ที่ฉันทำก็เพราะต้องการหาเงินใช้เอง ไม่อยากแบมือขอเงินใครใช้อีกแล้ว แม้ว่า ‘ใคร’ ที่ฉันหมายถึงคือคนที่ได้ชื่อว่าเป็นครอบครัวของฉันก็เถอะ ฉันไม่อยากใช้เงินของพวกเขาอีกแล้ว ตอนนี้ฉันเรียนจบแล้ว ใบปริญญาจากปารีสนั่นคือสิ่งที่ฉันมีอยู่ ณ ตอนนี้ มันฟังดูดีใช่ไหมล่ะ ควรจะเป็นความภาคภูมิใจของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อเป็นแม่ แต่เปล่าเลย มันก็แค่กระดาษใบหนึ่งเท่านั้นแหละ! ฉันไม่เคยอยู่ในสายตาของใครอยู่แล้ว นอกจากคุณปู่และคุณย่าที่เลี้ยงดูฉันมาตั้งแต่เด็ก ๆ ฉันก็ไม่เคยมีค่าสำหรับใคร เป็นแค่ส่วนเกิน… แค่เท่านั้น “โว้ ๆ วันนี้มีนางฟ้ามาเดินเล่นแถวนี้ด้วยเว้ย” สองเท้าชะงักทันทีที่ถูกผู้ชายกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาขวางทาง ฉันหันซ้ายมองขวาเพื่อหาทางหลบเพราะไม่อยากสุงสิงกับพวกกุ๊ยสักเท่าไหร่ ดูจากหน้าตาและการแต่งตัวก็เดาไม่ยาก คงจะเป็นพวกเด็กเดนที่ชอบทำตัวสวะในสนามแข่งไปวัน ๆ ล่ะสิ “เดี๋ยวสิคนสวย จะรีบไปไหนล่ะ อยู่คุยกันก่อนดีไหม?” “ไม่ใช่เพื่อนเล่น อย่าเสนอหน้า” ฉันกดเสียงต่ำขณะใช้สายตาแสนขวางกราดมองพวกมันทีละคน หนึ่งในนั้นแสยะยิ้มโรคจิตกลับมา พวกมันขยับเข้ามาล้อมฉันมากขึ้น เวรชะมัด! แถวนี้คนก็ออกจะพลุกพล่านแต่ทำไมไม่มีใครคิดจะช่วยเหลือฉันสักคน หึ ก็อย่างว่าละนะ ฉันมันไร้ตัวตนสำหรับทุกคนอยู่แล้วนิ “พวกมึงทำอะไรกันอยู่วะ” น้ำเสียงโหด ๆ ติดจะหงุดหงิดดังขึ้นจากด้านหลังของฉัน ส่งผลให้พวกสวะทั้งสามคนเบนสายตามองบุคคลมาใหม่ในทันที สีหน้าของพวกมันดูตกใจเล็กน้อยก่อนจะยิ้มโง่ ๆ ออกมา “เปล่านะเฮีย พวกเราแค่ทักทายกันเฉย ๆ เฮ้ย! ไปกันเหอะ” ว่าจบพวกมันก็ถอยทัพกลับไป ฉันยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับเขยื้อนไปไหน และไม่คิดที่จะหันหลังกลับไปมองผู้ชายด้านหลังสักนิด ไม่คิดจะสนใจหรอกว่าเขาคนนั้นเป็นใคร... ทว่าเพียงเวลาไม่ถึงนาทีร่างสูงด้านหลังกลับเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับชะโงกหน้าอ้อมมาด้านข้างเพื่อมองหน้ากัน ผู้ชายคนนี้ตัวสูงมาก ทำให้ฉันที่สูงตามเกณฑ์มาตรฐานดูตัวเล็กไปเลยเมื่อยืนข้างเขา ฉันปรายตามองใบหน้าขาว ๆ ที่ยื่นลงมาใกล้เล็กน้อย เขา… ผู้เป็นเจ้าของดวงตาคมเข้มสีดำสนิท จมูกโด่งรับกับใบหน้าคมสัน ริมฝีปากหนายกยิ้มมุมปากนิด ๆ ยิ่งทรงผมเท่ ๆ สีน้ำตาลทองนั่นยิ่งขับใบหน้าขาว ๆ ของเขาให้ดูหล่อจนไม่น่าให้อภัยเลยล่ะ! บอกเลยว่าผู้ชายคนนี้หล่อร้ายและลุคแบดบอยสุด ๆ “เธอน่ะ… ชื่อไอวี่ใช่ปะ?”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more