EP.30 #ทำแผล
1042 Words
“หมา?” ฉันเลิกคิ้วสูงจ้องตาเขานิ่ง อาร์มี่หลบสายตาไปทางอื่น ท่าทางเหมือนคนกำลังปิดบังอะไรอยู่เลย ฉันจึงถามย้ำอีกรอบ “หมาที่ไหน?”
“ก็… หมาที่สนามแข่ง ไม่มีอะไรหรอก”
“นี่นายไปสนามแข่งมาอีกแล้วเหรอ มาส่งฉันเสร็จก็ไปเลยสินะ”
ฉันเก็บอุปกรณ์ทำแผลลงกล่องเช่นเดิม พอจะลุกขึ้นยืนเพื่อเอากล่องไปเก็บกลับถูกมือหนาคว้าท่อนแขนเอาไว้ซะก่อน ฉันชะงักพร้อมกับหันมาสบตาเจ้าของฝ่ามือนั่นด้วยความไม่เข้าใจ อาร์มี่รู้ดีว่าฉันไม่ชอบให้ใครมาแตะเนื้อต้องตัวง่าย ๆ แม้คนคนนั้นจะเป็นเพื่อนสนิทอย่างเขาเองก็เถอะ
“เธอ… จะไปหรือเปล่า” คำถามแผ่วเบาของเขาทำให้ฉันต้องขมวดคิ้วมอง เขากำลังหมายถึงอะไร แล้วสีหน้าท่าทางเศร้า ๆ นั่นคืออะไร? ฉันงงไปหมดแล้ว…
“นายหมายถึงอะไร?”
“เธอจะไป T CLUB หรือเปล่า”
“T CLUB?” ฉันทวนคำอีกครั้ง ฉันรู้จักผับนั้นนะ เคยได้ยินชื่อที่นั่นมาพอสมควร เพียงแต่ว่ายังไม่เคยไปเท่านั้นเอง
“ใช่ ผับของไอ้นับพันไง”
ว่าไงนะ… อาร์มี่บอกว่าผับนั้นเป็นของไอ้ผู้ชายโรคจิตคนนั้นเหรอ
“เธอจะไม่ไปใช่ไหมไอวี่ เธอจะอยู่กับฉันที่นี่ใช่ไหม?!” อาร์มี่ขยับเข้ามาใกล้ ท่าทางเขาดูร้อนรน แต่มันจะดีกว่านี้ถ้าเขาปล่อยแขนฉันสักที ฉันดึงมือหนาออกจากแขนตัวเองก่อนจะลุกขึ้นยืนโดยถือกล่องพยาบาลไว้ในมือ สายตามองต่ำจับจ้องใบหน้าหล่อที่ตอนนี้มีพลาสเตอร์แปะอยู่ตรงหัวคิ้ว
“นายถามเหมือนไม่รู้จักฉันเลยนะ คิดว่าการที่ฉันขึ้นโชว์ที่ผับของนายทุกวันนี้เป็นเพราะฉันอยากได้เงินอย่างนั้นน่ะเหรอ”
“มะ ไม่ใช่ ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น”
“ถ้าอย่างนั้นก็เลิกถามอะไรไร้สาระแบบนี้อีก ถ้านายยังเห็นว่าฉันเป็นเพื่อน” ฉันตัดประเด็นทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะเดินเข้ามาเก็บกล่องพยาบาลเข้าที่ ในหัวสมองก็คอยแต่คิดถึงคำพูดของอาร์มี่เมื่อครู่วนไปวนมา
T CLUB ผับของนับพันงั้นเหรอ…
‘ทำไมถึงไม่อยากขึ้นโชว์ที่ผับฉัน รู้ไหมว่าผับฉันดังกว่าที่นี่อีกนะ’
น้ำเสียงยียวนของนับพันลอยเข้ามาในหัว ทำให้ฉันเข้าใจอะไรหลายอย่างเลยล่ะ เพราะอย่างนี้นี่เองเขาถึงต้องการจะดึงตัวฉันไปขึ้นโชว์ที่นั่น
ให้ตาย… นี่มันโลกกลม พรหมลิขิต หรือว่าเวรกรรมกันแน่!
.
.
.
[บทบรรยาย นับพัน]
‘บล็อก 6’
“ซี๊ด… ทำเบา ๆ สิมึง”
“กูก็เบาอยู่เนี่ย มึงก็อยู่เฉย ๆ สิ ขยับจริง!”
“ก็กูเจ็บอ่ะ มึงทำแรงทำไม”
“แรงกว่านี้ก็เคยโดนมาแล้ว ทำเป็นใจเสาะนะมึง”
“ปกติกูทำคนอื่นแรง ๆ นี่หว่า ไม่เคยโดนกระทำแรง ๆ เอง”
“กูว่ามึงหุบปากแล้วนั่งนิ่ง ๆ สักทีไอ้พัน ยิ่งพูดยิ่งชวนกูคิดลึก ชักเสียวแปลก ๆ”
“เสียวอะไรวะ?”
“เสียวตูดไงมึง! คำพูดส่อเหลือเกินไอ้ห่า!” แล้วมันก็จบประโยคชวนคิดลึกลงด้วยการจิ้มแรง ๆ จนผมถึงกับร้องออกมาลั่นห้อง
“โอ๊ย! มันเจ็บนะเว้ยไอ้บัส!”
“สมน้ำหน้ามึง นี่กูนั่งทำแผลให้ก็บุญแค่ไหนแล้วเนี่ย เรียกกูมาใช้งานแต่เช้าเลยนะไอ้เพื่อนเวร!”
แอร์บัสบ่นขณะเก็บของใส่กล่องพยาบาลเรียบร้อยแล้ว ผมมองมันตาเขียว คนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่นะเว้ย! รู้สึกอยากซัดหน้าคนชะมัด! โดยเฉพาะหน้าไอ้อดีตเพื่อนที่เสือกผันตัวไปเป็นศัตรูอย่างเต็มรูปแบบแล้ว!
“เจ็บใจฉิบหายเลย นี่ถ้าไม่ติดพวกไอ้สกายมาห้ามเอาไว้ กูกับไอ้เวรนั่นมีตายกันไปข้าง!”
“ยัง… ยังจะเก๋าอีกนะมึงนิ ถามจริง ไปโกรธแค้นห่าอะไรมันนักวะ ไอ้อาร์มี่มันเพื่อนเก่ามึงไม่ใช่หรือไง”
“แค่เคยเป็นเพื่อนเว้ย ตอนนี้เป็นศัตรูแล้ว”
“เพราะ? นี่มึงอย่าบอกนะไอ้พันว่าสาเหตุมาจากยัย Poison Ivy นั่นน่ะ” ไอ้เพื่อนรักมันใช้สายตาจับผิดมองผม นี่ถ้าไม่ติดว่าผมเป็นคนโทรเรียกให้มันมาหาตั้งแต่หกโมงเช้าแล้วล่ะก็ ผมคงไล่แม่งกลับไปนานล่ะ เบื่อนักไอ้พวกชอบเสือกเรื่องกูเนี่ย
“แล้วถ้ากูตอบว่าใช่ล่ะ”
“มึงก็บ้าไปแล้วน่ะสิ! มึงจะตัดเพื่อนกันเพราะผู้หญิงคนเดียวเนี่ยนะ โหไอ้เวร โคตรชั่วอ่ะ”
“เฮ้ยมึง มันมีอะไรมากกว่านั้นโว้ย กูไม่ได้เหี้ยถึงขนาดตัดเพื่อนกับมันเพราะผู้หญิงหรอกแหม” ผมนวดกรามตัวเองเบา ๆ ยังรู้สึกปวดอยู่เลยว่ะ ไอ้เวรนั่นมือหนักชะมัดเลย ถ้าแม่งไม่เล่นผมทีเผลอ รับรองได้ว่ามันไม่มีทางได้ทำร้ายหน้าหล่อ ๆ ของผมหรอก เสือกต่อยกูทีเผลอไง พูดแล้วก็คันตีนทันทีเลย อยากกระทืบคน
“แล้วนี่มึงไปมีเรื่องกับมันได้ยังไง แข่งรถกันอีกแล้วสิ”
“เปล่า ไอ้เวรนั่นมันมาหาตีนยันถิ่นกูเลยเหอะ แม่งมาถึงก็ซัดกูเลย หึ… แต่กูพอจะรู้สาเหตุของมัน”
“สาเหตุอะไรวะ หรือมึงไปยุ่งวุ่นวายกับยัยนักเต้นนั่นอีกล่ะ ครั้งก่อนที่พวกกูช่วยจัดการเปิดทางให้มึงเข้าไปในห้องแต่งตัวนั่น พวกกูก็มีปัญหากับไอ้อาร์มี่ทีนึงละ นี่มึงยังเสนอหน้าไปที่นั่นอีกเหรอวะ?” แอร์บัสมันกำลังหมายถึงวันแรกที่ผมแอบเข้าไปในห้องแต่งตัวของไอวี่ แล้วไอ้อาร์มี่พังประตูเข้ามาขัดอารมณ์ผมนั่นแหละ ตอนนั้นผมได้ไอ้สามเสือคอยเปิดทางให้น่ะ
- Writer
