“เออน่า มึงอย่าสอดรู้เรื่องกูนักเลย ทำแผลเสร็จแล้วก็รีบ ๆ กลับไปไป๊” ผมโบกมือไล่มันชิ่ว ๆ อย่างกับหมูกับหมา ส่งผลให้แอร์บัสมันชักสีหน้าไม่พอใจใส่ก่อนจะลุกขึ้นยืน
“เออ ๆ กูไปก็ได้ ใช้เสร็จแล้วก็ถีบหัวส่งเลยนะไอ้เพื่อนเวร” มันทำท่าจะเดินออกไปจากบล็อกทว่าเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้เลยหันกลับมาหาผมอีกครั้ง “เออ… กูเพิ่งนึกขึ้นได้ ตั้งใจจะบอกเรื่องนี้กับมึงหลายวันละ แต่ก็ลืมทุกที”
“เรื่อง?”
“สิรินกลับมาแล้วนะ วันก่อนกูเพิ่งเจอเธอมา”
“...” ชื่อของผู้หญิงคนหนึ่งที่หลุดออกมานั้นทำให้ผมถึงกับสตั๊นไปหลายวินาทีเลยล่ะ แม่งพูดไม่ออก ไม่รู้จะบรรยายความรู้สึกตอนนี้ยังไง ยัยนั่นกลับมาแล้วเหรอวะ ทำไมมันกะทันหันขนาดนี้… ก็ไหนตอนนั้นเธอบอกว่าจะไปหลายปีไง แล้วจู่ ๆ นึกบ้าอะไรถึงกลับมาวะ คิดจะเล่นตลกอะไรกับผมอีก
“เธอยังรักมึงอยู่นะไอ้พัน… กูรู้สึกได้”
“มึงอย่ามโนไอ้บัส จะไปก็รีบไปให้ไวเลย”
“กูไม่ได้มโน กูพูด
