“เฮ้ยเดี๋ยวดิ รีบไล่กูจังเลยนะ กูเดินมาหามึงตั้งไกล ขอนั่งพักสักหน่อยไม่ได้หรือไงวะ” ผมแสร้งพูดด้วยน้ำเสียงปกติพลางเอียงคอไปมาเพื่อคลายความเมื่อยล้า สายตาก็เหลือบมองมันเป็นระยะ ๆ “เมื่อยฉิบหายเลยว่ะ แหม… เมื่อคืนกูจัดหนักหลายยกไปหน่อย แถมยัยนั่นก็โคตรจะเด็ด เล่นซะกูหมดแรงเลยนะมึง”
เดวิลยังคงนั่งฟังนิ่ง ๆ มันไม่ได้มองหรือสนใจผมเลยสักนิด สายตามันตอนนี้จับจ้องวัตถุสีดำมันวาวในมือที่กำลังทำความสะอาดเช็ดถูอยู่ แววตายามจับจ้องของอันตรายนั่นช่างดุร้าย เย็นชา สมกับชื่อปีศาจของมันจริง ๆ
“เออนี่ไอ้เดย์ มึงจะเก็บยัยของเดิมพันนั่นไว้นานแค่ไหนกันวะ ปกติเห็นมึงซั่มใครได้ไม่เกินสามวันไม่ใช่?”
“ไม่ใช่เรื่องของมึง จะพูดอะไรก็พูด อย่าพร่ำเยอะ” มันตอกผมกลับน้ำเสียงนิ่ง ดวงตาคมเหลือบมองพลางยกปลายกระบอกปืนขึ้นส่องมาทางผม ผมเหยียดยิ้มมุมปากก่อนจะเอนหลังพิงโซฟาด้วยท่าทางสบาย ๆ
ถามว่าผมกลัวไหม? ไม่เลย สำหรับค
