ระหว่างที่ณัชชากำลังก้มๆ เงยๆ อยู่ตรงโซนผักนั้น เสียงที่แสนคุ้นเคยก็ดังขึ้น
“กินผักเยอะๆ มีประโยชน์นะ”
“ชูก้า” ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจ เธอยังไม่อยากเจอใครตอนนี้แท้ๆ เมื่อทำอะไรไม่ได้เธอก็ส่งยิ้มให้เขาแทนเหมือนทุกครั้ง
“ซื้อกับข้าวเหรอ เราก็เหมือนกัน” ชูก้าคลี่ยิ้มออกมา
“อ่อ…”
“หนาวเหรอใส่คอเต่าเชียว”
“นิดหน่อยนะ พอดีฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย”
“เหรอ…เป็นอะไรรึบ้าง” มือหนายกขึ้นแตะลงบนหน้าผากมนของหญิงสาวตรงหน้า ณัชชาถอยหลังตามปฏิกิริยาปกป้องตัวเอง
“โทษที เราเป็นห่วงนะก็ว่าอยู่ทำไมน่าซีดๆ”
“ไม่เป็นไรมากหรอก ชูก้าซื้อของต่อเลย”
“เราซื้อเสร็จแล้ว มาเดี๋ยวเราช่วยน้ำชาเข็นรถเอง”
“แต่…” ณัชชามองข้าวของในตะกร้าเพียงไม่กี่ชิ้นของอีกฝ่าย ก็นึกสงสัย เหมือนเขาไม่ได้ตั้งใจมาซื้อของด้วยซ้ำ ในตะกร้ามีเพียงของที่หยิบได้ตรงทางเข้าตอนหยิบตะกร้า
“ไม่มีแต่ รีบเลือกซะ เดี๋ยวเราไปส่งเอง”
ณัชชาสะบ
