ของเล่นเจ้านายมาเฟีย

บทนำ “คุณเป็นใครคะ?” “เอ่อ…คือผมหลงทางนะครับ” “ทางนี้ออกไม่ได้หรอกค่ะ คุณต้องเดินออกไปอีกทางหนึ่ง เป็นลูกค้าเหรอคะ” หญิงสาวตัวเล็กเอ่ยบอกชายหนุ่มที่หลงทาง ด้วยใบหน้าที่ประดับด้วยรอยยิ้มสวยน่ารัก “เปล่าครับ พอดีผมมาทำงานวันแรก…ก็เลยเดินผิดเดินถูกไปหน่อย ตอนเข้ามาคนไม่ได้เยอะขนาดนี้ ตอนนี้คนเยอะจนเดินไม่ถูกเลยครับ” “เดี๋ยวคุณก็ชินค่ะ” คนตัวเล็กหัวเราะเบาๆ ให้กับท่าทางเกาหัวแก้เขินของเขา “ว่าแต่คุณมาทำอะไรตรงนี้เหรอครับ” “ฉันเหรอ? ฉันเป็นเด็ดล้างจานที่ร้านค่ะ” “เด็กล้างจาน!! สวยๆ แบบคุณเนี่ยนะ” คนพูดมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างพิจารณาอีกครั้ง ใช่ว่าเธอจะมีหน้าตาขี้ริ้วขี้เหร่แต่อย่างใดเลยทำให้เขาตกใจว่าทำไมเธอถึงมาเป็นเด็กล้างจาน หญิงสาวที่มีใบหน้าสวยใสไร้ซึ่งริ้วรอยบนใบหน้า ส่วนสูงและสัดส่วนของเธอก็สมส่วน มองยังไงเธอก็คงเป็นที่หมายปองของผู้ชายเพราะหุ่นได้รูปนั่น แถมท่าทางและกิริยาดูมีมารยาท จนแทบไม่น่าเชื่อว่าเธอจะมีตำแหน่งการทำงานเป็นเพียงแค่พนักงานล้างจาน ณัชชา หญิงสาวที่มีฐานะทางการเงินมั่นคง เธอไม่ได้จนถึงขั้นไม่มีทางเลือกในหน้าที่การงาน ด้วยรูปลักษณ์ภายนอกของเธอที่ดูสวยและหุ่นที่ไม่ว่าจะมองยังไงก็น่าลากขึ้นเตียงเมื่อได้พบเห็น แต่ทว่าหญิงสาวกลับเบื่อการใช้ชีวิตแบบเดิมของตนเอง สองเดือนก่อนที่เธอจึงตัดสินใจมาสมัครเป็นเด็กล้างจาน ณัชชาจับได้ว่าผู้ชายที่เธอคบหามาเกือบสองปีเป็นแมงดา แต่นั่นไม่ใช่สาเหตุที่ทำให้เธอช้ำใจ เท่ากับมันปอกลอกเงินเธอไปปรนเปรอผู้หญิงคนอื่นหลายคนรวมถึงเพื่อนสนิทของเธอด้วย ซึ่งนั้นทำให้เธอโกรธมากและประกาศตัดขาดจากมันทันที ถึงแม้ว่าผู้ชายคนนั้นจะตามง้อเธอมากแค่ไหนแต่ก็ไม่สามารถทำให้เธอใจอ่อนได้ จึงทำให้เธอคิดได้ว่าเงินของเธอมีค่ายิ่งกว่าผู้ชายเฮงซวยคนเดียว เพราะชีวิตของเธอเคยเริ่มมาจากศูนย์ จากคนที่ไม่มีอะไร พ่อแม่ก็ทิ้งไปตั้งแต่ยังเด็กเหลือเพียงแค่ยายที่ดูแลเธอมา ถึงแม้จะอดบางแต่เธอก็ไม่เคยน้อยใจในโชคชะตาของตัวเองเลยสักครั้ง จนเธอจบมัธยมปลายยายก็มาตายจากไปอีกคนจนตอนเธอไม่เหลือที่พึ่งอีกต่อไป เธอดิ้นรนรับจ้างทำงานทุกอย่างอยู่พักใหญ่ ก่อนจะโดนลูกชายเจ้านายที่เธอทำงานด้วยพยายามข่มขืน จึงกำเงินที่เฝ้าเก็บมาตลอดหนีเข้ามาอยู่กรุงเทพ บากบั่นทำงานสายตัวแทบขาดทุกวัน จนมีเงินเก็บเหลือพอที่เธอจะส่งตัวเองเรียนต่อ ระหว่างนั้นเธอก็สู้ไม่ถอยทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยอย่างหนัก ดีหน่อยเมื่อตอนเข้ามากรุงเทพได้พบเจ้านายที่ดี เจ้านายคนนี้เป็นครูสอนในหลายๆ เรื่องให้เธอ การทำงานที่นี่ทำให้เธอมีเงินเก็บมากพอที่จะต่อยอดทำธุรกิจ เธอจึงเริ่มจากอะไรง่ายๆ อย่างการซื้อแฟรนไชส์ร้านชานมไข่มุกที่กำลังเป็นกระแส เปิดช่วงแรกยอมรับเลยว่าแทบจะไม่มีกำไร แต่พอผ่านไปช่วงหนึ่งมันกลับทำกำไรให้เธอได้ถึงแม้จะไม่มากก็ตาม เจ้านายของเธอมักจะสอนเสมอว่าให้เราเลือกที่จะหวังผลระยะยาว หากจะหวังให้ผลมันงอกงามทั้งที่เราไม่ได้เริ่มจากการปลูกเราก็คงไม่เห็นผล แต่ให้เราปลูกและหมั่นดูแลรักษา สักวันสิ่งที่เราตั้งใจทำจะผลิดอกออกผลให้เราเก็บใช้ได้ไม่มีวันหมด เธอมักยึดเอาแนวคิดนั้นมาใช้ในการดำรงชีวิตเสมอ หลังจากนั้นไม่นานหญิงสาวก็เรียนจบเธอเริ่มใช้เงินเก็บซื้ออสังหาริมทรัพย์เล็กๆ อย่างคอนโดแล้วปล่อยให้คนเช่าอยู่ เธอเริ่มจากตรงนั้นจนในที่สุดเธอก็ค่อยๆ ไต่มันขึ้นมาเรื่อยๆ จนมีคอนโดให้คนเช่าอีกหลายที่ และเปิดร้านชานมไข่มุกเป็นของตัวเองอีกหลายสาขา เรียกได้ว่าตอนนี้ณัชชาไม่ใช่คนที่ขัดสนเรื่องเงินแต่อย่างใด แต่ด้วยเธอเกิดอาการเบื่อชั่วขณะ เบื่อสังคมที่เคยเป็นอยู่ อีกทั้งยังอยากจะหนีจากแฟนเก่าแมงดาที่เอาแต่คอยตามตื๊อไม่เลิก สองเดือนก่อนเธอเดินผ่านหน้าคลับแห่งหนึ่งเพราะลงจากรถไปซื้อของ หน้าร้านติดประกาศรับสมัครพนักงานหลายตำแหน่ง ซึ่งมีทั้งพีอาร์สาวสวย เด็กเสิร์ฟ บาร์น้ำรวมไปถึงเด็กล้างจานที่เธอเห็นแล้วมีความสนใจเป็นอย่างมาก จนทำให้เธอไม่รอช้าที่จะเดินตรงเข้าไปกรอกไปสมัครตั้งแต่วันนั้น “มาสมัครงานค่ะ” เธอบอกคนที่นั่งอยู่ด้วยรอยยิ้ม “นั่งก่อนสิครับน้อง หน้าตาสวยเลยนะเรา” “ขอบคุณค่ะ” “ว่าแต่เคยทำงานแบบนี้มาก่อนไหม” “ไม่เคยค่ะ” “แล้วจะทำได้รึเปล่าล่ะ” ทำไมเธอจะทำไม่ได้กัน ในเมื่อเธอก็ทำอยู่บ่อยๆ “แล้วกินเหล้าไหม” “ไม่ค่อยค่ะ ฉันคออ่อนก็เลยไม่ชอบกินค่ะ” “แบบนี้เธอจะแย่เอานะ คนที่มาเที่ยวที่นี่เขาก็มากินเหล้ากันทั้งนั้น มันก็จะมีบางครั้งที่เธอปฏิเสธลูกค้าไม่ได้ แบบนั้นเธอจะไหวเหรอ” “เดี๋ยวก่อนนะคะ ฉันว่าคุณคงเข้าใจผิดกับตำแหน่งงานที่ฉันจะสมัครนิดหน่อย” “ผู้หญิงสวยๆ แบบเธอก็ต้องมาสมัครพีอาร์อยู่แล้วใช่ไหมล่ะ” “ไม่ใช่ค่ะ ฉันมาสมัครล้างจาน” “ล้างจาน!” “ค่ะ ล้างจาน” “แต่ล้างจานมันได้เงินน้อยนะ อีกอย่างเธอก็สวยมากด้วยจะไปนั่งอยู่หลังร้านเพื่อล้างจานทำไมกัน” “ฉันไม่ซีเรียสเรื่องเงินค่ะ” “แต่…” “ให้ฉันทำเถอะค่ะ ขอร้อง” เมื่อทนการรบเร้าจากเธอไม่ไหว ผู้จัดการร้านจึงยอมให้เธอเป็นเด็กล้างจานดั่งใจหวัง “น่าเสียดายชะมัด” ผู้จัดการร้านถอนหายใจอย่างอดเสียดายไม่ได้ คนสวยอย่างเธอถ้ามาอยู่หน้าร้านคงทำเงินได้ไม่น้อย แต่เขาก็ไม่อยากไปบังคับใคร อีกทั้งเจ้าตัวยังยืนยันเสียงแข็งขนาดนั้น เขาก็บังคับเธอไม่ได้อยู่ดี หากเจ้านายของเขารู้ว่าเขาปล่อยให้นางฟ้าอย่างเธอไปนั่งล้างจานแทนที่จะยืนสวยๆ หน้าร้านต้อนรับแขกวีไอพีมีหวังเขาหัวขาดเป็นแน่ “นั่นสิครับผู้จัดการ สวยยิ่งกว่าตัวท็อปของร้านเราซะอีก” “ช่างเถอะเจ้าตัวเลือกเอง มึงก็ไปทำงานได้แล้วไอ้ไทเดี๋ยวกูหักเงินเดือนซะเลย”