ไฟสลัวที่หัวเตียงถูกเปิดขึ้น ณัชชาหรี่ตามองปาดหยดน้ำตาที่ไหลรินออกจากขอบตา ไม่อยากให้อีกฝ่ายเห็นความอ่อนแอของเธอในตอนนี้จนเผลอได้ใจ
“ทำแบบนี้ทำไม”
“เธอคิดว่าฉันทำ…ทำไมละ” มาเฟียหนุ่มยังคงยกยิ้มอย่างอารมณ์ดี
“ฉันไม่รู้ และก็ไม่อยากรู้ด้วย ขอแค่ปล่อยฉันไปก็พอ แล้วฉันไม่มายุ่งหรือมาให้คุณเห็นหน้าอีก”
“เฮ้อ ไหนเมื่อกี้เธอบอกว่าจะไม่ขัดคำสั่งฉันไง เป็นคนชอบโกหกเหรอ แบบนี้ฉันคงต้องทำโทษคนชอบโกหกสักหน่อย”
“ไม่นะ!”
เข็มขัดเงาถูกถอดออกจากกางเกง มาเฟียหนุ่มกระโดดขึ้นคร่อมนั่งทับร่างบางบนเตียง ก่อนที่สองมือของเธอจะถูกจับรวบแล้วเอาเข็มขัดรัดไว้แน่น
“ปล่อยฉันนะไอ้ปีศาจ”
“เป็นคำที่ดี”
“คุณบ้าไปแล้วเหรอ” ณัชชาขบริมฝีปากบางของตัวเองแน่น หยาดน้ำตาที่เคยหยุดไปแล้วก่อนหน้าไหลรินออกมาอีกครั้ง
“ไม่นะ! อย่าถอดนะ!” ผ้าผืนบางเพียงตัวเดียวที่ปกปิดของสงวนของเธอไว้ถูกมาเฟียหนุ่มกระชากถอด ขอบผ้าบาดถลอกขอบข
