เธอเบนหน้าหนี ในที่สุดความเจ็บปวดก็จบลงสักที อดสมเพชตัวเองตอนนี้ไม่ได้ ทำไมต้องมาลงเอยแบบนี้ด้วย
“มองหน้าฉัน…มองฉัน น้ำชา” ร่างสูงยืนขึ้นเต็มความสูง ถอดท่อนลำออกจากร่องแคบ เอ่ยสั่งเสียงแข็ง
“ฉันไปได้ยัง” ณัชชาจ้องมองใบหน้าปีศาจนิ่ง เขาพรากความบริสุทธิ์ที่เธอเก็บรักษามาอย่างดีตลอดด้วยความป่าเถื่อน
“ปากดี!”
ณัชชาพยุงตัวเองลุกขึ้นจากเตียง ทว่ามาเฟียหนุ่มไม่ได้คิดจะปล่อยเธอไปง่ายๆ เลยด้วยซ้ำ
“หลีกไป…ฉันจะกลับห้อง”
“…..” สายตาเย็นชามองเธอนิ่ง จนณัชชารู้สึกกลัวขึ้นมาอีกครั้ง
“เธอยังจ่ายค่าเสียหายไม่ครบเลยนะ”
“ค่าเสียหายของคุณเท่าไร ฉันจะโอนให้ แล้วเราก็ไม่ต้องรู้จักกันอีก”
“ฉันไม่ได้ขัดสนเรื่องเงิน”
“แล้วจะให้ฉันจ่ายยังไง ร่างกายของฉันคุณก็ได้ไปแล้ว ให้มันจบแค่นี้เถอะ” ณัชชากัดริมฝีปากบางเข้าหากันแน่นด้วยความโกรธ ความผิดของเธอมันร้ายแรงถึงขั้นที่เขาต้องทำกับเธอแบบนี้เลยเหรอ
“แต่ฉันยัง
