ย้อนกลับไปเมื่อเขายังเป็นเด็ก
ตั้งแต่ลืมตาดูโลกลูคัสก็จำได้ว่ามีบรรดาพี่เลี้ยงมากหน้าหลายตาคอยแวะเวียนสับเปลี่ยนมาดูแลตนเอง ภายใต้ใบหน้าเปื้อนยิ้มของคนพวกนั้น ล้วนเป็นหน้ากากบังหน้าเพื่อเอาใจเขาเพียงเท่านั้น เพราะลับหลังพวกนั้นก็เอาเขาไปพูดเสียๆ หายๆ
“ฉันละเบื่อจังเลย ป้าต้องมาเลี้ยงลูกที่พ่อไม่ต้องการ”
“ทนๆ เอาหน่อยสิถือว่าได้เงิน”
“นี่ถ้าพ่อไม่รวยคงได้ไปนอนข้างถนนแน่ฉันว่า”
“แกก็พูดไปเดี๋ยวคุณหนูก็ได้ยินหรอก”
“คุณหนูของป้ายังเด็กจะไปรู้เรื่องอะไร”
“ก็จริง! เวรกรรมแหละเนอะเกินมาพ่อก็เกลียดจนไม่อยากเข้าใกล้”
เสียงหัวเราะเยาะเย้ยหยันของพวกนั้นที่เขาต้องรับฟังทุกวัน มันช่างน่าขยะแขยงเป็นที่สุด นั้นทำให้เขาเกลียดรอยยิ้มมาตลอด
เคร้ง!
เพียงแค่คิดถึงเรื่องนั้นอารมณ์ที่เดือดดาลก็พุ่งขึ้นอีกครั้ง แก้วใบที่สองถูกปาทิ้งอย่างไม่ไยดี มือหนาบีบอัดรูปถ่ายนั้นจนไม่เหลือชิ้นดี ก่อนจะปามันทิ้งไม่
