ตอนที่ 8
1248 Words
“ว้าว! สวยมากเลยค่ะคุณน้อง ไม่มีใครใส่ชุดของคุณพี่ได้สวยเท่าคุณน้องอีกแล้ว” คนออกแบบชุดถึงกับเอ่ยชมเธอไม่ขาดปาก ณัชชาทำได้เพียงส่งยิ้มหวานมอบให้อีกฝ่าย ถึงแม้เธอจะกัดฟันนึกถึงใบหน้าของปีศาจร้ายที่ทำให้เธอต้องมาลงเอยในชุดนี้
“มันโป๊แบบนี้จะทำงานถนัดเหรอคะ”
“เดี๋ยวคุณน้องก็ชินค่ะ…เพราะที่นี่มีชุดให้คุณน้องใส่เพียบโดยเฉพาะวันศุกร์…เราเรียกมันว่าวันธีมเดย์ คุณลูคัสจะเลือกธีมมา แล้วแจ้งให้ลูกค้ากับพนักงานทราบ เป็นวันศุกร์หรรษาเลยก็ว่าได้”
หรรษากับผีนะสิ โรคจิตชัดๆ
“แต่คุณพี่ขอเตือนไว้ก่อนนะคะคุณน้อง ที่นี่อะเจ้าถิ่นเยอะ ยิ่งเด็กใหม่สวยๆ แบบคุณน้อง ไม่ต้องพูดถึงยิ่งถูกจับตามองเป็นพิเศษ แล้วนี่ถ้าพวกนั้นรู้ว่าคุณน้องถูกส่งมาโดยคุณลูคัสยิ่งต้องระวังตัวไปใหญ่” คำเตือนที่เหมือนเธอกำลังมีอันตรายรออยู่ข้างหน้า แต่เธอก็คงหลีกเลี่ยงไม่ได้อยู่ดี
ณัชชาสำรวจความเรียบร้อยของตัวเองอีกครั้งก่อนจะเดินตามคุณพี่นักออกแบบมือทองเจ้าของชุดที่เธอสวมใส่อยู่ตอนนี้ออกไป เธอรวบรวมความกล้าอีกครั้งถึงแม้ในใจจะประหม่าอยู่ไม่น้อย
“คุณพี่ค่ะ แล้วชาต้องทำอะไรบ้างเหรอ” ก็ใช่ว่าเธอจะอ่อนหัดถึงขั้นไม่เคยมาเที่ยวสถานบันเทิงแบบนี้ แต่การเป็นลูกค้ากับการเป็นพนักงานคงต่างกันพอตัว เธอจึงต้องพึ่งคนที่รู้งานกว่าเพื่อเรียนรู้
“ไม่มีอะไรยากเลยค่ะคุณน้อง สวยแบบคุณน้องนะห้าร้อยดื่มต่อคืนก็มีคนจ่าย คุณน้องแค่อ้อนเก่งๆ พวกเสี่ยกระเป๋าหนักก็พร้อมควักเงินจ่าย”
“แล้วถ้าชาไม่มีคนเรียกหรือซื้อดื่มละคะ”
“ไม่ต้องหวงเรื่องนั้นเลยจ้ะ มาม่าซังจะช่วยเชียร์แขกเอง แต่คุณพี่ว่าสวยระดับคุณน้อง ไม่ต้องเชียร์แขกก็ยกมือขอกันตรึม”
“ฟู่ว…เห้อ~~” ณัชชาถอนหายใจ ทั้งที่พยายามผ่อนคลายแล้วแท้ๆ แต่พอเดินออกมาเจอผู้คนท่องราตรีมากมายก็รู้สึกประหม่าขึ้นมาทันที
“คริสตี้”
คริสตี้หรือคริส มาม่าซังประจำร้านที่คอยเชียร์เด็กให้กับแขกกระเป๋าหนักที่ต้องการหญิงสาวไปนั่งข้างๆ คุยเป็นเพื่อนแก้เหงา
“ว่าไงจ๊ะแม่นักออกแบบ”
“เด็กใหม่”
“คนนี้เหรอ…สวยใช้ได้เลยนะเนี่ย” พวกเธอทั้งสองได้รับคำสั่งโดยตรงจากเจ้านายให้ดูแลและจัดการเรื่องการทำงานของหญิงสาว
“สวยขนาดนี้ไปยืนล้างจานให้เมื่อยมือทำไมค่ะคุณน้อง” คริสตี้ยกมือขึ้นจับใบหน้าหญิงสาวพลิกไปพลิกมา
ไม่ว่าจะดูทางไหนหญิงสาวตรงหน้าก็สวยเกินจะเป็นเด็กล้างจานอยู่หลังร้าน ตอนที่เจ้านายมาสั่งพวกเขาแทบไม่เชื่อกันเลยด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้ได้ประจักษ์ด้วยตัวเองแทบอึ้งด้วยความเสียดายของ
“ชายังไม่เคยทำงานแบบนี้ ยังไงก็ยังไม่ต้องเชียร์ชาหรอกนะคะ ชาขอดูคนอื่นไปก่อนละกัน” ณัชชาหาหนทางเลี่ยงให้ตัวเอง แต่แล้วเธอก็ต้องผิดหวัง ระหว่างที่เธอกำลังเจรจาอยู่นั้นเด็กเสิร์ฟก็มากระซิบแนบหูมาม่าซังว่ามีแขกต้องการให้เธอไปนั่งด้วย และเขายินดีจะซื้อดื่มให้เธอถึงหนึ่งร้อยดื่ม
“ขอโทษด้วยนะคุณน้อง แต่ความสวยน้องคงเกินต้าน สะดุดตาไปหน่อยไปกัน” ณัชชาทำใจเดินตามหลังคริสตี้ไป เธออยากจะมีพลังวาร์ปหายตัวไปจากตรงนี้ชะมัด
ด้านลูคัส
หลังจากณัชชาออกไปเขาก็พอใจในผลงานของตัวเองไม่น้อย ความบริสุทธิ์ สดใสที่ใครๆ เอาแต่ปกป้อง เขาจะทำให้มันแปดเปื้อนให้ได้คอยดู
ก๊อก!
ก๊อก!
“เข้ามา”
ร่างสูงของน้องชายที่เขาไม่ชอบหน้าเดินเข้ามาในห้องพร้อมแฟ้มเอกสารในมือ เพียงแค่เห็นใบหน้านั้นคนอารมณ์ดีก็อารมณ์เสียขึ้นมาทันที
“บัญชีของเดือนที่แล้วพี่ได้เช็กบ้างรึเปล่าครับ”
“เปล่า”
“เงินมันหายไปครับ”
“ไปหามาสิ”
“ผมจะไปรู้ได้ไงครับว่าใครเอาไป”
“เป็นนักบัญชีไม่ใช่เหรอ มึงก็ควรจะรู้ว่าใครเอาไป”
“ผมแค่ทำบัญชีให้ ไม่ได้มีหน้าที่หาคนยักยอก”
“อ่อนว่ะ!! ทำไม่ได้ก็ไสหัวออกจากร้านกูไป”
สายตาคมมองใบหน้าพี่ชายต่างสายเลือดด้วยความโกรธที่เก็บไว้ในใจ ขณะที่ใบหน้าของปีศาจอย่างลูคัสกลับเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
ลูคัสยกแก้วเหล้าสีอำพันขึ้นดื่ม เขาไม่ได้สนใจน้องชายต่างสายเลือดที่มองมาทางเขาแม้แต่น้อย หากเพียงแต่ในสมองกลับจินตนาการถึงหญิงสาวในชุดพีอาร์แสนสวยที่วันนี้เป็นธีมพิเศษ
ในทุกวันศุกร์ร้านจะมีกิจกรรมให้แต่งตัวตามธีม ซึ่งก็แล้วแต่วันศุกร์นั้นปีศาจหนุ่มจะเลือกใช้ธีมอะไร เฉกเช่นวันนี้ที่เขาเตรียมธีมนี้เพื่อหญิงสาวโดยเฉพาะ ชุดเมดแสนสวยที่ออกแบบโดยของช่างประจำของร้าน
“ยังไม่ไปอีกเหรอ…กูให้เวลามึงแค่อาทิตย์เดียว ถ้าหาไม่ได้ก็ออกจากร้านไป กูไม่เก็บคนไร้ประโยชน์ไว้ทำงานด้วยหรอกนะ”
ชูก้าไม่ตอบแต่เลือกที่จะหันหลังเพื่อเดินออกไปจากห้อง เพียงก้าวไม่กี่ก้าวเสียงเย็นชาส่งจากด้านหลังก็ดังขึ้น
“เลิกยุ่งกับของของกู ถ้ามึงยังไม่อยากตาย”
“ของพี่?”
“ผู้หญิงคนนั้น…น้ำชา…ถ้ากูยังเห็นมึงไปป้วนเปี้ยนใกล้เธออีก อย่าหาว่ากูไม่เตือน แล้วก็หัดเอาใจใส่เมียมึงบ้างก็ดีนะ ไม่ใช่ปล่อยให้ร่านไปทั่ว มึงเป็นคนมีหน้ามีตาพอสมควรกูเตือนด้วยความหวังดี” ใบหน้าหล่อของปีศาจร้ายแสยะยิ้มออกมาอีกครั้ง น้ำเสียงเต็มไปด้วยความดุดันบ่งบอกถึงสิ่งที่เขาขู่เป็นอย่างดี
“น้ำชาเป็นคนนะครับ ไม่ใช่สิ่งของ”
“เธอจะเป็นอะไร มึงก็ไม่มีสิทธิ์มายุ่ง”
“เราเป็นเพื่อนกันพี่คงห้ามผมไม่ได้”
“งั้นเรามาคอยดูกันว่าคำเตือนของกูจะทำอะไรมึงได้บ้าง”
“เลิกยุ่งกับเธอเถอะครับ อย่ารังแกคนดีๆ เพียงเพื่ออยากเอาชนะผมเลย”
“สำคัญตัวไปรึเปล่ามึงนะ…มึงไม่ได้สำคัญกับกูขนาดนั้นชูก้า”
พูดจบปีศาจร้ายก็ก้าวออกจากห้องทำงานด้วยสีหน้าเรียบเฉยทันที การได้เห็นอีกคนข่มความโกรธไว้มันช่างเป็นความสุขของเขาเสียจริง ก่อนที่เขาจะหันมาคุยกับลูกน้องที่เดินตามหลัง
“ยัยนั่นทำงานหรือหนีกลับไปแล้ว”
“ทำงานครับ”
“เธอมีท่าทียังไงบ้าง”
“เธอดูเป็นคนเก่ง และเรียนรู้ไว ก่อนผมขึ้นมาหานายเธอก็ได้แขกในทันทีที่ออกมา”
“ดี!” เสียงทุ้มเข้มเอ่ยบอกด้วยความพอใจ เขาอยากจะรู้นักว่าเธอจะเก่งได้สักแค่ไหน
ฉันจะทำลายความสดใสของเธอให้หมดคอยดู
- Writer
