DİLAN

DİYARBAKIR Sabah elifin neşeli sesiyle açtım gözlerimi hadi dilan uyansana uçağı kaçırmak istemiyorum diye ordan oraya koşturuyordu Ne oldu elif daha sabahın körü kızım ne bu telaş dediğimde ne sabahı ya saat 12 oldu diye cevap vermişti komidinin üzerindeki telefonun ekranına dokunduğumda şaşırmıştım nasıl bu kadar çok uyuduğumu idrak etmem zaman alsada kalkıp banyodaki işlerimi hallettim üzerimi değiştirip yatağı topladıktan sonra odadan çıkıp elifin yanına gittim... canım arkadaşım hatta kardeşim elifle üniversiteyi okumaya geldiğim izmirde tanışıp zamanla ev arkadaşı olmuştuk tam 4 yıldır birlikteydik onunla acısıyla tatlısıyla çok şey yaşadık çok şey paylaştık onun ailesi benim benim ailem onun ailesi olmuştu artık.... Bugün elifle birlikte diyarbakıra onun memleketine gidiyorduk çünkü benim güzel arkadaşım 5 yıldır birlikte olduğu sevdasına kavuşuyordu artık koskoca 5 yılın sonunda evlenmeye karar vermişlerdi Ali abiyle onların sevdasına aşkına imrenmiştim her zaman Ali abi diyarbakırın en büyük ailelerinden birinin en büyük oğlu olmasına rağmen yıllardır beklemişti elif'ini herkese herşeye rağmen ve yarın nişanları vardı bu yüzden elifle birlikte diyarbakıra gidiyorduk Uçaktan inip bavullarımızı alıp çıkışa doğru yürüdük bizi almaya elif'in abisi mirza gelmişti elif koşarak sarıldı abisine hoş geldin küçük cadı diye sarıldı mirza kardeşine bende burdayım ya diye homurdanırken yüzünde kocaman bir tebessümle bana döndü tam elimi uzatacakken sende hoşgeldin güzelim diyerek sarıldı bana sarılmasına şaşırsamda bende hoşbulduk diye karşılık verdim daha sonra arabaya binip eve doğru yola çıktık... Bu diyarbakıra ilk gelişim değildi aslında arkadaşımla beraber birkaç kez daha gelmiştik bana burda at binmeyi bile öğretmişti elif ama bu seferki gelişin hayatımı alt üst edeceğini hiç tahmin etmemiştim ....