Chapter 10
“Miss… Dumating na po si—”
“Let him in please.” Pinutol ko na siya dahil alam kong naverify na nila at tamang tao na ang papasukin nila.
Biglang bumukas na ang pinto at nakita ko ang napakapamilyar na tao. Pagpasok niya pa lang ng kwarto ay agad kong nakita kung paano nanginig ang tuhod niya at tuluyang napaluhod sa sahig.
“Dee… Oh My God, Melody.”
Nanatiling matigas ang mukha ko kahit nakikita ko na tumulo na ang luha niya.
“Chord Mendoza.” I address him at agad siyang napaangat ng tingin at tumulo ang luha niya.
“Hindi mo alam kung gaano ako kasaya na makita ka, Melody.” Napatayo siya sa pagkakaluhod niya nang sinenyasan ko siya na maupo sa harap ko. “Na-safe ka.”
The room was designed like a japan room. Walang upuan but there’s a cushion sa sahig and a low table
