Chapter 5
1341 Words
a/n: UPDATE TODAY ^^
Chapter 5
Nang makaalis si Claire ay naupo lang ako sa labas ng diner at nag-iisip-isip. Nang biglang may tumigil na sasakyan sa harapan ko mismo. Tinted ang kotse kaya hindi ko lang iyon pinansin.
Pero nang bumukas ang pinto ng kotse at lumabas ang driver ay parang binuhusan ako ng malamig na tubig. Akmang tatakbo na sana ako ng bigla siyang magsalita na ikinatigil ko.
“Don’t attempt to run, Melody. Alam ko na nandito sa Maunlad. Mahahanap pa rin kita, this is a small municipality.”
Napatigil ako paghakbang at napalingon sa tao na nasa harap ko ngayon.
“Nathan.”
“Melody.” He whisper and he close his eyes tightly. Pagmulat ng mga mata niya ay unti-unti siyang lumapit sa akin at mahigpit na hinawakan ang kamay ko. “You’re here.”
--
“Seven Months kang nawala, Melody. Anong nangyari sa’yo? Hindi mo ba alam kung gaano kami nag-alala sa iyo?” nilapag niya ang yakult at piatos sa harap ko at tuluyang naupo na rin sa tabi ko.
Parang hindi niya lang ako iniwan at sinaktan. How could he be so selfish? How can he act as if he care? How can he say he’s goddamn worried where in the first place he left me in a shallow reason?
Sinamaan ko lang siya ng tingin and I shrug.“There’s no article so I don’t know.”
Iniabot ng kamay niya ang kamay ko at mahigpit niya iyong hinawakan. “I know I did something unjustifiable to you, Melody. I know it’s shallow pero sana malaman mo na binalikan kita that day pagkababa ko ng elevator. Pero wala ka na. And I realized how fool—”
“Okay.” I cut him off at binawi ko ang kamay ko mula sa pagkakahawak sa kanya. “Hindi mo na ako kailangan dalhin sa rest house mo para lang sabihin iyon.” I know it’s cold but there’s a void feeling on our friendship. “Apology not accepted anyways.”
I stand to my feet and ready to leave him behind. It’s just a déjà vu for what happened to us but it’s completely opposite situation. Ako na ngayon ang iiwan sa kanya.
“We tried to seek help to find you, Melody.” He said at napatigil ako sa paglalakad paalis. “But… your Dad—”
Napalingon ako sa kanya at napataas ang kilay. “Kuya Chord beg your father to help him find you, you know, but I didn’t know he’s cold hearted person too.”
Kuya Chord.
My biological father.
Nagulat ako ng biglang mag-ring ang phone ko at nakita ko si Jonas sa caller ID. Hindi ko na pinansin Nathan at sinagot ko na lang ang tawag ni Jonas.
“Nasaan ka? Si Winter.”
--
Nanginginig ang tuhod ko habang naghihintay lang na lumbas ang doctor sa ICU habang sinasagawa ang operasyon ni Winter.
Those frail arms feeling unbearable pain because of the foolishness of his own mother. I shouldn’t let myself slipped on those goddman bathroom. I should be more careful—
“Anna!” Naramdaman ko na hinablot ni Jonas ang kamay ko at huli ko na napansin na may dugo na akong natitikman. Nawala na ako sa sarili ko at tuluyan ko nang nangatngat ang kuko ko dahilan na magsugat eto.
Nakita ko na kinuha niya ang kamay ko at nilabas ang nail-cutter niya at tuluyang ginupit ang kuko ko na nagsugat. Tuluyan nang bumuhos ang luha ko at niyakap ng mahigpit si Jonas.
“Shh… Malalagpasan ni Winter ang operasyon. Shh.” Bulong niya sa akin at hindi ko mapigilang lalong mapa-iyak.
“Kasalanan ko kung bakit nangyayari eto kay Winter.” Bumagsak ang vitals ni Winter at nakita sa mga exams na may tubig na ang baga niya. Kinailangan iyon agapan sa pamamagitan ng operasyo— bigla ay bumukas ang pinto ng ICU at lumabas ang doctor ni Winter.
Agad akong napatayo at nilapitan siya kahit nanginginig ang tuhod ko. Mabuti na lang ay inalalayan ako ni Jonas at mahigpit na nakahawak sa bewang ko.
“Doc. Kumusta si Winter? How’s my baby? Tell me he is fine. Doc.”
He smile at me at tumango. “He’s safe, Misis. Naalis na rin natin ang tubig sa baga niya na sanhi ng Pulmonary Edema. Your son is a brave fighter. Pero for the meantime he’ll stay here sa ICU for further treatment and observation then after mag tuloy tuloy na ang stable ng vitals niya ay mababalik na si Baby sa nursery. There are still few examinations we need to conduct para tuluyang malaman ang sitwasyon ni baby.”
Napahinga ako ng maluwag sa sinabi ng doctor at napakapit ng mahigpit kay Jonas. Tumulo na rin ang luha ko sa saya at ginhawa dahil paulit-ulit lang na bumalik ang sinabi ng doctor.
He’s safe.
My baby is safe.
“Sabi ko na sa iyo, Anna. Mana sa iyo ang anak mo.” Jonas whisper and gently caress my back at tuluyan na lang ako napayakap sa kanya.
Pagmulat ko ng mata ay nakita ko si Nathan na nakatayo sa gilid sa di kalayuan sa amin. Nakatingin lang siya na parang naguguluhan at hindi maunawaan ang nangyayari.
--
“You gave birth?” hindi makapaniwalang tanong ni Nathan.
“Buntis ka?”
“Was that man the father?”
Hindi ko lang siya pinansin at naghulog na ako ng barya sa vending machine na kape sa canteen ng hospital. Nagdispense eto ng kape at hinintay ko lang eto na matapos.
“Melody. Please tell me.”
Nilingon ko siya in a blank face. “Why? You gonna leave again because you’re not the father? Diba iniwan mo nga ako dahil nawala ang virginity ko—at hindi ikaw ang nakakuha doon?”
“Melody…” he sound upset pero totoo naman eh. He left me because of the goddamn virginity.
“Because you are selfish, Nathan. Na imbes ikaw ang umalalay sa akin dahil sa katangahan na ginawa ko ay iniwan mo ako. Is it painful to hear that your Friend lost her virginity to someone, na ikaw nga ay nasa tabi niya palagi at nag panggap pa nga na bakla para lang mapalapit sa kanya ay hindi pa sa iyo napunta?”
“Melody…”
Natapos na ang pagdispense at kinuha ko lang ang kape ko at tinalikuran siya.
How shameless.
“I know I did a lot of mistakes before, Melody. And I am so sorry. I was foolish. I was blinded by my love to you at sana alam mo yun.”
“Not my fault.” I said at tuluyan nang naglakad palayo.
“Ano ba ang dapat kong gawin, Melody, para lang mapatawad mo?”aniya at napatigil ako sa paglalakad ng may maisip akong idea.
“So… how about applying to our company? Like what I have offered to you last time?”
“I will do anything just to earn your forgiveness, Melody. Please.”
Napalingon ako at tinaasan ko siya ng kilay. “Anything, Nathan?”
Agaran siyang tumango at nakita ko na sincere naman ang mga mata niya at nagmamakaawa. “Sorry, Melody. Sorry. I won’t make up any excuses for what I did and I am so sorry just please let me make it up to you.”
I know it will be selfish pero kailangan kong gawin para sa kapakanan ng anak ko.
Sorry, Nathan.
--
a/n: Do you hate Melody? O.O Please nooo, she's just doing it for the sake of her baby winter. ;_;
ANYGAYS!! IT WILL BE MY BIRTHDAY TOMORROW!!! ^^ Can you take a guess how old I am? Sige naaaa ^^ if marami nag comment I might reveal my age! hihihihi
- Writer
