Gece olunca odama çekildim. Kapıyı kapattım ve ardına kadar yaslandım. Gözlerim yavaş yavaş dolmaya başladı. İçimde biriken tüm o acılar, korkular, öfkeler bir anda serbest kalmıştı.
Kendime sordum: “Ben kimim? Neredeyim? Bu hayat benim mi?”
Yıllarca ahırda kaldım. Güneşin sıcaklığını hissetmeden, soğuğun pençesinden kaçmaya çalışarak, açlık ve susuzlukla boğuşarak büyüdüm. Her sabah uyandığımda, yaşamak için bir sebep bulmaya çalıştım. Oysa şimdi… burada, parmaklıklar değil belki ama altın kafesler içinde tutsak gibiydim.
Agit’ in sözleri çınlıyordu kulaklarımda: “Hazır değil… hiçbir şeye hazır değil…”
Hazır değildim belki. Ama ya hazır olsaydım daha mı iyiydi? Başka bir şansım olsaydı? Ya yaşamak için verecek gücüm kalmamışsa?
Bir an aynaya baktım. Saçlarım yeni kesilmiş, yumuşacık
