O an... Yerdeydim. Sırtımdaki her darbe içime bir çığlık bırakıyordu ama ağlamıyordum. Ağlayamıyordum. Çünkü artık bir anlamı yoktu. Artık hiçbir şeyin anlamı yoktu. Babamın gözünde insan bile değildim ben. Annesiz bir kız çocuğu babasının gözünde insan değilse kimsenin gözünde insan olmayı beklemez bir daha.
Babamın sendelediğini fark ettim.
Tam gözlerimi kapatacaktım ki... Kalbimi delip geçen o sesi duydum:
“Çek elini!”
Ses kalın, genç, öfkeyle doluydu. Başımı zorla çevirdim. Gölgesi babamın üzerine düşüyordu. Beni buraya kadar getiren şofördü bu. Ama o an bir adamdan daha fazlasıydı. O an, ilk kez biri ona ‘dur’ diyordu. İlk kez biri bu evde babama karşı duruyordu. Üvey annemin yaptıkları en fazla yalvarış olabilirdi.
Babam öfkeyle dönüp bağırarak üzerime gelmeye başladı.
“Se
