“Ne zaman?” dedim. “Sonra yine bir bahane bulmayacağın ne malum? Anca beni korkutmaya çalışıyorsun.”
Yüzü hiç değişmedi. Bir duvar gibi.
“Kırk gün sonra dedim. Kırk gün sonra istediğin yere gidersin. Seni korkutmaya ve burada tutmaya niyetim yok. Görevini tamamladın. Günü gelince gidersin. Gitmek ya da kalmak senin seçimindi, gitmeyi seçtin. Hangisini seçersen seç, umrumda değildi zaten.”
Dedi. Ve çıktı. Arkasından kapıyı bile çekmedi.
Kulağımda yankılandı sözleri. Umrumda değildi zaten.
Benimse içim paramparça. Ne yaparsam yapayalnızdım. Gözlerimi kapattım, kendimi yatağa bıraktım. Gergindim, yorgundum, uykusuzdum. Zihnim susmadı ama bedenim dayanamayıp uykuya yenildi. Gözyaşlarım yastığa karıştı, sessizce… kimse duymadan.
...
Sabah…
Duru’ nun ağlama sesiyle uyandım. Göz kapakları
