Araba aniden fren yapınca göğsüm ileri savruldu. Emniyet kemerini takmayı unuttuğum için başım hızla ön koltuğun sırtlığına çarptı. Sert bir “tak” sesi duyuldu, alnımda zonklayan bir acı belirdi. Gözlerim karardı bir an. Sarsıldım. Ama Agit’ in siniri başıma aldığım darbeye bile aldırmayacak kadar büyüktü. Gerçi bana sinirli olmadığı zaman yoktu.
Arabayı kenara savurur gibi yana çekti. Motor gürledi, lastikler asfalta çığlık attı. Sonra öfkeyle kapısını açtı. Arabadan indi. Sanki her adımı toprağı dövüyordu.
Kapımı öyle sert açtı ki camlar titredi.
“At kendini!” dedi boğuk bir öfkeyle. Gözleri kıpkırmızıydı. “At kendini bir arabanın altına, trenin altına ne istiyorsan! Aylarca seninle uğraşamam ben!”
Kalbim ağzıma gelmişti. Şaşkınlıkla baktım yüzüne. İçimden bir yan titriyordu ama kor
