Bir hafta sonra...
Telefonu ilk kez elime aldığımda içim ürperdi. Küçük bir kutu… ama sanki içinde bir dünya gizliydi. Camı parlıyordu, içi sessizdi ama bir şeylere gebe gibiydi. Onu çalıştırmak için sadece düğmesine basmak yetti. Ekran aydınlandı, rengarenk simgeler dizilmişti önünde, her biri bilmediğim bir kapıya açılıyordu sanki. Ama o an... elimde tuttuğum şeyden çok, kimin aldırdığını düşündüm.
Agit getirmişti bana. Sessizce uzattı. "Bu senin." dedi. Gözüm ona değil, elimde tuttuğum şeye kaydı. İlk defa... ilk defa telefonum oldu. Ama yine de Agit' in değil, Gülsüm ’ün hediyesiydi o telefon. Biliyordum. Gözlerinden, bana bakışından anladım. İçinde taşıdığım bebeğe dokunuyordu bazen. Onun dışında ne konuşma ne bir şey. Elim titremişti açarken kutuyu. Tuhaf bir sevinçle korku karışık
