พัชรานอนตะแคง
ซบอกอาจารย์ เงียบ ๆ
มือเขายังลูบเส้นผมเธอเบา ๆ
ทุกจังหวะการหายใจของเธอเริ่มกลับมาเป็นปกติ
ราเมศยังไม่พูดอะไร
แต่รอยยิ้มมุมปากเขาบอกชัดว่า…คืนนี้เขาพอใจแค่ไหน
“โต๊ะนั่น…”
เขาพูดขึ้นเบา ๆ “จะถูกล้างด้วยมือผมคนเดียว”
“เพราะ?”
“เพราะมันจำเสียงหนูได้”
เธอหัวเราะในคอ
ซบแน่นขึ้นอีกนิด
ปลายนิ้วลากผ่านแผงอกเขาอย่างขี้เล่น
“ถ้าหนูขอเรียนบทนี้ทุกคืน…อาจารย์จะว่าไหมคะ”
“ไม่ว่า…แต่ต้องตั้งใจ”
เขาตอบ
ก่อนจะพลิกตัวขึ้นคร่อมเบา ๆ
หน้าผากแตะหน้าผาก
“เพราะหนูคือคนเดียว…ที่ทำให้ผมอยากสอนโดยไม่อยากหยุด”
ร่องกลีบยังอุ่น
ขยับเบา ๆ ตอนที่เขาแนบกายลงอีกครั้ง
ไม่เร่ง ไม่รุนแรง
แค่ช้า ๆ…เหมือนต้องการย้ำทุกความรู้สึกที่เพิ่งผ่านไป
“หนูคิดว่าคืนนั้นเราแค่เมา…”
“แต่ตอนนี้…หนูแน่ใจว่ามันไม่ใช่แค่…มันคือหัวใจด้วย”
ราเมศหยุด
นิ่งไปครู่
แล้วกระซิบใกล้ ๆ หู
“คืนนี้ผมก็แน่ใจ…ว่าน้อง
