หลังจากเสียงกระซิบของแทนผ่านไป พร้อมกับมือลูบต้นขาใต้ผ้าห่ม2
หัวใจของมีนากลับไม่ได้สั่นเพราะเขา
...แต่เพราะสายตาของคนที่ยืนเงียบอยู่ตรงประตู พี่ธาม
เขาไม่พูดอะไรเลย
แค่เดินเข้ามาช้า ๆ แล้วนั่งลงที่ปลายเตียงข้างเธอ...ใกล้พอให้เธอได้กลิ่นสบู่จาง ๆ ที่ติดตัวเขาเสมอ
“เธอกลัวพี่เหรอ?”
เขาถามเสียงต่ำ ดวงตาคู่นั้นยังจ้องเธอไม่วาง
“ไม่ค่ะ...หนูแค่...”
“ตื่นเต้น?”
คำพูดนั้นทำเอาหัวใจเธอกระตุก
เพราะใช่
เพราะตั้งแต่วันแรกที่มาอยู่บ้านนี้ เธอไม่เคยมองธามเหมือนเพื่อนเลยสักวินาทีเดียว
“ถ้าหนูจะชอบพี่ธาม...พี่จะว่าอะไรมั้ย?”
เธอถามเสียงสั่น แทนถึงกับเงียบไปทันที
ธามไม่ได้ตอบ
เขาเพียงแค่เอื้อมมือมาจับมือเธอไว้ ช้า แต่นุ่มแน่น
“พี่ไม่ได้พูดเยอะ...แต่พี่ดูออกนะว่าเธอรู้สึกยังไง”
“แล้วพี่รู้มั้ย...ว่าหนูอยากให้พี่ทำอะไรกับหนูตอนนี้”
สายตานั้นเปลี่ยนทันที
ธามโน้มตัวเข้ามาใกล้ ปลายจมูกแตะที่
