สามวัน…สี่วันผ่านไปแล้ว
แพรยังนั่งมองจอโทรศัพท์ มือเลื่อนขึ้นลงที่หน้าจอแชท แต่ไม่กล้าแตะลงไปตอบข้อความของเขาเลยสักครั้ง
ข้อความสุดท้ายยังค้างอยู่ “คิดถึงเมื่อคืน…แพรอย่ามาทำเป็นหายไปนะ”
หัวใจเธอเต้นแรงทุกครั้งที่อ่านข้อความนั้นซ้ำไปมา ภาพคืนนั้นยังติดตา…แท่งเอ็นใหญ่โตที่สอดลึกเข้าไปในโพรงนุ่มจังหวะบดควงที่ทำให้ร่างเธอสั่นสะท้านไม่หยุด และเสียงลามกข้างหูที่ทำให้เธอเสร็จจนขาดสติ
“ฮื่ออ…ทำไมถึงยังคิดถึงอันนั้นของเขาอยู่ได้…บ้าเอ๊ยแพร…”
เธอกัดริมฝีปากแน่น หัวใจเต็มไปด้วยความร้อนวูบ แต่ก็แฝงความกลัวกลัวว่าถ้าก้าวต่อ มันอาจทำลายคำว่า เพื่อน ที่พวกเขามี
อีกด้านหนึ่ง…หนุ่มโยนโทรศัพท์ลงบนเตียงด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ ข้อความที่ส่งไปตั้งแต่วันแรกไม่มีแม้แต่เครื่องหมายอ่านกลับมา
เขาพ่นลมหายใจแรง พูดกับตัวเองเสียงต่ำ “แม่งเอ๊ย…คืนวันนั้นเธอยังครางลั่นขนาดนั้น ทำไมวันนี้ถึงเงียบเหมือนคนแปลกหน้า”
